بریده‌هایی از کتاب تمثیلات اخلاقی - تربیتی؛ جلد دوم

اگر ماشین در وسط راه خاموش شود، خطری پیش نمی‌آید. ولی اگر هواپیما خاموش شود، سقوط آن حتمی است. احکام «سیر»، غیر از احکام «طیر» است و همیشه طیر پس از مقداری سیر انجام می‌گیرد؛ مانند هواپیما که بعد از پیمودن مسیری بر روی زمین، به پرواز درمی‌آید. علوم عادی جملگی سیر است، ولی عرفان پرواز است. ازاین‌رو صلاح نیست کسی که احتمال خاموش شدن دارد، پرواز کند.

هیچ وقت عقایدتان را از ارتکازات عرفی نگیرید؛ عقایدتان را از اشعار نگیرید؛ اینها متشابهات است. عقایدتان را از محکمات بگیرید.

همان‌طور که نفس به انسان خدعه می‌زند، انسان نیز باید او را مثل بچه، کمی بازی بدهد تا تلخ و سرد نشود و این راه طی شود. وقتی‌که می‌خواهید کودکتان را دو کیلومتر راه ببرید، اگر از ابتدا به او بگویید که دو کیلومتر راه در پیش است، یا نمی‌آید یا می‌گوید بغلم کن. اما برای اینکه این راه طی شود به او می‌گویید: «الان می‌رسیم؛ چیزی نمانده». او را مشغول می‌کنید تا یادش برود که راه دور است؛ اما منظورتان این است که راه طی شود. نفس هم باید این راه را طی کند. اگر از اول به او تلخ و سخت بگیرید، نمی‌آید؛ اما اگر اول کار کمی سهل بگیرید، درست می‌شود.

پیلهٔ کِرم ابریشم: کرم ابریشم پس از آنکه داخل پیله رفت، بال درمی‌آورد و دست و پا پیدا می‌کند. تا کرم بود، نه دست و پایی داشت و نه بالی؛ غذای او هم برگ توت بود. مدتی در پیله فرو می‌رود و پس از آن چشمش چشم دیگری می‌شود، گوشش گوش دیگری می‌شود و دست پیدا می‌کند؛ دستی دیگر. مؤمن وقتی‌که در پیلهٔ خود می‌رود و مدتی منزوی می‌شود و در خود فرو می‌رود، چشمش چشمی دیگر می‌شود، گوشش گوشی دیگر، دلش دلی دیگر، و خوراکش خوراکی دیگر می‌شود، و آن‌وقت به پرواز درمی‌آید.

مرحوم شهید مطهری نیز علت فوق‌العادگی‌اش همین بود. مثلاً وقتی شنید «ان الحیاه عقیده و جهاد» گفت سند و آدرس این روایت کجاست؟ هیچ‌کس نتوانست پیدایش کند و معلوم شد که روایت جعلی است

شیطان وقتی‌که می‌خواهد کسی را در گرداب تهمتی بیندازد، یکی دو سال یا بیشتر روی او کار می‌کند؛ به‌این‌ترتیب که همواره به او تلقین و تزریق می‌کند که حدس تو قوی است؛ تو می‌توانی با نگاه و از روی قیافه، خائن را از خادم تشخیص دهی! می‌توانی از وضع ظاهر بفهمی که چه کسی راست می‌گوید و چه کسی دروغ! ممکن است که چند مورد از این حدس‌ها نیز برای اطمینان شما درست دربیاید. شیطان از این چند مورد، فیلم تهیه می‌کند و به‌طور مرتب در حافظهٔ شما به نمایش می‌گذارد. اشکال بزرگ کار زمانی است که شیطان دفتردار و مسئول حافظهٔ انسان شود. آن‌وقت به‌گونه‌ای در درون انسان نفوذ می‌کند که انسان به او اعتماد کند

حوادث زندگی هم محکم و متشابه دارد. پیشامدهایی که برای انسان به وجود می‌آیند؛ تصمیماتی که می‌خواهد بگیرد، همگی محکم و متشابه دارد.

بوی عالم حقیقت زکام: انسان وقتی‌که زکام می‌شود، دیگر هیچ بویی را احساس نمی‌کند. محبت دنیا برای انسان زکامی می‌آورد که بوی عالم حقیقت را استشمام نمی‌کند. آن‌وقت فکر می‌کند که آن عالَم بو ندارد.

