بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

قانون اول من در محل کار این است که فقط کار کنم. همکارهایم دوستم نیستند.

اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.

صحبت دربارهٔ یک لطمهٔ روحی شدید مثل این است که دل‌وروده و قلبت را دردمندانه از شکم دربیاوری و در معرض دید همه بگذاری

مامان‌ها خانواده را کنار هم نگه می‌دارند و خودشان نباید درهم بشکنند. مثل ستون خانواده هستند.

مام طبیعت هر چی گُه‌بازیه توی زندگی ما زن‌ها پیاده کرده.»

بارهاوبارها برای زن‌های مختلف اتفاقات بدی افتاده است، فقط به‌خاطر اینکه خجالت می‌کشیدند از حقشان دفاع کنند.

می‌دونی مادربزرگم یک‌بار چی بهم گفت؟ گفت: شما جوون‌ها فکر می‌کنین باید همیشهٔ خدا شاد و شنگول باشین. و درست می‌گفت. زندگی پر از پستی‌وبلندیه. هرچه زودتر به این حقیقت عادت کنیم، زودتر می‌تونیم با زندگی‌ای که داریم کنار بیایم و ازش لذت ببریم.»

«پوچی همان نیستی است.» مکبث، ویلیام شکسپیر

طبق تجربهٔ من، مردم وقتی می‌خوان از خودشون داستانی دربیارن، از جزئیات ریز پرهیز می‌کنن، چون اون جزئیات رو می‌شه بررسی کرد.

عادلانه نیست که والدین از غمی که بچه‌ها برای خودشان ایجاد می‌کنند، زجر بکشند.

خال‌کوبی‌های روی دو بازویش که انگار با همدیگر برای جلب‌توجه بیننده‌ها رقابت می‌کنند. چرا بعضی‌ها اصرار دارند پوستشان را علامت‌گذاری کنند؟ پوست باید پاک و بی‌نقص و صاف باقی بماند و فقط گذر اجتناب‌ناپذیر زمان اجازهٔ نقش انداختن روی آن را داشته باشد.

هرازگاهی آرزو می‌کنم کاش مرگ خیلی ساده می‌اومد و من رو با خودش به یک بهشت آروم و ساکت می‌برد. جایی که کابوس دیدن توش ممنوع باشه.

لبخندش وسیع‌تر شد. «عزیزم، زیبایی زیر همهٔ اینهاست. درون وجودته که می‌تونی زیبایی واقعی رو پیدا کنی. و اینجا.» دست کوچکم را گرفت و روی قلبم گذاشت.

دوست‌ها درنهایت از آدم دور می‌شوند.

بعضی‌وقت‌ها مهر مادر بهترین دوا برای هر دردی است.

«شاید دیگران منتظر بمانند تا شمعشان خاموش شود. اما من خود شمعم را خاموش می‌کنم.»

معذرت‌خواهی کردن سخت‌ترین کار دنیاست،

‫«این‌همه سال روان‌شناس‌های مختلف برچسب‌های مختلفی مثل وسواسی، قربانی زورگویی، مضطرب پساآسیب، و عملاً دیوونه بهم چسبوندن، درحالی‌که مشکلم انسانی‌ترین مشکل دنیا بوده. دل‌شکستگی

لحظاتی در زندگی هست که آدم نمی‌تواند حرف بزند یا نفس بکشد و انگار در زمان متوقف شده است.

همیشه همین‌طور است: اگر اتفاق خجالت‌آوری سراغتان آمد، خیلی ساده آن را به داخل خانه دعوت کنید، برای همیشه از کار بیندازیدش و بعد زیر فرش مخفی‌اش کنید.

خسته‌ام. خدایا، چقدر خسته‌ام. گویی دستی نامرئی کابل شارژم را از پریز برق کشیده است.

غمگینانه به او نگاه می‌کنم. آتش درونم خاموش شده است. «تنها بلندی زندگی من پیدا کردن تو بود. جز اون همیشه فقط و فقط پستی بوده.» غم در صدایم موج می‌زند. «دیگه نمی‌تونم این‌جوری زندگی کنم. فقط رازهای اون خونه می‌تونن دوباره من رو سرحال کنن.»

به زبون آوردن حرفی که توی دل یا سرته هیچ‌وقت به معنی خیانت کردن به کسی نیست.

بعضی‌چیزها را بهتر است کنکاش نکرد.

و بعد فقط پوچی باقی ماند.

لبخندش را خیلی دوست دارم. کاش می‌توانستم او را در همین لحظه خشک کنم، در جیبم بگذارم و به خانه ببرم.

«این‌همه سال روان‌شناس‌های مختلف برچسب‌های مختلفی مثل وسواسی، قربانی زورگویی، مضطرب پساآسیب، و عملاً دیوونه بهم چسبوندن، درحالی‌که مشکلم انسانی‌ترین مشکل دنیا بوده. دل‌شکستگی.»

شهر پر از مردمی است که چاره‌ای ندارند به‌جز گشتن دنبال اتاقی در خانهٔ غریبه‌ها.

اگر فقط یک چیز باشد که از آن بیشتر از دروغ گفتن به والدینم بدم بیاید، این است که موقع دروغ گفتن به آنها دستم رو بشود.

صحبت دربارهٔ یک لطمهٔ روحی شدید مثل این است که دل‌وروده و قلبت را دردمندانه از شکم دربیاوری و در معرض دید همه بگذاری. وقتی حقیقت را بیرون بریزی، دیگر نمی‌توانی انکارش کنی. شاید بتوانی با آن کنار بیایی، اما هرگز نمی‌توانی فراموشش کنی.