بریده‌هایی از کتاب کنار رودخانه پیدرا نشستم و گریه کردم

«خدا» برای تمامی اديان فقط «خدا» است با نام‌های متفاوت...

عاقل، عاقل نيست، اگر کسی را دوست دارد و نادان، نادان نيست اگر که عشق را می‌شناسد...»

«کنار تو خواهم نشست تا زمانی که تو کنار اين رودخانه نشسته‌ئی. کنار اطاقی خواهم نشست تا وقتی که درآن خوابيده‌ای به‌دنبالت خواهم بود به‌هر جا که بروی سايه تو خواهم بود، سايه سايه تو، سايه سايه‌های تو تا وقتی... تا وقتی که مرا از خود برانی... و بگويی: برو... راهت را بگير و برو»

سعی کن، فقط سعی کن زندگی کنی... شايد عشق، قبل از موعد پيرمان کند ولی، جوانی بازگشتی در پيری دارد، آن‌هم زمانی است که عاشق می‌شويم...

همه راه‌های دنيا، برای من، به‌تو ختم می‌شدند.

مشتاق بودم، با همه وجودم مشتاق بودم او را ببينم. ميل داشتم، با تمام وجودم مايل بودم سخنان او را بشنوم. ...با او و در کنارش در يک کافه بنشينم، خاطرات گذشته، ياد روزهای بی‌خبری، خاطره ايام کودکی، دورانی را که با شيفتگی با هم بازی می‌کرديم، بياد آورم، يا بياد آوريم. چراکه فرصت غنيمت است و دنيا هم وسيع‌تر از آن است که بتوان به‌راحتی، گردشی به دور آن کرد...

«حقيقت» هميشه آن‌جائی است که «ايمان» است...»

«فراموش نکن «عشق» زنده است و تغيير نمی‌کند... اين «آدم‌ها» هستند که تغيير می‌کنند.»

اين رود، درجايی در آن دورها، دورتر از دامنه نگاهم، فراتر از پرواز قلب و روحم به‌يک رود می‌پيوندد، سپس به شاخه‌ای ديگر و شاخه‌های دگر... که همه رو به دريا داشته و به‌دريا می‌رسند. ...و اين اشک من است جاری به‌سوی دور و دريا، تا که «عشق» من نداند برای او گريه کرده‌ام.

«خدا» برای تمامی اديان فقط «خدا» است با نام‌های متفاوت... مگر نه اينکه پروردگار به هزار نام ناميده می‌شود. ولی برای نزديک‌شدن به «او» بايد انتخاب کرد، بايد به‌يک «نام» توسل جست...»

ساده‌ترين عمل، داشتن کمی جرأت است تا کلمات و عبارات خاص با معانی و مفاهيم احساسی را از خود دور کنيم، پس آن‌گاه به آن‌چه که می‌رسيم بيانی است متفاوت نيايشی است پر راز و رمز...

«در زندگی، زمان يا لحظه‌ای فرا می‌رسد که بايد دل به‌دريا زد، ريسک کردن را پذيرا شد و تن به‌اتفاق داد، بايد رها شد... رها»

يکی را انتخاب کن... ولی بايد با همه وجودت در جائی باشی که انتخاب می‌کنی. يک قدرت و يک سرزمين پراکنده نمی‌تواند در مقابل دشمن مقاومت کند و يک‌انسان قسمت شده هم موفق نمی‌شود با سربلندی به مقابله زندگی برود»

جوانی بازگشتی در پيری دارد، آن‌هم زمانی است که عاشق می‌شويم...