علی (ع) می‌گوید هر کس از این چهار مطلب اجتناب بکند «فَهُوَ خَلِیقٌ بِأَنْ لاَ ینْزِلَ بِهِ مَکرُوهٌ أَبَداً» سزاوار است که چیز ناپسندی برایش پیش نیاید. خیلی حرف است. «لاَ ینْزِلَ بِهِ مَکرُوهٌ» یعنی ناپسندها از اینجا می‌شود. بعد می‌فرماید: «اَلْعَجَلَةُ وَ اَللَّجَاجَةُ وَ اَلْعُجْبُ وَ اَلتَّوَانِی». اصلاً ترتیب این چهار مورد که فرموده‌اند هم عجیب است.

انبیای الهی: آبادی هستند و سخن آنها دل‌ها را آباد می‌کند و به آنها حیات می‌بخشد.

فرد برای اینکه به‌طور کامل منظم شود، یا باید از اولیای شیطان باشد یا از اولیای خدا؛ یعنی باید «تک‌ولایتی» باشد. اگر انسان گاهی در ولایت الله باشد و گاهی در ولایت شیطان، دچار هرج‌ومرج می‌شود.

مردم ما باید کار را به‌عنوان حیاتی‌ترین چیزی که برایشان لازم است، بشناسند. داشتن کار از داشتن خانه و غذا لازم‌تر است؛ زیرا کیفیت غذا را می‌توان پایین آورد و با همان کیفیت پایین زنده ماند؛ اما اگر کسی «کار» نداشت، اختلال و دیوانگی پیدا می‌کند.

«همّت» همانند ریسمان است و «هدف» همچون دلو. هدف بزرگ‌تر، همّت والاتر و بلندتر می‌طلبد؛ همان‌طور که دلو بزرگ‌تر ریسمان محکم‌تر می‌خواهد.

کار به‌خودی‌خود غذایی برای روح است، و انسان به‌تدریج با کار رشد می‌کند و جان می‌گیرد و زندگی جدید پیدا می‌کند. شما باید برای بچه‌هایتان کار مناسب داشته باشید. بازی برای بچه یک نوع کار و اسباب‌بازی وسایل کار است. باید کاری کرد که بچه در خود احساس نیاز بکند و بعضی از کارهای خانه را خودش از روی تشویق و علاقه به عهده بگیرد.

تقوا شکل و رفتار انسان را تغییر می‌دهد.

کسی که هدفش دنیاست، آخرت، خدا، دین و همهٔ مقررات را هم برای دنیا می‌خواهد، و آن‌کس که هدفش آخرت است، دنیا و زندگی دنیا را برای آخرت می‌خواهد؛ چون انسان دو هدف ندارد: (ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَینِ فی جَوْفِهِ) انسان یک قلب و یک هدف دارد؛ اگر آن یک هدفْ دنیا باشد، آخرت را هم برای دنیا می‌خواهد؛ مثل کسی که گاوی داشته باشد و فقط شیرش را بخواهد.

آدم شکست‌خورده، شکست خود را توجیه می‌کند. شکست‌خورده، معتاد می‌شود. شکست‌خورده، متملق‌پرور می‌شود. شکست‌خورده و ناتوان، به دروغ پناهنده می‌شود. پیروز، نه دروغ می‌گوید و نه توجیه می‌کند و نه در مقابل تملق تشکر می‌کند. اما انسان چه‌وقت پیروز می‌شود؟ وقتی‌که عیوب و نواقص خودش را درک، و کاستی‌های خودش را کشف کند. چه‌وقت از کاستی‌های خودش آگاه می‌شود؟ وقتی‌که در درد و رنج و ناملایمات و مشکلات قرار گیرد: مجد و بزرگواری و سالاری اندر بلای سخت پدید آید

در مصیبت‌هایی که بر انسان وارد می‌شود، انسان سوار بر مَرکب الهی به‌سوی خدا می‌رود، و مرکب الهی سریع‌السیر است. خداوند انسان را در آن مرکبی می‌نشاند که وی طاقتش را دارد؛ وگرنه خدا مرکب‌های بسیار سریع‌السیر دارد که انسان طاقت نشستن در آنها را ندارد. انسان هرچه طاقتش بیشتر باشد، خدا ماشین سریع‌السیرتری به او می‌دهد. در مصائبی که برای حسین‌بن‌علی (ع) پیش آمد، هرچه آن حضرت بیشتر طاقت نشان می‌دادند، خداوند ایشان را بر مَرکبی سریع‌السیرتر سوار می‌کرد و به‌سوی خود می‌برد؛ به‌قول عمان سامانی در اشعار خویش، از مبدأ تا مقصد را به نیم‌گامی طی می‌کند.

