بریده‌هایی از کتاب مادران و پسران

پول رایج روانی که در جیب‌های دوران بزرگسالی حمل و سعی می‌کنیم با آن شادی را خریداری کرده و به دست آوریم، سکه‌ای است با چهره پدر در یک سو و چهره مادر در سوی دیگر.

همه ما نیاز داریم صدایمان شنیده شده و حس بصیرتمان مورد ستایش قرار گیرد.

زمان می‌خواهد تا شما زبان شخصی داستان شخصی و جاده شفا و درمان شخصی خود را کشف کنید. کارهای عمیق به کندی انجام می‌پذیرند. این تنها در زندگی‌های به سبک امروزی است که ما قادر هستیم عکس این حقیقت را به خود بقبولانیم.

او اشاره می‌کند: «ما به گونه‌ای وسواس‌انگیز به تصاویر واقعی دوران کودکی می‌چسبیم و بنابراین تمایلی به عبور از مرز جوانی به بلوغ از خود نشان نمی‌دهیم... در آمریکا حتی شما تاکید رقت بار و معکوسی را مشاهده می‌کنید: در آنجا هدف، بزرگ و بالغ شدن نیست بلکه جوان ماندن است، به بلوغ رسیدن و از مادر جدا شدن نیست بلکه به او چسبیدن است.»

اخیرآ در فرهنگ ما، تمایل داریم بگوییم که مادرها نقش تربیت فرزندان را به عهده دارند نه پدران، در حالی که در واقع مرد و زن هر دو تربیت کننده هستند، و فقط سَبْک و روش تربیت زن از مرد متفاوت است

بخشی از رشد جوهری کودک کسب این دانش است که محل امنی در دنیا وجود دارد و این محل، دامن مادر است. آغوش مادر جایی است که او می‌تواند احساس تمامیت، گرمی و آرامش کند __ یا با برخورداری از امنیت و یکپارچگی آن مکان، او از رنج‌هایی که بحران‌ها و سرنوشت متوجه او می‌سازد، جان سالم به در برد. هر بچه‌ای باید این احساس را داشته باشد تا در کودکی شکوفا شود.