کسی که خود را می‌کشد، جسم‌اش را فراموش می‌کند، در حقيقت به اسرار آفرينش و اراده خداوندی دهن‌کجی و تعرّض کرده است. کسی که روحش را می‌کشد و قلبش را فراموش می‌کند،

کسی که خود را می‌کشد، جسم‌اش را فراموش می‌کند، در حقيقت به اسرار آفرينش و اراده خداوندی دهن‌کجی و تعرّض کرده است. کسی که روحش را می‌کشد و قلبش را فراموش می‌کند،

: ممکن است ميدانی را تغيير داد ولی چاهی را نمی‌توان به‌ميدان بدل ساخت. کسانی که همديگر را دوست دارند، به همدیگر می‌رسند، تشنگی خود را فرو می‌نشانند، خانه خود را می‌سازند، بچه‌های خود را در اطراف چاه بزرگ می‌کنند، ولی اگر يکی از دو نفر تصميم بگيرد که برود، مسلماً، چاه به‌دنبالش راه نمی‌افتد «عشق» در همان‌جا، تنها و منزوی، هميشه، همانند آب آن‌چاه، پاک و منزّه، برجای می‌ماند.

بی‌مورد است از «عشق» سخن گفتن هنگامی که «عشق» خود «سخن» می‌گويد.

روزی از روزها... در جائی در اين جهان، خانه‌ای به‌انتظار ما است، خانه‌ای که من به‌انتظار دخترک يا پسرکی با شاديها يا بی‌نظمی‌هايش نشسته‌ام که از مدرسه برگردد.

«رنج» زاده «عشق» است و انسان نماد «عشق»

«حقيقت» هميشه آن‌جائی است که «ايمان» است...»

شکستن يک ليوان، بخشی از موجوديتی است که کاسته می‌شود ولی نه ضرری به‌ما وارد می‌سازد، نه به‌رستوران و نه به‌آيندگان. امّا، عمل تعمّدی، نوعی شکستن ديوار ادب و آداب است. ناديده گرفتن اصول و آئين زندگی است...

بيست‌سال از آن‌روز می‌گذرد. سعی کردم فراموشش کنم، ولی آن جمله هميشه با من بود و در ذهنم جای داشت... ديگر طاقت تحمل آن‌را ندارم...» قهوه را سرکشيد، سيگاری آتش زد، نگاه خود را از من دزديد و برسقف کافه ريخت... چند لحظه‌ای به‌سکوت گذشت... آنگاه رو به‌من کرد وگفت: «جمله ساده‌ای بود... اگر آن‌روز از احساسات کودکی نشأت می‌گرفت، امروز هم، همان اعتبار و مفهوم را دارد...» سعی کرد به‌چشمانم خيره شود... سعی کرد خود را در من به‌بيند... گفت: «دوستت دارم... همان جمله است، ديگر طاقت ندارم می‌بايست به‌تو گفته‌باشم... دوستت دارم»

عشق مجال می‌خواهد تا رشد کند، به‌حقيقت بپيوندد، در غيراين‌صورت خيالی است واهی و تصوری است دور از دسترس يا احساسی است نارس، برای غلبه بر شخصی که به‌تصور خود دوستش داريم... آنچه‌که می‌ماند... آرزوئی است محال با هوس‌های نفسانی...

عاقل، عاقل نيست، اگر کسی را دوست دارد و نادان، نادان نيست اگر که عشق را می‌شناسد...»

هرچه بيشتر به‌خدا نزديکتر می‌شويم، «خدا» ساده‌تر می‌شود.

«... و ديوانه‌گان عشق را آفريدند»

اگر می‌توانستم قلبم را از سينه بيرون آورده و به‌جريان آن بسپارم... پس آنگاه، نه دردی داشتم نه خاطره‌ای، نه تأسفی...نه آهی.

چرا به‌خاطر «عشقی» رنج برديم که به‌زحمتش نمی‌ارزيد؟ رنج از «عشق» کم‌ثمر؟... ..... رنج برديم.... به‌خاطر اين‌که بيشتر ايثار کرديم و کمتر نزديک شديم. رنج برديم به‌خاطر اين‌که «عشق»، توجهی به‌نهايت ايثار ما نکرد. رنج برديم به‌خاطر اين‌که، درراه رسيدن به «او» نتوانستيم آئين «قلب» را قائم به ذات کنيم، قانون «قلب» را استوار سازيم صدای «قلب» را بشنويم و ندای «قلب» را تحمل کنيم. رنج برديم...رنجی بی‌ثمر.

يکی را انتخاب کن... ولی بايد با همه وجودت در جائی باشی که انتخاب می‌کنی.