بریده‌هایی از کتاب زمستان از گریبان تو آیا سر برآورده است؟

مرگ می‌خندد و پیغامِ خوشی خواهد داشت برقِ آن چشم که در چشمِ شکار افتاده اولین دانه برف آمد و آرام‌آرام نفس باغچه دیدم به شمار افتاده مهربانی کن و با فاتحه‌ای شادم کن آه ای سایه بر سنگ مزار افتاده...

من همینم: یکی از خیلِ هزار افتاده برگِ پاییزی از چشمِ بهار افتاده ماهی مرده سرخی است دلم بر گُلِ فرش که لبِ تاقچه از تُنگِ انار افتاده ساحلی خسته و متروکم و گه‌گاه خوشم به یکی تخته با موج کنار افتاده خوانده‌ناخوانده رها کردی و این کهنه کتاب گوشه‌ای بی تو هم‌آغوش غبار افتاده

نگاهت: سرد، آهت: سرد، بی پاسخ: سلام من زمستان از گریبان تو آیا سر برآورده ست؟

بی‌مرهم تو زخمی و با مرهم تو زخم! هم بند خورده چینی من، هم شکسته است

جز آه پی آه برایم چه اثر داشت دستی که برآورده‌ام امشب به دعا؟ آه...

دیگر کدام سقف و کدامین ستون؟ منم ویرانه‌ای که خشت به خشتم شکسته است تنها نه من، کتیبه پیشانی تو نیز ای کوه خسته! خط به خط از غم شکسته است

بی‌مرهم تو زخمی و با مرهم تو زخم! هم بند خورده چینی من، هم شکسته است

عالمی غم داری ای دل! گرچه این هم عالمی است: با غم عالم بسوز و با غم عالم بساز

شب سنگین برفی، سوز سرما، تک و تنها، پای پرچین آه... دلم ـ طفلی دلم ـ چون تازه پر ـ گنجشگکی جان داد در دستم

سرِ مرا سرِ بی‌خوابی هزار شب است یکی به گریه سرِ شانه‌ات بگیر فقط...