بریده‌هایی از کتاب مجیستریوم؛ جلد دوم

شاید کال آن‌قدر باهوش نبود که به چنین فکری بیفتد، اما آن‌قدرها هم خنگ نبود که با این حرف مخالفتی کند.

استاد روفوس که کنار کال نشسته بود، گفت: «مسئلهٔ مهم اینجاست که باید یاد بگیرین همیشه شرایط رو کنترل کنین. باقی آدم‌ها به آتش واکنش نشون می‌دن، ولی اگه شما کنترل‌گرِ داستان باشین، قدرت دست شماست.» این جمله به‌شکل آزاردهنده‌ای شبیهِ حرفی بود که آلاستر در تابستان به او زده بود: بهترین راهی که می‌تونیم از شرّ وراجی‌های همسایه‌ها در امان باشیم، اینه که شرایطی رو که ممکنه هوک رو ببینن، خودمون کنترل کنیم. اکثراً گمان می‌کردند که دوران آموزش آلاستر در مجیستریوم بر او تأثیری نگذاشته است؛ اما به‌هرحال، استاد او هم روفوس بوده.

هیچ خیانتی بدتر از خیانت رفیق نیست

بذار مرده‌ها مرده بمونن.»

آدم نمی‌تواند هیولایی را بکشد که درون خودش است.

پایان نزدیک‌تر از چیزیه که فکرش رو بکنی

انگار خودمون رو آتیش زدیم و بعدشم تو گِل غلت زدیم.

پیشخدمت گفت: «آقای دوینتر، شما این پسر رو می‌شناسین؟» جاسپر جرعه‌ای از نوشیدنی‌اش را سر کشید و با چشم‌های قهوه‌ای‌رنگش سرتاپای کال - از موهای به‌هم‌ریخته تا کتانی‌های کثیفش - را وَرانداز کرد. جاسپر گفت: «تاحالا تو عمرم ندیده‌مش.» احساسات مثبت کال نسبت به جاسپر، در یک لحظه دود شد و به هوا رفت. «جاسپرِ دروغگو...»

کال گفت: «باید بکشیمش.» هوک غُرغُر کرد. آرون با هشدار گفت: «استاد روفوس رو؟» کال گفت: «نه! معلومه که استاد روفوس نه! جاسپر رو! جسدشم زیر یه‌عالمه سنگ پنهون می‌کنیم. کی می‌فهمه؟» تامارا گفت: «کال، احمق نشو!» کال پیشنهاد داد: «هوک می‌تونه ترتیبش رو بده.» هوک با شنیدن صدایش برگشت و مشتاقانه منتظر شد. بااینکه گرگ هَرج‌ومَرج‌زده در تابستان حسابی گنده شده بود، کال مطمئن نبود بتواند کسی را بکشد؛ اما قطعاً می‌توانست جاسپر را بیرون مجیستریوم فراری دهد و چند دور دنبال او بدود. جاسپر با ناله گفت: «اون‌وقت من بیمارِ روانی‌ام؟»

کال گفت: «پولدارن؟ خُب، حداقل تو یهو اینجا سَروکله‌ت با لباس راحتی پیدا نشده.» آرون نیشش باز شد و گفت: «تو همیشه خوب بلدی چطوری با ورودت جلب‌توجه کنی.» کال متوجه شد که منظور آرون، ملاقاتشان در آزمونِ آهنی بود. کال در آن آزمون جوهر یک خودکار را روی آرون خالی کرده بود.

هر زهری، خودش یه‌جور پادزهره، فقط بستگی به میزانش داره

«من این‌قدر ترسناکم که خودمم دارم می‌ترسم...»

«خُب، حالا معمای دوم... من خسته‌ت می‌کنم، ولی وقتی‌که می‌رم، تو غصهٔ از دست دادنم رو می‌خوری. تو می‌تونی من رو بکشی، ولی من هیچ‌وقت نمی‌میرم.» کال با خودش فکر کرد: خودِ دشمن! اما این اصلاً جواب خوبی برای یک معما نبود؛ بود؟ آن‌ها به هم نگاه کردند. این‌بار تامارا گفت: «زمان.»

گوش‌های کال زنگ زد: یکی از شماها شکست می‌خوره، یکی‌تون می‌میره، یکی‌تون هم قبلاً مرده. حرف او حالا دیگر برای کال معنا داشت، چون می‌دانست کدام‌یک از آن سه نفر است؛ کالم هانت قبلاً مرده بود!

انگار تنها تفاوت آدم‌های دنیا، در کوتاه و بلند بودن فهرست کارهای شرورانهٔ آن‌ها بود.

چطور کسی می‌تواند هیولایی را بکشد که درون خودش است.

می‌خواست یاد بگیرد چطور حتی تصادفی به کسی آسیب نرساند.

«یا شایدم اصلاً بهتره بری توی قیافه و باهاش حرف نزنی. من با تامارا که حرف نمی‌زنم، خودش میاد سراغم و من رو کتک می‌زنه. اینم می‌تونه یه راهی باشه که کیمیا اول بیاد سراغ تو. تازه، اگه بزندت، یَخِتون هم وا می‌شه.» الکس گفت: «شایدم مَفصل شونه‌م وا بشه!»

می‌تونست بدتر از این باشه.

یه چیزایی هست که واقعاً نمی‌شه اداش رو درآورد.

«خُب، شروع می‌کنیم. چیزی که آغاز داره، ولی پایان نداره؛ البته پایان همهٔ چیزاییه که آغاز می‌شن!» کال گفت: «مرگ.»

«مسئلهٔ مهم اینجاست که باید یاد بگیرین همیشه شرایط رو کنترل کنین. باقی آدم‌ها به شرایط واکنش نشون می‌دن، ولی اگه شما شرایط رو کنترل کنین، قدرت دست شماست.»

آدم نمی‌تواند هیولایی را بکشد که درون خودش است

عجیب بودنش دلیل نمی‌شه که بخوای مخفیش کنی!

«تو حتی ظاهرتم شبیه خودت نیست.»

اصلاً نگران نباش؛ چون من و تامارا کنارتیم و بهت یادآوری می‌کنیم که تو همون بازندهٔ قبل از این اتفاقاتی

وقتی کال کم‌سن‌وسال‌تر بود، دلش می‌خواست پدرش دوباره ازدواج کند تا خودش بتواند مادر داشته باشد. داشتن زن‌بابا خیلی بهتر از این بود که کلاً مادر نداشته باشد. فقط وقتی بزرگ‌تر شد، به این فکر افتاد که اگر پدرش با کسی ازدواج می‌کرد که کال دوستش نداشت، چقدر برای او بد می‌شد.

چطوری از حوصله‌سررفتگی نمی‌میره؟

کلاً اونا همیشه یه عیبی واسه‌ت پیدا می‌کنن؛ پس بی‌خیال.

کسیه که سر امتحان‌ها تقلب می‌کنه. با جوهر نامرئی جواب‌ها رو روی مُچ دستش می‌نویسه، ولی بعد با جادو بنفشش می‌کنه.