بریده‌هایی از کتاب خوشه های مینیاتوری

وقت لب واکردن آتشفشان فهمیده‌ام زیر بار حرف‌های زور بودن ساده نیست

پشت در رفته و برگشته خیالم هر روز چه به روز نفس دربه‌درم آمده است ترکشی که دل دریای تو را سوزانده شعلهٔ سوختنش تا جگرم آمده است

بلند، مثل صدایی که از گلوی زمین بلند، مثل همان ماه روبه‌روی زمین و ماه شکل زنی شد، ستاره در گیسو و ماه شکل زنی شد، نشست روی زمین خدا کشید زنی را به شکل چشمهٔ نور و قطره‌قطره از آن ریخت در سبوی زمین خدا سرود زنی را قصیدهٔ طوفان و گردباد وزید از چهارسوی زمین خدا کشید برای شب سیاهش ماه و ماه شکل زنی شد، نشست روی زمین

سخت است خوابت را ببینم! چشم‌های من هرگز نمی‌سازند با خواب شبانگاهی

مثل خورشید آمدم عطر تو را نوشیدم و مثل ابری می‌روم آرام تکثیرت کنم

ترس من این است که روزی زمین‌گیرت کنم

از دور زیبا بود و از نزدیک زیباتر طرحی پر از تکنیک‌های سایه‌روشن بود

من کیستم؟! یک رود تنهایی که گم کرده است در بستر دریاچه‌ای نام و نشانش را

من گاه ابرم، آن زن رنجیده‌حالی که پنهان نکرده گریه‌های ناگهانش را!

هر گلی از شاخه می‌افتد، نشانم می‌دهد در مسیر چشم‌های شور بودن ساده نیست مثل بذری از لباس کهنه بیرون می‌زنم گاه در یک پیرهن محصور بودن ساده نیست

دل‌های ما جغرافیای مستعدی داشت عشق آمد و آمادهٔ کشورگشایی شد

بر اصفهان شانه‌ام آرام جاری کن زاینده‌رودی را که زیر روسری داری

بخت من چون طفل نوپایی که برمی‌خیزد و کفش‌های تابه‌تایش کار دستش میدهد