بریده‌هایی از کتاب والد سوم

«رسانه ممکن است اطلاعات کودکان را افزایش دهد ولی نمی‌تواند مهارت افزایی کند؛ مگر اینکه کودک مهارت‌ها را به میدان عمل آورده، عملی کند».

تماشای بیش‌از حد رسانه باعث کاهش روابط اجتماعی و کلامی کودک با محیط پیرامونی خود می‌گردد؛ درنتیجه تحلیل و استدلال کودک در تعامل با دیگران کاهش یافته؛ با دادوفریاد و لجبازی کارش را به سرانجام می‌رساند و مشکلاتش را حل می‌نماید.

درگذشته، تربیت محدود به چهاردیواری به نام خانه و والدین می‌شد و عوامل بیرونیِ مانع تربیت کمتر بود.

برخی کارشناسان ۲۷۰۰ ماده مخدر وجود دارد که بر اساس گزارش یکی از مراکز داخل کشور حدود ۲۷ نوع ماده روان‌گردان وارد مدارس شده است و دانش‌آموزان از آن استفاده می‌کنند

«کشور ژاپن در دهه ۸۰ بحث سواد رسانه را به‌عنوان یک واحد درس اختیاری در مدارس سراسر این کشور با رویکرد آموزش مهارت استفاده از کامپیوتر و استفاده مؤثر از اطلاعات، در دستور کار خود قرار داد

نباید چنین تصور شود که آسیب‌های تبلت و بازی‌های رایانه‌ای، کمتر از آسیب‌های سیگار است. درست است که می‌گویند: «سیگار منشأ هفتاد نوع سرطان است» اما من می‌توانم اثبات کنم که آسیب‌های تبلت و بازی‌های رایانه‌ای، کمتر از سیگار نیست.

سواد رسانه به مخاطبان می‌آموزد که از حالت انفعالی و مصرفی خارج شده و خود مراقب باشند که چه برنامه‌هایی مناسب است؛ چه برنامه‌هایی مضر؛ چه برنامه‌هایی را باید تماشا کرد؛ چه برنامه‌هایی را نه؛ یا اینکه میزان تماشای هر برنامه به چه اندازه باشد.

رادیو و کتاب اثرگذاری عمیق‌تر و ماندگارتری نسبت به تلویزیون دارند.

یکی از راه‌کارهای سریع درمان خلأ عاطفی کودک ارتباط با همسالان است. در معرض همسالان قرار گرفتن کودک و هم‌صحبت شدن، بازی کردن و تعامل با آن‌ها موجب جبران خلأ عاطفی او می‌گردد.

نتیجه بررسی روی ۳۷۳ داوطلب زن و مرد ۳۲ تا ۳۶ ساله نشان داد: افرادی که رگ‌های سفت در سر و گردن داشتند، روزانه بیش از ۲۰ دقیقه به تماشای تلویزیون می‌پرداختند یا با رایانه کار می‌کردند. در کودکان مدرسه‌ای نیز، تماشای زیاد تلویزیون، باعث باریک شدن رگ‌های خونی چشمان آن‌ها می‌گردد که این عامل می‌تواند یکی از نشانه‌های ابتلا به فشارخون بالا و بیماری‌های قلبی باشد. بنابراین هر چیزی که به جسم آسیب برساند باید زمینه مدیریت آن فراهم گردد. در حال حاضر رسانه باعث کم‌تحرکی در کودکان و درنتیجه آسیب به جسم آنان می‌شود؛

استفاده زیاد از رسانه‌ها عامل پرخاشگری تنها دیدن برنامه‌های پرخاشگر نیست؛ بلکه عامل اصلی آن استفاده بیش‌از حد از رسانه است؛ زیرا امواجی که رسانه‌ها به مغز انسان ساطع می‌کنند به قسمت پیشین مغز که مسئولیت خودکنترلی و تصمیم‌گیری انسان را بر عهده دارد آسیب می‌رساند؛ نتیجه این آسیب کاهش خودکنترلی و تأثیر منفی بر تصمیم‌گیری‌های فرد که درنهایت منجر به پرخاشگری می‌گردد.

