بریده‌هایی از کتاب مرگ با تشریفات پزشکی

تولستوی می‌نویسد «آنچه بیش‌از همه ایوان ایلیچ را عذاب می‌داد فریب و دروغی بود که به‌دلایلی همه پذیرفته بودندش، اینکه ایوان در حال مرگ نیست و فقط بیماری است که باید آرام بماند و دورهٔ درمان را از سر بگذراند و، پس‌از آن، نتایج خوبی به دست خواهد آمد».

تازه‌ترین دیدگاه معتقد است که پیری منظم‌تر از این حرف‌هاست و برنامه‌ای ژنتیکی دارد.

نمی‌توانستند صادقانه تأیید کنند که احتمال فواید پرتودرمانی چندان زیاد نیست. همچنین هنوز به آنجا نرسیده بودند که وقت بگذارند و اوضاع و احوال پدرم را بفهمند و دریابند که پدرم با چه تجربه‌ای از پرتودرمانی همراه‌تر است.

واقعاً کارکرد علم پزشکی چیست؟ یا، به بیان دیگر، ما برای انجام‌دادن یا ندادن چه کارهایی به پزشکان دستمزد می‌دهیم؟

متخصصان پزشکی همّ و غمشان را بر ترمیم سلامتی می‌گذارند و نه تقویت و معاش روح.

وقتی آدم‌ها ملتفت می‌شوند که به پایان زندگی‌شان نزدیک شده‌اند، دیگر چیز زیادی تقاضا نمی‌کنند. آن‌ها ثروت بیشتر طلب نمی‌کنند و دنبال قدرت بیشتر نمی‌روند. درعوض، فقط تقاضا دارند تا جایی که ممکن است به آن‌ها اجازه داده شود که خودشان قصهٔ زندگی‌شان در این جهان را سروشکل بدهند. خودشان تصمیم بگیرند و طبق اولویت‌های خودشان با دیگران ارتباط برقرار کنند.

فیزیوتراپیست برایش واکر تجویز کرد، اما او علاقه‌ای به استفاده از آن نداشت. از نظر او، استفاده از واکر به‌منزلهٔ شکست بود.

زندگی خودش نوعی مهارت است. آرامش و خِرد کهن‌سالی در طول زمان و به‌آرامی به دست می‌آید.

اما همهٔ ما، برای آنکه زندگی تحمل‌پذیری داشته باشیم، نیاز داریم که خودمان را وقف چیزی فراتر از خودمان کنیم. بدون داشتن چنین چیزی، فقط امیالمان هستند که ما را هدایت می‌کنند، آن هم امیالی که زودگذر، دمدمی‌مزاج و سیری‌ناپذیرند. این امیال نیز نهایتاً به رنج و عذاب منتهی می‌شوند

آدم‌ها دوست دارند دم مرگشان خاطره تعریف کنند، حرف‌ها و یادگاری‌ها را مرور کنند، روابطشان را احیا کنند، میراثشان را تقسیم کنند، با یاد خدا آرامش بگیرند و مطمئن شوند که بازماندگانشان حال و روز مناسبی دارند.

در همه جا پزشکان حاضربه‌یراق‌اند که امیدهای دروغین بدهند و خانواده‌ها را تشویق کنند که حساب‌های بانکی‌شان را بروبند و بذر و خرمنشان را بفروشند و از تحصیل و آموزش بچه‌هایشان بزنند و خرج اقدامات و درمان‌های عبث و بیهوده کنند.

در همه جا پزشکان حاضربه‌یراق‌اند که امیدهای دروغین بدهند و خانواده‌ها را تشویق کنند که حساب‌های بانکی‌شان را بروبند و بذر و خرمنشان را بفروشند و از تحصیل و آموزش بچه‌هایشان بزنند و خرج اقدامات و درمان‌های عبث و بیهوده کنند.

در ادامه گفت «امیدوارم که تابستان دوباره به زمین تنیس برگردید». نمی‌توانستم باور کنم که از سرِ صدق این حرف را زده باشد. این ایده که پدرم بتواند روزی به زمین تنیس برگردد احمقانه بود، چون ذره‌ای هم امید واقع‌بینانه به چنین اتفاقی نداشتیم. من دیوانه‌وار غرولند می‌کردم که چرا این سرطان‌شناس درِ باغ سبز به پدرم نشان می‌دهد

احترام به سالمندان از بین رفته است اما نه به‌خاطر اینکه احترام به جوانان جای آن نشسته، بلکه به این خاطر که با احترام به خودِ مستقل جایگزین شده است.

زندگی خودش نوعی مهارت است. آرامش و خِرد کهن‌سالی در طول زمان و به‌آرامی به دست می‌آید.