بریده‌هایی از کتاب ژانر فیلم

کارگردانان «سینمادوستی» مانند مارتین اسکورسیزی است (که گفته می‌شود در زمان ساخت نیویورک، نیویورک با اصرار و تلاش وسواس‌آمیزی خواست که با افزایش ارتفاع حاشیه‌های پیاده‌روهای محلۀ منهتن، بر خلاف آنچه در آن زمان رایج بود، شباهت بیشتری به دکورهای استودیویی فیلم‌هایی که خودش در دوران نوجوانی در سینما می‌دیده است پیدا کنند)، و خود این ژانرهای سینمایی، که بدین شکل بازخوانی و از نو احیا می‌شوند، به‌نوعی ژانرهای پساکلاسیک هستند. فیلم‌های گانگستری معاصر، برای نمونه، اغلب عمیقاً بینامتنی هستند، ولی بیشتر ارجاع‌های بینامتنی این آثار ـ که شاخص‌ترینشان مجموعۀ فیلم‌های پدرخوانده و آثار گانگستری مارتین اسکورسیزی، به‌ویژه رفقای خوب، هستندـ نه به فیلم‌های گانگستری کلاسیک دهۀ ۱۹۳۰، بلکه به آثار گانگستری پس از دورۀ کلاسیک است.