بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

روباه را به یاد آوردم. اگر کسی اجازه دهد اهلیش کنند، خودش را در معرض خطر گریه‌کردن قرار داده است.

«تحسین یعنی چه؟» «تحسین یعنی این‌که به نظر تو من خوش‌تیپ‌ترین، خوش‌لباس‌ترین، ثروتمندترین و هوشمندترین آدم روی این سیاره هستم.» «اما شما تنها آدم روی سیاره خودت هستی!»

«شماها اصلاً مثل گل سرخ من نیستید، و هنوز هیچ چیزی نیستید. هیچ‌کس شما را اهلی نکرده است و شما هم هیچ‌کس را اهلی نکرده‌اید و درست مثل روباه من هستید وقتی که اولین بار او را دیدم. فقط یک روباه مثل صد هزار روباه دیگر بود. اما حالا او را دوست خودم کرده‌ام و حالا در همهٔ دنیا تک است. و گل‌ها خیلی خجالت‌زده شدند. و ادامه داد: «شما خیلی زیبا هستید، اما خالی هستید، کسی نمی‌تواند برایتان بمیرد. مطمئن باشید، وقتی که یک رهگذر عادی گل من را می‌بیند همان فکری را می‌کند که وقتی که شما را می‌بیند- اما او خودش برای من مهم‌تر از صدها گل سرخ مثل شماست، چون من فقط او را آب داده‌ام، چون فقط او را زیر حباب شیشه‌ای قرار داده‌ام، چون فقط برای او حفاظ درست کرده‌ام، چون فقط برای او کرم‌های ابریشم را کشته‌ام (به جز این که دو یا سه تا از کرم‌ها را که نگه داشته‌ام تا پروانه شوند)، چون فقط به گریه‌ها و یا فخرفروشی‌های او گوش کرده‌ام، یا حتی وقتی که او چیزی نمی‌گفت او را نگاه کرده‌ام چون او گل سرخ من است.

شازده کوچولو گفت: «آدم‌های سیارهٔ تو پنج هزار گل سرخ را در یک باغ می‌کارند و به دنبال گلی می‌گردند و آن گل را پیدا نمی‌کنند.»

رفتم. من تنهاتر از ملوان کشتی شکسته‌ای

اگر گلی را دوست داشته باشی که در ستاره دیگری زندگی می‌کند، نگاه کردن به آسمان در شب‌لذت بخش است. تمام ستاره‌ها پر از گل می‌شوند...»

آدم‌های متکبر هرگز هیچ چیزی غیر از ستایش خودشان را نمی‌شنوند.

«پس باید خودت را قضاوت کنی. این کار خیلی سخت است. قضاوت کردن در مورد خودت خیلی سخت‌تر از قضاوت کردن در مورد دیگران است. اگر بتوانی به درستی در مورد خودت قضاوت کنی، پس واقعاً آدم عاقلی هستی.»

«پس باید خودت را قضاوت کنی. این کار خیلی سخت است. قضاوت کردن در مورد خودت خیلی سخت‌تر از قضاوت کردن در مورد دیگران است. اگر بتوانی به درستی در مورد خودت قضاوت کنی، پس واقعاً آدم عاقلی هستی.»

«آدم بزرگ‌ها خیلی عجیب هستند.»