بریده‌هایی از کتاب شب سراب

اگر کارت را دوست داشته باشی پیر نمی‌شوی، اگر زندگی‌ات را دوست داشته باشی جوان می‌مانی!

از قدیم و ندیم گفته‌اند آنجا برو که بخوانند، نه آنجا که برانند.

همیشه زن کوچک‌تر از شوهرش بوده. بوده که بوده، غلط بوده، احمقانه بوده

چو شو گیرم خیالش را در آغوش سحر از بسترم بوی گل آید

آدمیزاد حتی قدرت تحمل افکار و اعمال خودش را ندارد، می‌ترکد، منفجر می‌شود

طبع آدم باید والا باشد. آن‌قدر ثروتمند هست که طبیعت گدا دارد

پیر بشی اما عاجز نشی!

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت بغمزه مسئله‌آموز صد مدرس شد

ای کاش جوان می‌دانست و پیر می‌توانست!

خیلی‌ها هستند یاد نمی‌دهند، بخیلند، همیشه فن آخر را برای خودشان نگه می‌دارند،

ضایع مساز رنج و دوای خود ای طبیب دردیست درد ما که مداوا نمی‌شود

یتیم واقعی مادر مرده است نه پدر مرده

«تو بگریزی از پیش یک شعله خام من ایستاده‌ام تا بسوزم تمام»

«ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت.»

دل می‌رود زدستم صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

آن‌قدر زن و شوهرها هستند که از هم دورند، نسبت به هم بیگانه‌اند، هر چند سرشان را همه شب روی یک بالش می‌گذارند

راهی است راه عشق که هیچ‌اش کناره نیست آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست

در همه کارها صلاح مصلحت باید کرد.

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

الا ای آهوی وحشی کجایی مرا با توست چندین آشنایی دو تنها و دو سرگردان دو بی‌کس دد و دامست کمین از پیش و از پس بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوّش چراگاهی ندارد خرّم و خَش مگر خضر مبارک پی در آید که این تنها بدان تنها رساند

یاد تو روی پوست بدنم، توی گوشتم و درون استخوانم با خونم مخلوط می‌شود و سراپای وجودم را گرم می‌کند.

همیشه زن کوچک‌تر از شوهرش بوده. بوده که بوده، غلط بوده، احمقانه بوده، برای همین این همه زن بیوه دور و برمان پُر شده است. شوهر پیر و پاتال مُرده زن جوان آواره شده، بچه‌های نیم وجبی سرگردان شدند!

و من وقتی قیافه پدرم را که در پنجاه سالگی، من یک ساله را بغل می‌کرده و سر کوچه و خیابان می‌رفته تجسم می‌کنم از پدرم بدم می‌آید. آخر او نفهمیده بود که من باید یتیم شوم؟ مردانی که در سن پیری بچه‌دار می‌شوند به نظر من به بچه‌های خودشان خیانت می‌کنند، چگونه راضی می‌شوند که در این دنیای وانفسا جگرگوشه‌شان را تنها رها و بی‌کس و کار و سرگردان کنند.

باز شدن این در بسته شدن بقیه درها را به همراه دارد. عاقل باش! دیوانگی بس است! زندگی فقط چشم و ابرو و خط و خال نیست. فردا مثل نوکر خانه‌شان با تو رفتار می‌کنند

رحیم، سعی کن از زندگی دیگران عبرت بگیری. سعی کن از تجربه دیگران درس بیاموزی. مبادا بخواهی همه چیز را خودت تجربه کنی! نه، عمر ما کفاف نمی‌دهد. هیچ وقت نگو من تافته جدا بافته‌ام، من می‌توانم، من می‌کنم! نه، نه ما همه‌مان عاجزیم، بیچاره‌ایم، کوریم، کریم، چلاقیم، پس با تکیه به تجربیات همدیگر باید آن‌قدر قوی شویم که این پل زندگی را طی کنیم و به دره سرنگون نشویم.

تو که با من سر یاری نداری چرا هر نیمه شب آیی به خوابم؟

دلم رمیده شد و غافلم منِ درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

ز اظهار درد، درد مداوا نمی‌شود شیرین دهان بگفتن حلوا نمی‌شود درمان نما، نه غیظ که با پا زمین زدن این بستری ز بستر خود پا نمی‌شود ضایع مساز رنج و دوای خود ای طبیب دردیست درد ما که مداوا نمی‌شود

الان فکر می‌کنم گریه و زاری مادر و من، بعد از مرگ پدر، از حماقت و نادانی‌مان بود. مادر روزی که زن مردی شد که بیست و پنج سال با او تفاوت سنی داشت، می‌بایست از همان لحظه می‌فهمید که بیست و پنج سال لااقل زودتر بیوه خواهد شد.

اگر لحظه‌های خوشی پایدار بودند، بهشت بود. اگر غم‌ها پایدار بودند، دوزخ بود. پس چون هر چه هست می‌گذرد، گویا برزخ همین جاست.