بریده‌هایی از کتاب هر روح، یک ستاره

«مسئله اینه که تا وقتی خودت بدونی کی هستی و چی خوشحالت می‌کنه، دیگه اهمیتی نداره بقیه چه دیدی بهت دارن.»

همهٔ ما آدم‌ها باید یک چیزی به دنیا بدهیم. من می‌توانم زیبایی‌ام را به دنیا بدهم. بهترین نکتهٔ زیبایی چیست؟ هیچ‌کس از من انتظار ندارد که چیز دیگری بشوم.

اگر نمی‌توانی رخ‌دادن چیزی را تصور کنی یعنی اتفاق نخواهد افتاد.

کوچک‌تر به نظر می‌رسد؛ انگار دیگر نمی‌تواند من را توی خودش جا بدهد.

من فقط می‌خواهد بقیه ولم کنند تا کتاب فانتزی و علمی‌تخیلی بخوانم و تصویر آدم‌فضایی‌ها، هیولاها و جادوگرها را نقاشی کنم و انرژی‌ام را نگه دارم تا وقتی همه خوابند و خواب‌های معمولی می‌بینند، همان کاری را بکنم که بیشتر مردم نمی‌توانند انجام دهند. من بلدم پرواز کنم.

«صدای تق‌تق و هیس‌هیس می‌آد.» «می‌شه تق‌تق و هیس‌هیس رو توصیف کنی؟» «خب تق‌تقش یه صدایی می‌ده شبیه تق، هیس‌هیس هم یه صدایی می‌ده مثل هیس.»

«آدم‌ها اعتمادبه‌نفس براشون مهمه. براشون مهم نیست ظاهرت چطور باشه.»

وقتی اینجا زندگی می‌کنی، حس می‌کنی بخشی از کائناتی. ستاره‌ها نزدیکن و آسمون وسیعه، انگار آسمون و زمین و همهٔ چیزهای بینشون یکی هستن. سخته که آدم یادش بمونه این‌قدر اتفاق‌های بد داره تو دنیا رخ می‌ده. وقتی همه‌چی دورم این‌قدر قشنگه دیگه به نظرم همچین چیزی ممکن نمی‌آد.

بله، شاید هرازگاهی آدم احساس تنهایی کند، اما اینجا را دوست دارم.

‘دخترت تا آخر عمر دخترته، ولی پسرت تا وقتی ازدواج نکرده پسرته

«آدم هیچ‌وقت نمی‌دونه که. زندگی کوتاهه، ولی عرضش زیاده.»

همهٔ ما آدم‌ها باید یک چیزی به دنیا بدهیم.

«می‌دونی جک، علوم یعنی آزمون و خطا.

«فضا به‌طور خارق‌العادهٔ وسیعه. به همین خاطره که بهش می‌گن فضا!»

من نمی‌خوام برم به تمدن. اونجا خیلی ترسناکه.

«آدم‌ها اعتمادبه‌نفس براشون مهمه. براشون مهم نیست ظاهرت چطور باشه.»

اگر نمی‌توانی رخ‌دادن چیزی را تصور کنی یعنی اتفاق نخواهد افتاد