این مصیبت‌هایی که در زندگی شما می‌آید، سرعت‌گیر مسیر غفلت و خطاست. مصیبت‌ها سرعت‌گیر انسان است، نه اینکه در «سیر الی الله» مانع حرکت باشد؛ مصیت‌ها مانع سقوط است. گاهی آنچه را ما با نام بدبختی یا مشکل یاد می‌کنیم، بهترین‌ها هستند.

به انسان فرصت داده‌اند پیش از آنکه کنده شود، خودش را بکَند و پیش از آنکه بریده شود، خودش این ارتباطات را ببُرد. شهدا کسانی هستند که پیش از مرگ، خودشان دل از دنیا بریده اند.

درحقیقت دل انسان همچون ماهی آب است؛ ماهی آبِ محبت خداست؛ ماهی دریای ذکر خداست، و اگر دلی را از دریای ذکر خدا بیرون بکشند، مانند ماهیِ از آب بیرون‌کشیده‌شده، آن‌قدر دست‌وپا می‌زند تا بمیرد.

علی (ع) می‌گوید هر کس از این چهار مطلب اجتناب بکند «فَهُوَ خَلِیقٌ بِأَنْ لاَ ینْزِلَ بِهِ مَکرُوهٌ أَبَداً» سزاوار است که چیز ناپسندی برایش پیش نیاید. خیلی حرف است. «لاَ ینْزِلَ بِهِ مَکرُوهٌ» یعنی ناپسندها از اینجا می‌شود. بعد می‌فرماید: «اَلْعَجَلَةُ وَ اَللَّجَاجَةُ وَ اَلْعُجْبُ وَ اَلتَّوَانِی».

مرحوم شهید مطهری نیز علت فوق‌العادگی‌اش همین بود. مثلاً وقتی شنید «ان الحیاه عقیده و جهاد» گفت سند و آدرس این روایت کجاست؟ هیچ‌کس نتوانست پیدایش کند و معلوم شد که روایت جعلی است. همه هم این جمله را استفاده می‌کردند. اعتبار کتاب‌های شهید مطهری به خاطر همین است. الآن ما در مجموعه کتاب‌هایمان به اعتبار کتاب‌های شهید مطهری کم داریم. این به خاطر مسئلهٔ محکم و متشابه است که او رعایت کرده.

باید دانست که اگر شیطان در درون انسان رخنه کند، مثل آن است که دفتردار انسان، شیطان باشد. شیطان هرکدام از پرونده‌ها را که بخواهد، جلو می‌آورد و هرکدام را که نخواهد، عقب می‌برد. ممکن است بعضی از اوراق درون پرونده‌ها را نیز سرقت کند یا به برخی از پرونده‌ها کلماتی را بیفزاید. خلاصه، او کارگردان می‌شود و انسان هنرپیشه! ببینید که شیطان چقدر به انسان صدمه می‌زند!

تقوا انسان را به امامش می‌رساند؛ انسان باتقوا به امامش سر می‌سپارد، دست در دست او می‌گذارد و خودش را به دست او می‌دهد و می‌گوید: مرا همان‌طور که رأی و نظر توست، اداره کن و پیش ببر.

انسان به طرف آن چیزی می‌لغزد که به آن عادت کرده است.

درآمد یا شهریه‌ای که دارید، مثل پارچه است. اصل پارچه، درآمد شماست. احتیاجات و مخارجی که دارید، مثل الگویی است که روی پارچه می‌گذارید. اگر الگو را چنان بگذارید که نه کم بیاورید نه زیاد، این می‌شود: «تقدیرُ المعیشة».

شما وقتی‌که یک، دو یا چند ساعت بیکار بنشینید، فکر می‌کنید انرژی از دست نداده‌اید؛ پس قوای شما از بین نرفته و خسته نشده‌اید؛ اما برعکس، دل و روح از بیکاری خسته می‌شود، و بیکاری مانند بی‌قوتی برای روح انسان است.

کِرم‌های سبزرنگی که برگ درختان را می‌خورند، یک دورهٔ کرمی دارند و یک دورهٔ پروانه‌ای؛ یعنی بعد از حالت کرم بودن به پروانه تبدیل می‌شوند. مؤمن و متّقی یعنی کسی که دورهٔ پروانه‌ای را آغاز کرده است، و کافر یعنی فردی که در دورهٔ کرمی خود درجا زده، متوقف شده و نتوانسته است از آن مرحله عبور کند.

دنیا در مقایسه با آخرت مثل زباله‌دان است. انسان تا در این عالم است، معنی حقیقی مکان و عالم خود را نمی‌فهمد؛ کسی که در زباله‌ها زندگی می‌کند، جز زباله چیزی ندیده است. انسانی که در فنا زندگی می‌کند، جز فنا چیزی ندیده است.