بریده‌هایی از کتاب به امید دیدار در آن دنیا

آلبر به‌خوبی می‌دانست که باورنکردن نزدیکی آتش‌بس به‌خصوص از اعتقاد به جادو مایه می‌گیرد: هرچه بیش‌تر در انتظار صبح باشیم، برای خبرهایی که آن را اعلام می‌کنند اعتبار کم‌تری قائل می‌شویم و این راهی برای باطل‌کردن تقدیر بد است.

تقصیر هیچ‌کس نبود و تقصیر همه بود.

اعیان‌زادگان و نوکرصفتان همیشه می‌توانند با هم به تفاهم برسند.

روحیه‌اش یکباره آب شده است، مثل بستنی‌های رقیق میوه‌ای،

آلبر به خود می‌گفت آخر از همه مردن مثل اول از همه مردن است؛ چیزی احمقانه‌تر از این پیدا نمی‌شود.

آقای پریکور از پیش از جنگ ثروت هنگفتی به هم زده بود. او از آن دسته آدم‌هایی بود که بحران‌ها مایه ثروتمندی‌شان می‌شود، انگار این بحران‌ها برای بهره‌جویی آن‌ها پدید می‌آیند

دانستن این‌که هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند و همه‌چیز به‌خوبی خاتمه می‌یابد، سبب می‌شود هیچ مانعی در برابر خود نبینیم. می‌توانیم هرچه دلمان می‌خواهد بگوییم، آن هم هرطور که دلمان می‌خواهد.

اوضاع واحوال فاجعه‌آمیز نوعی عمل‌گرایی را اقتضا می‌کند

مرد لایقی بود، اما قدی کوتاه داشت؛ ده سانتی‌متر کم‌تر از همه

جنگ رو به پایان بود. وقت جمع‌بندی گذشته نبود، بلکه به لحظه هولناکی رسیده بودند که باید به زمان حال می‌پرداختند تا به وسعت خرابی‌ها پی ببرند.

بی‌مناسبت نیست که بگوییم منتقدان به امید دیدار در آن دنیا را به سبب ویژگی‌هایش در زمره رمان‌های پلیسی قرار نمی‌دهند و آن را از لحاظ این‌که حاوی رویدادهایی است که در عین داشتن توالی زمانی و ارتباط با هم، از یکدیگر جدا هستند و ساختاری مستقل دارند، نوعی رمان پیکارسک به شمار آورده‌اند. از این دیدگاه، می‌توان گفت به امید دیدار در آن دنیا یکسر با رمان‌های پیشین لومتر تفاوت دارد، هرچند روح رمان‌های پیشین او را حفظ کرده است.

در پس هر ثروتی، ناگزیر، گناهانی پنهان است.

از کت وشلوار یا بارانی کهنه می‌توان چشم‌پوشی کرد، اما مردها را از روی کفش‌هایشان داوری می‌کنند و در این کار حد وسطی هم وجود ندارد

زمان، این طبیب بزرگ... آدمی سرانجام به مصیبت خو می‌کند.

جنگی که ادوارد در آن مرده بود بسیار زودتر و در بطن خانواده اعلان شده بود،

نگهبان گورستان دست راستش را از دست داده بود. آقای پریکور، همچنان‌که از کنار او می‌گذشت، با خود گفت: «قلب من دچار معلولیت است.»

کاسبی در جنگ سود فراوانی دربردارد

فاتحان همیشه موجوداتی ناپسندند.

آدمی چقدر مأیوس می‌شود، آن‌گاه که می‌بیند جنگیده است تا به چنین نتیجه‌ای برسد.

همیشه زن‌ها بودند که تلاش می‌کردند، می‌پرسیدند و به مبارزه خاموش خود ادامه می‌دادند