بریده‌هایی از کتاب به امید دیدار در آن دنیا

آلبر به‌خوبی می‌دانست که باورنکردن نزدیکی آتش‌بس به‌خصوص از اعتقاد به جادو مایه می‌گیرد: هرچه بیش‌تر در انتظار صبح باشیم، برای خبرهایی که آن را اعلام می‌کنند اعتبار کم‌تری قائل می‌شویم و این راهی برای باطل‌کردن تقدیر بد است.

تقصیر هیچ‌کس نبود و تقصیر همه بود.

اعیان‌زادگان و نوکرصفتان همیشه می‌توانند با هم به تفاهم برسند.

آقای پریکور از پیش از جنگ ثروت هنگفتی به هم زده بود. او از آن دسته آدم‌هایی بود که بحران‌ها مایه ثروتمندی‌شان می‌شود، انگار این بحران‌ها برای بهره‌جویی آن‌ها پدید می‌آیند

آلبر به خود می‌گفت آخر از همه مردن مثل اول از همه مردن است؛ چیزی احمقانه‌تر از این پیدا نمی‌شود.

روحیه‌اش یکباره آب شده است، مثل بستنی‌های رقیق میوه‌ای،

دانستن این‌که هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند و همه‌چیز به‌خوبی خاتمه می‌یابد، سبب می‌شود هیچ مانعی در برابر خود نبینیم. می‌توانیم هرچه دلمان می‌خواهد بگوییم، آن هم هرطور که دلمان می‌خواهد.

بی‌مناسبت نیست که بگوییم منتقدان به امید دیدار در آن دنیا را به سبب ویژگی‌هایش در زمره رمان‌های پلیسی قرار نمی‌دهند و آن را از لحاظ این‌که حاوی رویدادهایی است که در عین داشتن توالی زمانی و ارتباط با هم، از یکدیگر جدا هستند و ساختاری مستقل دارند، نوعی رمان پیکارسک به شمار آورده‌اند. از این دیدگاه، می‌توان گفت به امید دیدار در آن دنیا یکسر با رمان‌های پیشین لومتر تفاوت دارد، هرچند روح رمان‌های پیشین او را حفظ کرده است.

مرد لایقی بود، اما قدی کوتاه داشت؛ ده سانتی‌متر کم‌تر از همه

اوضاع واحوال فاجعه‌آمیز نوعی عمل‌گرایی را اقتضا می‌کند

در پس هر ثروتی، ناگزیر، گناهانی پنهان است.

می‌توان همه‌چیز را، ثروت، استعداد یا شایستگی را، بر کسی بخشود، اما خوش‌اقبالی را نه، نمی‌شود. این دیگر زیاده از حد ناعادلانه است.

بی‌پولی و نیازمندی مثل پاک‌دینی و نظام ارباب‌رعیتی است: هرگز کاملا از میان نمی‌رود و آثار آن تا نسل‌ها بعد ادامه دارد.

اکنون دیگر هیچ‌چیز آن خصلت تند و پرذوق وشوق دوران نوجوانی‌اش را نداشت، اما آن حالت را در اعماق وجودش احساس می‌کرد.

در برخی لحظات، احساس می‌کرد آماده است خود را تسلیم کند و به زندان برود تا برای همیشه از این عذاب آسوده شود.

پولین زندگی مختصری داشت و بسیار پایبند اصول دین بود. پدر و مادرش کارگر بودند و هیچ‌کس بیش‌تر از طبقه فقرا در درستکاری و پاکدامنی سختگیری نمی‌کند.

آدمی سرانجام به مصیبت خو می‌کند.

آن‌هایی که گمان می‌کردند جنگ به‌زودی به پایان می‌رسد مدت‌ها بود همگی مرده بودند

آلبر به خود می‌گفت آخر از همه مردن مثل اول از همه مردن است؛ چیزی احمقانه‌تر از این پیدا نمی‌شود.

خطر واقعی برای یک نظامی نه دشمن، بلکه سلسله‌مراتب است.

دشمنی داریم که هیچ‌وقت نمی‌بینیمش، اما با تمام وزنش رویمان سنگینی می‌کند. ما وابسته به اوییم. دشمن، جنگ، دستگاه اداری، ارتش، همه این‌ها تا حدودی مثل همند، چیزهایی که هیچ‌کس ازشان سردرنمی‌آورد و هیچ‌کس هم نمی‌تواند جلوشان را بگیرد.

همیشه زن‌ها بودند که تلاش می‌کردند، می‌پرسیدند و به مبارزه خاموش خود ادامه می‌دادند

آدمی چقدر مأیوس می‌شود، آن‌گاه که می‌بیند جنگیده است تا به چنین نتیجه‌ای برسد.

فاتحان همیشه موجوداتی ناپسندند.

کاسبی در جنگ سود فراوانی دربردارد

نگهبان گورستان دست راستش را از دست داده بود. آقای پریکور، همچنان‌که از کنار او می‌گذشت، با خود گفت: «قلب من دچار معلولیت است.»

جنگی که ادوارد در آن مرده بود بسیار زودتر و در بطن خانواده اعلان شده بود،

زمان، این طبیب بزرگ... آدمی سرانجام به مصیبت خو می‌کند.

از کت وشلوار یا بارانی کهنه می‌توان چشم‌پوشی کرد، اما مردها را از روی کفش‌هایشان داوری می‌کنند و در این کار حد وسطی هم وجود ندارد

شاید همه این دلایل باعث شده بود همیشه بدین‌گونه دست به کارهای تحریک‌آمیز بزند. دانستن این‌که هیچ خطری تهدیدمان نمی‌کند و همه‌چیز به‌خوبی خاتمه می‌یابد، سبب می‌شود هیچ مانعی در برابر خود نبینیم. می‌توانیم هرچه دلمان می‌خواهد بگوییم، آن هم هرطور که دلمان می‌خواهد.