بریده‌هایی از کتاب تمام آدم ها یک خواب می بینند

آینده‌ام شبیه گذشته به باد رفت دیروزهای رفته و فردای من کجاست؟

خود را نمی‌شناسم در ازدحام خود تصویر من در آینۀ آه گم شده

به غیر خواستن تو نخواستم چیزی اگرچه خواستنت هم نبوده کم چیزی

بمان که بی تو مرا شعرها نمی‌فهمند بدون پنجره تکلیف نور روشن نیست

چیزی شبیه درد که در آدم است و بس تعبیر شاعرانه‌تر آن غم است و بس چون آب شور رفع عطش با عطش کند هرچه زیاد، باز زیادش کم است و بس! درمان درد من طلب درد تازه‌ای‌ست بر روی داغ، داغ فقط مرهم است و بس هرجا غمی‌ست با غم من قصّه‌اش جداست از هر غمی یکی به همه عالم است و بس درد بزرگ طایفه‌ام درد بی‌غمی‌ست از دردمندی‌ست که پشتم خم است و بس...

غرور هم نتوانست مانعم بشود نزد میان من و اشک را به هم چیزی