بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

این تکیه کردن‌های مداوم به دیگران برای رسیدن به آرامش، بارها و بارها ما را شکسته است. جان ولوود

در نهایت ما باید به این آگاهی برسیم که عشق موجودات فانی را فانی بدانیم و هیچ‌گاه صد در صد به آن تکیه نکنیم و تنها عشق حضرت حق را پایدار و جاویدان بدانیم.

مردم به دلیل شباهت شما به فرد دیگر، برایتان ارزش قائل نمی‌شوند. پس یاد بگیرید که خود را با خود مقایسه کنید نه با دیگران.

طبیعت همهٔ روابط در این دنیا این‌گونه است که هر اتصالی با احتمال جدایی همراه است. این یک عیب در عشق، انسان‌ها یا هستی نیست. به آن معنا نیست که شما بد هستید یا دیگران نقصی دارند یا زندگی ناعادلانه است. بلکه ضربان زندگی تا ابد نوسان دارد و تغییر می‌کند.

باید اعتراف کنم تنها چیزی که به من آرامش واقعی می‌داد نیاز شدید به عشق ورزیدن بود و اینکه بدانم کسی مرا عاشقانه دوست خواهد داشت.

جورج اورول نوشت که هدف از آفرینش ذات انسان آن نیست که کامل باشد و شکست نخورد، بلکه هدف نهایی آن است که آمادگی آن را داشته باشد که از زندگی شکست بخورد و بشکند. این قیمتی است که برای عشق ورزیدن در دنیای فانی در نهایت باید بپردازد

وقتی والدین ما عشق ورزیدن به خود را یاد نگرفته‌اند، قادر نخواهند بود به ما نیز این عشق را منتقل کنند و به‌طور اجتناب ناپذیری برای ترمیم اعتماد به نفس شکنندهٔ خود، به فرزندانشان فشار می‌آورند و آنها را محدود می‌کنند.

آری گفتن بی‌قید و شرط درک و ظرفیت بالای انسانی را می‌طلبد که معمولاً با تمرین‌های معنوی زیادی امکان‌پذیر است

به راستی انسان‌ها همیشه نمی‌توانند به دیگران بدون هیچ قید و شرطی عشق بورزند و تحت هر شرایطی به دیگران و خودشان بدون هیچ توقعی آری بگویند.

محبوب بی‌همتای رؤیاهایمان، کسی که می‌تواند ما را به اوج زیبایی و شادمانی ببرد، مخلوقی بیش نیست و هرگز قادر نخواهد بود همهٔ نیازهای ما را برطرف کند چراکه او خود مملو از نقص و بی‌نهایت نیازمند است. این آگاهی ما را از وابسته شدن به فرد خاص یا غرق شدن در رابطه نجات می‌دهد. عشق هوشمندانه وآگاهانه آن است که یاد بگیریم اشتیاق و میل درونی خود را بشناسیم و بر روی موج‌های درخشان و زندهٔ آن سوار شویم و همزمان درک کنیم جز ذات الهی که کامل و بی‌نیاز است، هیچ‌کس نمی‌تواند این عطش را در ما به‌طور کامل سیراب کند.

هیچ حربه‌ای برای درک حقیقت نیرومندتر از پذیرش و عشق به خویشتن نیست. سوامی پراجنانپد شما هیچ‌گاه عظمت عشق را درک نمی‌کنید تا عشق به خویشتن را یاد نگیرید. آرنود دژاردن

اسکار وایلد شاعر و نویسندهٔ معروف ایرلندی، با همان زیرکی و شوخ طبعی همیشگی در جایی گفته است: «خودتان باشید؛ دیگران از پیش جای خود را گرفته‌اند.»

صمیمیت زمانی اتفاق می‌افتد که ما هر دو بپذیریم، دیگری وجود دارد و باید تفاوت‌های دیگری را به رسمیت بشناسیم و او را آن‌طور که هست بپذیریم و او را به چشم غریبه‌ای خارج از خودمان نبینیم.

این وضع نمی‌تواند تا ابد ادامه داشته باشد، این کاملاً قابل درک است، چراکه به راستی انسان‌ها همیشه نمی‌توانند به دیگران بدون هیچ قید و شرطی عشق بورزند و تحت هر شرایطی به دیگران و خودشان بدون هیچ توقعی آری بگویند.

