بریده‌هایی از کتاب پیامبر بی معجزه

همه مشغول خدا هستند؛ عده‌ای به اطاعت، عده‌ای به انکار.

«باباجون آدم تا یک‌چیزی رو خودش مزه نکرده چطور می‌خواد به بقیه بگه چه مزه‌ای داره؟ فکر کن یه میوه‌ای رو از یه کشوری بیاورند که هنوز کسی نخورده. بعد همه شروع کنن از مزهٔ میوه حرف‌زدن. چه فایده. باید یکی بخوره. چیزی بگه؛ بعد ذره‌ذره همه بخورن. پیغمبر که حرف می‌زد همه چیز رو خورده بود. خدا رو چشیده بود. دکان و بازاری که خدا خدا نمی‌کرد. از کسی پول نمی‌گرفت که یادش بدهد خدا خدا کند. دلش می‌سوخت.»

خدا گفتنی نیست؛ چشیدنی است.

لحظه‌ای که می‌نشیند و خودش را به آتش نزدیک می‌کند، فکر می‌کند برای چه این‌همه سال نماز را اوّل وقت خوانده. قرار بوده چه اتّفاقی بیفتد که نیفتاده. نمازی که نتوانسته دلم را به خدا قرص کند، نماز است؟ آهی به تأسّف می‌کشد

از هر چیزی که ترسیدی می‌شه امتحانت، می‌شه نقطه‌ضعفت دست شیطون. شیطون نگاه می‌کنه ببینه از چی می‌ترسی، همون رو برات بزرگ می‌کنه. مثلاً اگر از بی‌آبرویی بترسی مدام دست می‌ذاره روی همین. اگر بترسی فقیرشی با فقر می‌ترسونتت. اگر از مرگ بترسی با مرگ. اگر از تنهایی بترسی با تنهایی.

درست مثل پیامبر که از معراج برگشت. پیامبر می‌توانست همان جا بماند. جایی که جبرئیل هم نتوانست برود؛ اما برگشت. برگشت که به همه بگوید شما هم می‌توانید به آنجا بیایید

آسا تیز به چشمانش نگاه می‌کند: _ پیامبر یادت نداده مرد فقط به خدا التماس می‌کنه؟

می‌بیند عبادت با پرستش فرق دارد. پرستش به‌پاافتادن است. پرستش زانوزدن است از شوق؛ از عشق. در پرستیدن نمی‌توانی ثابت بایستی. باید حرکت کنی. باید دور کسی بگردی. باید برقصی.

آخر کار معلوم نیست چه بشود؛ دنیا خیلی چرخ می‌خورد؛ همه را بازی می‌دهد و هرکسی را به‌جایی پرت می‌کند.

«باباجون آدم تا یک‌چیزی رو خودش مزه نکرده چطور می‌خواد به بقیه بگه چه مزه‌ای داره؟ فکر کن یه میوه‌ای رو از یه کشوری بیاورند که هنوز کسی نخورده. بعد همه شروع کنن از مزهٔ میوه حرف‌زدن. چه فایده. باید یکی بخوره. چیزی بگه؛ بعد ذره‌ذره همه بخورن. پیغمبر که حرف می‌زد همه چیز رو خورده بود. خدا رو چشیده بود. دکان و بازاری که خدا خدا نمی‌کرد. از کسی پول نمی‌گرفت که یادش بدهد خدا خدا کند. دلش می‌سوخت.»

آدم اگر همه چیز را به خدا بسپارد و واقعاً خدا را در عالم همه‌کاره ببیند، از چیزی ترسی ندارد. آدمی که نبوده و حالا که هست و هرچه دارد را خدا به او داده. پس اگر بخواهد می‌گیرد.

«می‌دونی آسیّد حمید؟ از هر چیزی که ترسیدی می‌شه امتحانت، می‌شه نقطه‌ضعفت دست شیطون. شیطون نگاه می‌کنه ببینه از چی می‌ترسی، همون رو برات بزرگ می‌کنه. مثلاً اگر از بی‌آبرویی بترسی مدام دست می‌ذاره روی همین. اگر بترسی فقیرشی با فقر می‌ترسونتت. اگر از مرگ بترسی با مرگ. اگر از تنهایی بترسی با تنهایی.»

«حبیب‌بن‌مظاهر یک‌شبه حبیب نشد. یک‌عمر روی خودش کارکرد تا یک شب توی تاریکی ول نکند و برود.»

ز پنج سال پیش که خوانده بود که آیت‌اللّه قاضی زده سرِ شانهٔ علامه و گفته دنیا می‌خواهی نماز شب بخوان، آخرت می‌خواهی نماز شب بخوان؛ دیگر سحر را از دست نداده بود.

سیّد یاد این حرف می‌افتد که همه مشغول خدا هستند؛ عده‌ای به اطاعت، عده‌ای به انکار.

آدم وقتی فیلم چیزی را به آن خوبی بازی کند، معلوم است مردم باور می‌کنند؛ اما وقتی وحشتناک است که خودش هم باور کن

از هر چیزی که ترسیدی می‌شه امتحانت، می‌شه نقطه‌ضعفت دست شیطون. شیطون نگاه می‌کنه ببینه از چی می‌ترسی، همون رو برات بزرگ می‌کنه. مثلاً اگر از بی‌آبرویی بترسی مدام دست می‌ذاره روی همین. اگر بترسی فقیرشی با فقر می‌ترسونتت. اگر از مرگ بترسی با مرگ. اگر از تنهایی بترسی با تنهایی.»

«تا نگرید کودک حلوافروش/ دیگ رحمت درنمی‌آید به جوش»

نمازی که نتوانسته دلم را به خدا قرص کند، نماز است؟

فکر می‌کند برای چه این‌همه سال نماز را اوّل وقت خوانده. قرار بوده چه اتّفاقی بیفتد که نیفتاده. نمازی که نتوانسته دلم را به خدا قرص کند، نماز است؟