بریده‌هایی از کتاب خروج ممنوع

به عقیدهٔ من نخند! کاملاً منطقیه.

ترس مال وقتی بود که هنوز امید داشتیم.

من خیلی زود مُردم. فرصت نکردم کارهام رو انجام بدم.

فکر می‌کنی این اشتباهه که آدم بر اساس اصولش زندگی کنه؟

جهنم، راستی‌راستی یعنی بقیهٔ آدما.

پلک‌هات. ما عادت داریم پلک‌هامون رو می‌بندیم و به این می‌گیم پلک‌زدن؛ یه تاریکی لحظه‌ای، یه پردهٔ کوچیک سیاه میاد پایین و دوباره میره بالا و یه وقفه ایجاد میشه. این پلک‌زدن، تخم چشم‌هات رو خیس نگه می‌داره و دنیای اطرافت رو واسهٔ یه لحظه محو می‌کنه. فکر کن چه‌قدر می‌تونه آرامش‌بخش باشه؛ صد تا توی یه ساعت، صد تا فرار کوچیک از این دنیا.

ترس مال وقتی بود که هنوز امید داشتیم.

یه آدم می‌تونه ترسو باشه؛ حتی اگه همیشه خطرناک‌ترین مسیر رو انتخاب کنه… فکر می‌کنی می‌تونی از روی یه حرکت، همهٔ زندگی یه آدم رو قضاوت کنی؟

من همیشه با اسباب و اثاثیه‌ای زندگی کردم که نمی‌شد تحمل‌شون کرد؛ همین‌طور با افکار و آدما… ولی من از اونا خوشم می‌اومد.

من خیلی زود مُردم. فرصت نکردم کارهام رو انجام بدم.

من می‌خوام جهنم خودم رو انتخاب کنم.

آدم همیشه یا خیلی زود می‌میره یا خیلی دیر!