هیچ نفرتی به دیگران بدون داشتن نفرت به خود امکان‌پذیر نیست

این نیاز به سرزنش کردن دیگران فقط از احساس منفی که نسبت به خود داریم نشأت می‌گیرد که در حقیقت تماماً از احساس بی‌توجهی و بی‌مهری که دیگران نسبت به ما روا داشتند شکل گرفته است

نفرت به خود، اساس تمام خشونت‌ها و زشتی‌های دنیاست

چه کسی احساس ناخوشایند دارد؟ کسی که به دنبال خطاهای دیگران باشد. مهم‌ترین عنصر مخرب در روابط انسانی، این اصرار به تخریب و مقصر جلوه دادن و به دنبال آن قضاوت کردن و پس زدن یکدیگر است که در نهایت منجر به حس انتقام‌جویی می‌شود. و پیشامدهای غم‌انگیز آن در همه جا مشهود است: در خصومت‌های خانوادگی، در ازدواج، خانواده‌ها و ادارات، جنگ و نزاع بین ملت‌ها و ستیز مداوم بین مردمی که قادر نیستند تفاوت‌های خودشان را با دیگران بپذیرند

درست است، ما مستحق رسیدن به عشقی کامل هستیم. این حق مسلم ما از بدو تولد بوده است. اما مشکل اینجاست که ما در جاهای اشتباه به دنبال آن می‌گردیم- جایی خارج از خودمان یا آدم‌هایی ناکامل که خود زخم دیده و آسیب‌پذیرند. با آنکه عشق حقیقی در لحظاتی در روابط طلوع می‌کند و به ما گرما می‌بخشد، اما نمی‌توانیم به دیگران به منزلهٔ منبعی استوار و دائمی تکیه کنیم. با وجود آنکه عشق زمینی نمادی از عشق فانی ناکامل است، بعد دیگری از این عشق وجود دارد که کامل و فناناپذیر و در دسترس است.

وقتی ما در درون خود احساس عشق نکنیم چگونه می‌توانیم به دیگران عشق حقیقی بورزیم؟ اگر جراحت‌های قلب‌مان مانع از عشق‌ورزیدن ما به دیگران شود، دیگر چه چیزی برای یکدیگر خواهیم داشت؟

تعقیب کننده با طلب کردن، سعی در حفظ رابطه دارد و آن را کنترل می‌کند. دوری کننده از عشق ورزیدن فرار می‌کند و احساساتش را بروز نمی‌دهد.

وقتی با فرزاندان‌مان ارتباط خوبی ایجاد کنیم باعث تقویت اعتماد به نفس آنها می‌شویم و از درون به آنها قدرت می‌بخشیم تا خودشان را بپذیرند. اما داشتن روابط خوب، کافی نیست. فرزندان هم نیاز دارند که به آنها فضای کافی بدهیم تا بتوانند زمانی را برای خودشان باشند. پیوند افراطی والدین با فرزندان بدون دادن فضای کافی مانند تجاوز کردن به حریم شخصی آنهاست و باعث ایجاد ترس و خفقان در نهایت زدگی آنها می‌شود.

زیباترین محبتی که می‌توانیم به دیگران بکنیم این است که بگذاریم خودشان باشند، بدون آنکه برای خواسته‌های خود، آنها را با کنترل کردن ممتد خسته و آزادی عمل‌شان را سلب کنیم. مجموع این‌ها، یعنی گشایش قلب در کنار گرما بخشیدن به محیط اطراف‌مان باعث می‌شود زیبایی‌های طبیعی همه چیز و همه کس را ببینیم و قدردان آنها باشیم- و این همان عشق حقیقی است.

از آنجایی که ما به وجود خودمان بی‌اعتمادیم، باید بیاموزیم که عشق بی‌قید و شرط یعنی مهر ورزیدن ابتدا به خودمان و پذیرش نقص‌های درونمان. تنها همین نکته است که ما را قادر می‌سازد تا دیگران را با نقص‌هایشان بپذیریم.