پدر و مادر باید خوش‌بو، خوش‌پوش، و باصلابت باشند نه اینکه انتقادکننده و.. باشند. این ویژگی‌ها در محبوبیت اثر می‌گذارد، کلام خوب و زیبا، هنر است،

عامل پرخاشگری تنها دیدن برنامه‌های پرخاشگر نیست؛ بلکه عامل اصلی آن استفاده بیش‌از حد از رسانه است؛ زیرا امواجی که رسانه‌ها به مغز انسان ساطع می‌کنند به قسمت پیشین مغز که مسئولیت خودکنترلی و تصمیم‌گیری انسان را بر عهده دارد آسیب می‌رساند؛ نتیجه این آسیب کاهش خودکنترلی و تأثیر منفی بر تصمیم‌گیری‌های فرد که درنهایت منجر به پرخاشگری می‌گردد. آدم‌های پرخاشگر در آن لحظه که پرخاش می‌کنند قدرت تصمیم‌گیری نخواهند داشت؛

تلویزیون در خانواده یعنی حضور یک فرد بیگانه! یعنی اجازه ورود و حضور یک فرد بیگانه در خانه! درحالی‌که در قدیم هرگز اجازه نمی‌دادند یک فرد بیگانه وارد حریم خانه شود. امروزه این فرد بیگانه وارد خانه‌های ما شده و به همه جای خانه سرک مجازی می‌کشد. لذا اگر سطح سواد کنترل رسانه‌ای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم که در تربیت فرزندانمان آسیب جدی متحمل خواهیم شد.

این ظاهر سریال‌ها و فیلم‌هاست، محتوای فیلم‌ها نیز همین‌گونه است؛ یعنی به مدد اصل تدریج، مخاطب را به‌گونه‌ای منفعل می‌کنند که محتوای فیلم و سریال‌ها را هرچه باشد بپذیرد

امروزه، فرهنگ و آداب زیبای دینی که شکل‌دهنده هویت و شخصیت فرزندان ماست، توسط رسانه‌ها و فضای مجازی در حال فراموشی است. رسانه، آداب و رفتار، حتی طرز لباس پوشیدن فرزندان ما را تغییر داده است

تعریف دیگری که ازخودبیگانگی می‌توان بیان نمود: اینکه شخص نیازهای حقیقی خود را نشناسد و از بیگانه تقلید کند. برخی افراد سؤال می‌کنند: برای فرزندمان تبلت بخریم؟ می‌پرسیم: چرا؟ می‌گوید: بچه است، تبلت را در دست بچه‌های دیگر می‌بیند، می‌خواهد، اگر برایش فراهم نکنیم ممکن است سرخورده شود. آیا واقعاً این استدلال را می‌پذیرید؟! مثل این است که یک خانم، خودش را آرایش کند و در خیابان راه برود، تا همسرش دچار سرخوردگی اجتماعی نشود. آیا این استدلال پذیرفتنی است؟! خیر، بلکه می‌گوییم آن مرد مشکل دارد.

طبق نظر برخی کارشناسان ۲۷۰۰ ماده مخدر وجود دارد که بر اساس گزارش یکی از مراکز داخل کشور حدود ۲۷ نوع ماده روان‌گردان وارد مدارس شده است و دانش‌آموزان از آن استفاده می‌کنند. این یعنی هشدار تربیتی؛ بدین معنا که باید نگران تربیت فرزندانمان باشیم.

یکی از راه‌هایی که امروزه نفوذپذیری را در محیط خانواده افزایش می‌دهد، رسانه است. تلویزیون در خانواده یعنی حضور یک فرد بیگانه! یعنی اجازه ورود و حضور یک فرد بیگانه در خانه! درحالی‌که در قدیم هرگز اجازه نمی‌دادند یک فرد بیگانه وارد حریم خانه شود.

در تمام دنیا کشورهایی که تنها، دغدغه تربیت دارند- نه «تربیت دینی»، چون تربیت دینی یک درجه بالاتر از تربیت‌هایی است که امروزه در کشورهای دیگر انجام می‌گیرد- یعنی کشورهایی که داعیه حداقلی تربیت را دارند، در حال ترویج سواد رسانه‌ای در کشور خود هستند.

تماشای بیش‌از حد رسانه، فارغ از محتوای خوب یا بد آن، آسیب‌رسان است و اگر محتوای آن نیز کنترل‌شده نباشد، آسیب‌های بیشتر و جدی‌تر خواهد رساند.

ارتباط فامیلی، مخصوصاً برای کودکان بسیار مهم و ضروری است.

در نظام تربیت دینی نیز تأکید بر زیاد دانستن نشده است بلکه امام باقر (ع) می‌فرمایند: «به هر آنچه می‌دانید عمل کنید تا خداوند چیزهایی را که نمی‌دانید بستر یادگیری‌اش را برایتان فراهم کند». یعنی تأکید بر عمل کردن به دانسته‌ها است نه زیاد دانستن.

روانشناسان آسیب‌های رسانه را به سه حوزه جسمانی، رفتاری و روحی روانی تقسیم می‌نمایند. استاد ارجمند «شهید مطهری» در کتاب «نظام حقوق زن در اسلام»، آسیب چهارمی بنام آسیب احساسی عاطفی را نیز اضافه می‌کنند.