بریده‌هایی از کتاب آوازی برای یک نهنگ

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

اگه مردم اعصابت رو خرد می‌کنن، باید یه راه بهتری برای کنار اومدن باهاشون پیدا کنی.

کسانی که خیلی دلشان بخواهد ارتباط برقرار کنند همیشه راهی پیدا می‌کنند.

من مثل بلو ۵۵ بودم. در فضای خالی اقیانوس فریاد می‌زدم و فرکانس صدایم آن‌قدر زیر بود که به هیچ‌کس نمی‌رسید.

«از آنچه در راه است خبر ندارم، اما هر اتفاقی که بیافتد، با لبخند با آن مواجه خواهم شد.»

آوایش شبیه هیچ آوای دیگری نبود و هیچ نهنگی درکش نمی‌کرد؛ اما آوای خودش بود. شاید روی کاغذ خیلی چیز خاصی به نظر نمی‌رسید، اما باز هم شبیه شعرهای پدربزرگ بود

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

گاهی آدم برای اینکه راهش را پیدا کند نمی‌تواند سر جایش بماند.

هیچ دوست یا خانواده‌ای نداشت که همراهشان شنا کند یا با آن‌ها حرف بزند.

«مشکل، صدای منحصربه‌فرد بلو ۵۵ است. بیشتر نهنگ‌ها آوایی با فرکانس سی‌وپنج هرتز و کمتر سر می‌دهند، درحالی‌که صدای این نهنگ به‌تنهایی حدود پنجاه‌وپنج هرتز است.» صدای آن‌ها فقط حدود بیست هرتز اختلاف داشت؛ ولی باز هم تفاوت بزرگی بود. نهنگ با زبانی حرف می‌زد که فقط خودش می‌فهمید. «به‌علاوه، آوای او الگوی منحصربه‌فردی دارد: حتی اگر نهنگ‌های دیگر بتوانند صدایش را بشنوند، حرفش را نمی‌فهمند. بلو ۵۵ به احتمال زیاد نمی‌توانست با پدر و مادر خودش ارتباط برقرار کند.»

دوباره با زبان اشاره گفتم: «خواهش می‌کنم. اصلاً می‌دونی اون رادیو چندتا لامپ خلأ داره؟» «نه، نمی‌دونم. چندتا؟» «من هم نمی‌دونم. حتماً بیشتر از چیزیه که لازم دارم. می‌خواستم توش رو نگاه کنم. تازه پایهٔ لامپ هم داره. با سیم و مبدل و دیافراگم و...» تریستان خندید و به نشانهٔ تسلیم دست‌هایش را بالا برد. این حرکت در زبان اشاره معنای «تسلیم‌شدن» داشت. «باشه، باشه، خیلی خب. اما بعدش چی؟ فکر نمی‌کنی مامان و بابا متوجه بشن؟»

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

«از آنچه در راه است خبر ندارم، اما هر اتفاقی که بیافتد، با لبخند با آن مواجه خواهم شد.»

طوری از کنارش رد می‌شن که انگار وجود نداره. فکر می‌کنه هیچ‌کس درکش نمی‌کنه.

نمی‌دانستم چطور از دردم حرف بزنم.

مستقیم به من نگاه کرد. خیلی وقت بود این کار را نکرده بود.

بعضی‌وقت‌ها آدم باید بدونه کی وقتشه که تسلیم بشه و برگرده.

آقای چارلز من را تا کنار میز نینا همراهی کرد تا برایم ترجمه کند «ببخشید که هُلت دادم.» نینا لبخندی زد و با زبان اشاره حرفی زد که شبیه «کِیک» بود. آقای چارلز همان‌طور که لبش را گاز می‌گرفت حرف نینا را تصحیح کرد: «خیلی‌خب.»

آهنگی که دلتنگش بود، آهنگی که دریاهای جهان را دنبالش گشته بود، آنجا بود. آوازهایی مانند آواز خودش آب‌های دورش را پر کردند. آنجا را نمی‌شناخت، اما حسی به او می‌داد که در اعماق حافظه‌اش به او می‌گفت، به خانه برگشته است. نهنگ در آب شیرجه زد و بالا آمد. تمام آهنگ‌هایی را دوباره خواند که ساخته و روی موج‌ها رها کرده بود. همه‌شان را همان لحظه خواند. فریادی از موسیقی سر داد که اقیانوس را از هم شکافت. بعد از آن‌همه سال که صدا زده و جست‌وجو کرده بود، بعد از گذشت آن‌همه وقت و آن‌همه تنهایی، بعد از تمام آوازهایی که شنیده نشده و جوابی نگرفته بودند، نهنگ فکر کرد شاید بالاخره کسی دارد به صدایش گوش می‌دهد.

نهنگ‌ها همه‌چیز را یادشان می‌مانَد، حتی چیزهایی را که خیلی سخت تلاش می‌کنند از یاد ببرند.

باشد. بعد از نوشیدن جرعه‌ای از قهوه، آن را داخل سطل زباله انداختم. بعد با دستمال مزه‌اش را از روی زبانم پاک کردم. بزرگ‌ترها چطوری آن را می‌خورند؟ دوباره پیش پیشخان رستوران رفتم تا شیرکاکائو بگیرم

حتی وقتی آب خیلی سرد است، دریا می‌تواند زمستان سرد روح آدم را گرم کند و از بین ببرد.

با اینکه خیلی کارت مسخره‌ست، دوستت دارم.

بعضی‌وقت‌ها اصرار نکردن راحت‌تر بود.

بعضی‌وقت‌ها من هم دوست ندارم با کسی حرف بزنم.

یه روز اون سیاره خیلی به مشتری نزدیک شد و مشتری اون رو از منظومهٔ شمسی پرت کرد بیرون.

«گذشت زمان و فاصله، خاطرهٔ چیزی که از دست رفته رو کمرنگ می‌کنن.»

اما می‌فهمید تنها نیست.

نمی‌دونی چقدر دلم برات تنگ شده.

یه سؤالی دربارهٔ سیاره‌ای داشتم که می‌خوای پیداش کنی. میلیون‌ها سال پیش از منظومهٔ شمسی پرت شده بیرون، مگه نه؟ خب پس تو از کجا می‌دونی وجود داشته؟ منظورم فقط تو نیست. چون خیلی وقت پیش این اتفاق افتاده، اصلاً از کجا معلوم وجود داشته؟ بگذریم. فقط داشتم فکر می‌کردم من یه‌جورهایی مثل اون سیاره‌م. داشتم یه مسیری رو می‌رفتم و یهو یه چیزی من رو کنار زد و توی یه مسیر جدید گذاشت. هنوز دارم راهم رو ادامه می‌دم.