حتی زمانی که والدین، ما را از ته قلب‌شان بدون هیچ قید و شرطی دوست داشتند با توجه به محدودیت‌های بشری نمی‌توانستند این عشق را به‌طور متداوم نشان دهند. آنها تقصیرکار نیستند و این به آن معنا نیست که والدین‌مان آدم‌های بد یا کاهلی بودند بلکه آنها هم مثل بقیهٔ آدم‌ها ترس‌ها، نگرانی‌ها و دلواپسی‌ها، ظرفیت‌ها و همچنین آسیب‌های خودشان را از عشق ورزیدن بی‌قید و شرط دارند. آنها هم مثل ما برای عشق‌ورزی حقیقی و کامل ظرفیت محدودی دارند.

وقتی کودکان با افزایش سن پی به این حقیقت می‌برند که عشق‌های انسانی، فرایندی دائمی و قابل‌اتکا نیست، درون قلب‌شان گره‌هایی از ترس به وجود می‌آید و به این پختگی می‌رسند که به راستی در دنیا هیچ عشق کامل و بدون قید و شرطی وجود ندارد و همین حقیقت به ظاهر تلخ، آنها را به‌هم می‌ریزد و روح و روان‌شان را به هم می‌ریزد و ممکن است رفتارشان با دیگران سرد شود و در لاک خود فرو روند و از عشق دوری کنند

باید یاد بگیرید که خودتان را با جراحت‌هایتان مهربانانه و گرم در آغوش بگیرید تا پوستهٔ سخت و تدافعی و ضخیمی که دور قلب شما را گرفته است، شکسته شود. این همان نقطه‌ای است که داروی شفابخش، قلب‌تان را التیام می‌بخشد.

عشق چیزی جز دوست داشتن و احترام گذاشتن به فردیت افراد نیست. احساس نفرت به نوعی فریاد زدن برای کمک است. فریادِ قسمتی از ما که احساس ناتوانی و گم‌گشتگی می‌کند. و در واقع ما باید این احساس را کالبدشکافی کنیم. هدف آن است که قادر باشیم نفرت را که مظهری از ناتوانی و عجز در خودمان است دیگر به چشم دشمن یا شیطان نگاه نکنیم، بلکه با آن دوست شویم و برای درمانش تلاش کنیم و پی ببریم که از این احساس نفرت چه سودی قرار است عایدمان شود. به خاطر داشته باشید که نفرت فقط زمانی ویرانگر می‌شود که ما آن را به عنوان اسلحه‌ای علیه خودمان یا دیگران استفاده کنیم.

چرا والدین‌تان شما را بیشتر دوست نداشتند؟ چرا عشق آنها شرطی بوده یا دائمی نیست؟ اگر بتوانید نوع نگاهتان را تغییر دهید و مانند بچه‌ای که رنجیده و شاکی است به موضوع نگاه نکنید و به‌عنوان یک انسان بالغ آنها را ارزیابی کنید، خواهید دید که آنها افرادی مثل خودتان هستند که مثل شما ضربه‌های روحی خورده‌اند و دردهای خودشان را دارند. آنها سال‌ها تلاش کرده‌اند که زندگی را حفظ کنند و روابط عاطفی‌شان را پایدار نگه دارند و در نهایت خودشان و راهشان را پیدا کنند. سختی‌های زندگی، اضطراب‌ها و محدودیت‌ها باعث شده نتوانند به‌طور کامل و همیشه کنار شما باشند.

فرض کنید روزی قایق شما با یک قایق خالی در میان آب شاخ به شاخ شود، از آنجایی که قایق خالی است شاید شما خشمگین نشوید و این برخورد را تصادفی بیش نبینید. ولی اگر همان قایق توسط قایقرانی هدایت شود به‌هم می‌ریزید و خشم تمام وجود شما را فرا می‌گیرد. نکتهٔ این داستان آن جاست که در واقع والدینی که شما را نادیده گرفته‌اند، افرادی که در کودکی شما را آزرده‌خاطر ساخته‌اند، رانندهٔ خشمگینی که با شما شاخ به شاخ شده، در حقیقت همگی همان قایق خالی بیش نیستند، فقط کافی است نگاه‌مان را تغییر دهیم و از زاویه‌ای جدید به موضوع بنگریم.