بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر تاریخ فراماسونری در ایران

دو حرف عربی «ک» و «ن» واژه کون، به ترتیب سمبل یک گونیا و پرگار هستند. بنابراین استنتاج می‌شود که همه پیامبران، مبلّغ فراماسونری بوده‌اند و «بیت العتیق» یا «کعبه» (قرآن، سوره ۲۲، آیه ۲۹) که توسط ابراهیم پیغمبر (ع) در «مکّه» ساخته شده، در واقع، چیزی جز یک لژ ماسونی نبوده است و دوازده امام مذهب شیعه نیز آیین ماسونی را ازحضرت محمّد (ص) به ارث برده‌اند و مفهوم واقعی اصطلاح اهل البیت در واقع، همان اعضای لژ است.

از دوره مشروطیت به بعد، چرخ‌های مملکت در دست اینها بود. اینها بودند که تحت نفوذ سیاست‌مداران انگلیسی در ایران که بیشترشان وابسته به سازمان فراماسونری «انگلیس» بودند، کارهای مملکت را می‌چرخاندند؛

پادویی، پااندازی، دروغ‌زنی و سست عنصری از خصایص اصلی این طبقه به شمار می‌رفت؛

عنصر سرسپردگی و سر نهی، از ویژگی‌های بارز اینها بود که در نهایت، سر از لژهای ممالک امپریالیستی درمی‌آوردند و در ایران، هدفی جز منافع شخصی خود و تالان (غارت و تاراج) منابع آن نداشتند؛

سازمان فراماسونری اسکاتلندی و انگلیسی از اوّل مشروطیت تا به حال، تقریباً تمام امور سیاسی «ایران» را تا آنجا که توانسته به نفع بیگانگان اداره کرده است. این سازمان در شهرهای «شیراز»، «آبادان» و «تهران» لژ دایر کرده و عدّه‌ای از آمریکایی‌ها، انگلیسی‌ها، یهودیان، زرتشتیان، ارامنه و ایرانیان مسلمان در آن، عضویت دارند.

به طور کلّی، نهاد ماسونری و فراماسون‌ها در «ایران»، دارای ویژگی‌های زیر هستند: ۱. اکثر اینان از طبقات مرفّه و بالای جامعه بودند، از درباریان فاسد شکم‌باره گرفته تا عناصر خانواده‌های سنّتی، از زمین‌داران عمده و خرده‌پا گرفته تا رؤسا و خان‌های عشایر و اعضای خاندان آنها در میان ماسون‌های ایرانی به چشم می‌خوردند. از دوره مشروطیت به بعد، چرخ‌های مملکت در دست اینها بود. اینها بودند که تحت نفوذ سیاست‌مداران انگلیسی در ایران که بیشترشان وابسته به سازمان فراماسونری «انگلیس» بودند، کارهای مملکت را می‌چرخاندند؛

سیاست زدایی جامعه و در نهایت، عقیم و بی‌بار کردن آن، به نفع کشورهای مسلّط، طرح و نقشه دیرینه اینان است.

فراماسون‌ها در تمام کشورها آتش افروخته‌اند. خرابی و انهدام را تحت لوای آزادی و برابری اشاعه داده‌اند. مقرّرات ورود به این آیین، طوری است که اراده تازه وارد از او گرفته می‌شود و به صورت آلتی بی‌اراده در دست بنّایان اعظم در می‌آید که مجبور است طبق فرامین و دستورات رفتار نماید و راه برگشت هم ندارد.

«درواقع، ما هرگز فراموش نمی‌کنیم که این ملکم خان بود که چندی پیش، لژی را در «تهران» برپا کرد و در نتیجه این کار متهوّرانه، لطمات زیادی هم خورد.»

وی درجات هفتگانه ماسونری را با اشاره به هفت آیه «فاتحه»، یعنی بخش آغازین «قرآن»، توجیه می‌کند.

