بریده‌هایی از کتاب یک کودک ربایی

. همیشه یه چیزی داشته باش که با اشتیاق منتظرش باشی.

مهم نیست چقدر غمگینی، برای هر روزت یه برنامهٔ خاص داشته باش که دلت بخواد انجامش بدی

شما هم بی‌نقص نیستین. این آخرین چیزی بود که او به بابا گفته بود. شاید او بی‌نقص نبود ـ چه کسی بی‌نقص است؟ ـ ولی یک پدر فوق‌العاده بود

هیو خیلی عصبی و تندمزاج بود، مثل کشی که تا آخر کشیده شده و هر لحظه ممکن است دربرود.

اگر اِیمی می‌توانست به آن روز صبح برگردد تا جور دیگری رفتار کند، به پدرش می‌گفت: «حق با شماست. ببخشید، بابا. دوستتون دارم.»

پدرش به او گفته بود: «هیچ‌وقت تسلیم نشو، اِیمی. حتی وقتی توی شرایطی هستی که خیلی ناامیدکننده به نظر می‌آد، یه کاری بکن وضع رو بهتر کنی.»

بابا بهش گفته بود متأسف بودن برای اشتباه کافی نیست؛ باید کاری برای جبران انجام می‌داد.

مامان‌بزرگ گفته بود: «مهم نیست چقدر غمگینی، برای هر روزت یه برنامهٔ خاص داشته باش که دلت بخواد انجامش بدی، حتی اگه اون کار فقط دراز کشیدن توی وان پر از حباب یا فیلم تماشا کردن باشه. برو دیدن دوستت، یا از کتابخونه کتابی رو که دوست داری بخونی سفارش بده. همیشه یه چیزی داشته باش که با اشتیاق منتظرش باشی.»

نمی‌تونی به خاطر اشتباهاتت فقط معذرت‌خواهی کنی؛ باید واسه جبرانش هم یه کاری بکنی.

جورجا گفت: «خوش‌شانسی نبود. اِیمی نجات پیدا کرد چون از مغزش استفاده کرد.»

«هیچ‌وقت تسلیم نشو، اِیمی. حتی وقتی توی شرایطی هستی که خیلی ناامیدکننده به نظر می‌آد، یه کاری بکن وضع رو بهتر کنی.»

جورجا گفت: «خوش‌شانسی نبود. اِیمی نجات پیدا کرد چون از مغزش استفاده کرد.»

جورجا گفت: «خوش‌شانسی نبود. اِیمی نجات پیدا کرد چون از مغزش استفاده کرد.»

اِیمی راز دردناکش را پیش خودش نگه داشت: مرگ پدرش تقصیر او بود و هر چقدر هم که از رفتارش پشیمان بود، هیچ‌چیز هرگز نمی‌توانست او را برگرداند.

اِیمی گفت: «باشه. تو و تابی دوست دارین چی‌بازی کنین؟» کِندرا شروع کرد به دویدن دور اتاق نشیمن. «مامان الاغه بگه عررر.» داد می‌زد. «تابی بگه عررر!