بریده‌هایی از کتاب مرثیه ابوعتا

«خورشید را به بند کشیده‌اند؛ اما او همچون خورشید گرما و روشنایی‌اش را از سرِ هیچ کسی، حتی آدم‌های بدی مثل من دریغ نمی‌کند!»

«تحمل یک عمر تاریکی، ارزش دیدن یک لحظه روشنایی را دارد.»

چسباندن هیچ‌وقت مثل همان اول نمی‌شد؛ چه دل باشد، چه سفال و کوزه. شاید این کوزه را بتوان با سریش چسباند و تکه‌هایش را کنار هم گذاشت، اما دلِ شکسته‌اش را چه باید کرد؟!

عشق، انسان را به دل طوفان می‌کشاند.

منم آن عاشق خسته که از اعماق جانش به ماه حسرت می‌برد که راه به خانهٔ دلبر دارد و من بی‌نصیب و محرومم از دیدار... ای ماهِ سیمین‌پیکر! به نیابت از من، روی ماهش را ببوس

عشق، دلِ دریایی می‌خواهد و زهرهٔ شیر.

صدای قهقههٔ بلندی در زندان پیچید. کورمال‌کورمال جلوتر رفت تا به د

خزان در پی بهار چنین روان نیست که من در پی بهاری چون تو روانم.