تعاریف فراماسونری، در کشورهای تحت سلطه، بلای بی‌سابقه و حامل و ترویج کننده بی‌هویّتی است؛ بی‌هویّتی سیاسی، بی‌هویّتی اقتصادی و بالاتر از همه، بی‌هویّتی فرهنگی. ماسون‌ها، انسان‌گریزهایی هستند که از انسان دوستی و انسانیت دم می‌زنند. اینان زاینده و آفریننده وابستگی و بردگی فکری و سیاسی هستند. ارزش‌های تحمیلی اینها بر جامعه، سست عنصری، آسیب پذیری، شارلاتانی و روی هم اندازی به ارمغان می‌آورد.

از اوایل قرن نوزدهم، پای هر ایرانی متشخّص که به «اروپا» رسید، مخصوصاً به «لندن»، او را به این محفل سرّی (محفل فراماسونری)، دعوت کردند و امضا گرفتند و او را برادر و برابر خواندند و مُهر کردند و دهانش دوختند. این آدم دیگر دلباخته آزادگان می‌شد و خود را مطیع و پیرو دستور آنها می‌دانست... نمایندگان دولت انگلیس که در ایران مأموریت پیدا می‌کردند، در همه جا از این برادران داشتند و به سراغ هم می‌رفتند و یکدیگر را پیدا می‌کردند و با آنها سر و سرّ داشتند و با هم رایگان بودند...

در این زمان، علاوه بر انگیسی‌ها، فرانسوی‌ها هم در این زمینه، فعّالیت زیادی داشتند و اصلاً عقیده بر این است که اوّلین «لژ ایران»، وابسته به لژهای «فرانسه» بود. انگلیسی‌ها از آنجا که می‌دانستند از نظر سیاسی نسبت به آنها، تنفّری در «ایران» وجود دارد، تحت لوای لژهای فرانسه به اعمال سیاسی دست زده و ماسون‌های ایرانی را تحت فرمانبرداری پنهانی سیاست خود در می‌آوردند تا آنجا که ماسون‌های ایرانی، نمی‌دانستند که آتش بیار سیاست «انگلیس» هستند

«انگلیس» همواره در این مدّت، نه تنها کاملاً فراماسون‌های فرانسوی را در «ایران» تحمّل کرده، بلکه آشکارا پشتیبان آنها بوده و به همین وسیله، از آنها نفع سیاسی برده است و به همین جهت، صدها فراماسون ایرانی هستند که خالصاً و مخلصاً و عبیدانه، با کمال حضور ذهن و امانت و صداقت، به سیاست نا به کار انگلیس در ایران خدمت کرده و خود نمی‌دانسته‌اند که چه می‌کنند یا اصلاً این خوش خدمتی و خوش رقصی را ننگ نمی‌دانستند.

در تمام کشورهایی که سازمان فراماسونری در آنها رخنه کرده و دارای نفوذ شده، مردان سیاسی بیش از طبقات دیگر، خواهان عضویت در آن سازمان شده‌اند و علّتش این است که سیاست دارای ثبات نیست و با تغییر اوضاع سیاسی، عدّه‌ای از افراد ممکن است شغل و درآمد خود را از دست بدهند؛ امّا اگر عضو فراماسونری باشند، با اینکه وضع سیاسی تغییر کرده، شغل خود را حفظ خواهند نمود یا با کمک فراماسونرها شغل دیگر با همان درآمد، به آنها واگذار خواهد شد؛

تا به حال معلوم شده که روس‌ها ناصرالدّین‌شاه را مجبور به توقیف فراموشخانه کرده‌اند؛ چراکه می‌ترسیدند ظهور گروهی برای انجام اصلاحاتی در ایران، سدّی در مقابل میزان رخنه روس‌ها و نفوذ و سلطه آنها باشد. بنابراین احتمال می‌رود که بعضی از گروه‌ها در جامعه ایرانی، شدیداً خواستار توقیف و انحلال آن بوده‌اند. علاوه بر سیاست‌مداران و درباریان که در چهره ملکم، رقیب خطرناک بالقوّه‌ای را می‌دیدند، احتمال دارد که علما نیز با فراموشخانه، به عنوان یک بدعت غیرمذهبی وارد شده از «فرانسه» مخالفت کرده باشند.