بریده‌هایی از کتاب چرا آدم های خوب کارهای بد می کنند (خلاصه کتاب)

که تصور می‌کنیم، خود را بروز می‌دهند. به همین دلیل تاکید دارم که انسان‌ها باید با زخم‌های گذشته خود روبه‌رو شوند، از آن‌ها درس بگیرند و همچنین برای رشد و کمال خود از آن‌ها استفاده کنند. برخی افراد تلاش می‌کنند تا احساس شرم خود را با تعریف کردن داستان‌های شکست خود به دیگران نشان دهند. برای اینکه بتوانیم با شرم و افسوس درونی

زمانی که خود سالم ما دچار رنج‌های مختلف می‌شود و نمی‌تواند آن‌ها را به خوبی هضم کند، آن وقت سرگردان می‌شود. در نتیجه خود حقیقی و اصیل‌مان از ذات جاوادانه‌مان جدا می‌شود و برای اینکه احساس کامل بودن داشته باشیم، سراغ ساخت خودِ دروغین می‌رویم. این خود دروغین مانند یک نقاب می‌ماند که با کمک آن می‌توانیم درون زخم خورده‌مان را در آن مخفی کنیم. به این ترتیب جنگ درونی ما آغاز می‌شود.

باید بدانید که این خود حقیقی ما نیست که باعث می‌شود به جاده تاریکی‌ها برویم، این خود حقیقی ما نیست که شرافت و عزت‌نفس ما را به یغما می‌برد و باعث می‌شود احساس حقارت کنیم، بلکه نفس زخم خورده ماست. این نفس زخم خورده، قسمتی از وجود ماست که در مقابل وسوسه‌های مختلف به شدت آسیب‌پذیر است و می‌تواند به راحتی زحمت‌های ما را به باد بدهد.

اگر می‌خواهیم که با خودمان آشتی کنیم و آینده خوبی داشته باشیم، باید با خود دروغین‌مان که از زخم‌ها، شکست‌ها و خودبیزاری‌ها ایجاد شده است، دوست شویم. قبل از هر چیز باید خود دروغین‌مان را بپذیریم، در غیر این صورت نمی‌توانیم با او به صلح برسیم.