بریده‌هایی از کتاب محوِ

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در شب اندوهی‌ست که مرا به خلأ خیره می‌کند

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

خواب دیدم تنها هستم، بلند شدم تعبیر شد

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

او باد است؛ می‌آید من برگم؛ می‌روم

در زدن را از کلید داشتن خوش‌تر می‌دارم

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود

در زدن را از کلید داشتن خوش‌تر می‌دارم

هزار گل سنگ‌ها را شکستند یکی نگفت، یک سنگ گلی را شکست همه گفتند

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

من نشانه‌یِ غیابِ تو، من دلیلِ تنهایی‌ام. تنها نه، من تنهایی‌ام

من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

خواب دیدم تنها هستم، بلند شدم تعبیر شد

عشقِ من لکه‌ی‌آفتابی‌ست که بر فرشی افتاده باشد، با شست‌و‌شو نمی‌رود، فرش را برداری نمی‌رود، پنجره را ببندی نمی‌رود، پرده را کلفت‌تر بگیری نمی‌رود. این لکه وقتی می‌رود که خورشیدم رفته باشد

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

جایِ خالیِ برف را تنها برف پُر می‌کند

مرا دیدند که به تو گفتند زیبا. منم غلطی که درست را نشان می‌دهد

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم

من فکر می‌کردم تو را اما خودم را می‌خواستم، مثل گرمازده‌ای که باد را نه به خاطرِ باد که برایِ خنک‌شدن می‌خواهد

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

پرنده اگر باشی، بر شاخه هم که نشسته باشی، در پروازی پرنده اگر باشی

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز