بریده‌هایی از کتاب به امین بگو دوستش دارم

کسی که دست‌ها و چشمانش پاکیزه است یقین قلب محترمی نیز دارد.

می‌رسیم پسرم! به معجزه هم می‌رسیم... بی‌صدا رخ می‌دهد، وقتی مردمان غافل‌اند.

- مسلمان... ما تسلیمیم در برابر امر خداوند یکتا.

یک دریا پشت پلکم آماده است برای جاری شدن

این زبان برای ناسزاگویی به شما داده نشده.

هیجان‌زده است اما خویشتن‌داری می‌کند.

من چه شنیدم؟ چه بود این اشعار؟ در سرم می‌چرخند کلمات. این‌ها از سنخ کلام جن و انس نیست. درختی‌ست با شاخساری پرمیوه و ریشه‌هایی پربرکت. برترین کلام است. چه بود این‌ها که من شنیدم؟

به نام یکتاپروردگار نام این نوزاد محمد است.

اگر رسول‌الله کشته شده باشد پس دیگر این دنیا ارزش زنده ماندن ندارد. برگردید و شمشیر بزنید تا شهید شوید.

شرمسارم از دردی که او می‌بایست تنها تجربه‌اش کند و حاصل شیرینش از آنِ هر دومان باشد

- طفلان ما اگر یتیم شوند با خاک برابری می‌کنند؛ نه خودمان کسی هستیم نه پدران‌مان کسی بوده‌اند.

دنیا بدون محمد نباید باشد.

تکیه‌گاه مسلمان در نبرد، فزونی سرباز نیست؛ تکیه‌گاهش خداست

چقدر زیبا و آهنگین است علی!... یک بار در دل بگو علی را، خودت موسیقی‌اش را احساس خواهی کرد... به‌خدا ده بار همان لحظه صدایش زدم... ده بار در یک لحظه... علی... علی... علی...

اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت و روح مؤمنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت و روح مؤمنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

قرارگاه محمد امین بهترین قرارگاه است... امید که به‌زودی دل‌های نیکوکاران به سوی او بگردد و دیده‌ها در پی او بدود... کینه‌ها با او نهفته و خون‌ها به برکت او خفته شود... امید که پسرعمویم محمدِ امین کوته‌فکران را برخیزاند و بدانجا که بایدشان بکشاند، جز کسی که طریق هلاکت بپیماید.

- میسره آن‌قدر برایم گفته بود از محمد امین که تاب از کف داده بودم. نگاهم می‌کند: - عرب کجا به خود دیده همچو مردی را؟ باید هم تاب از کف می‌دادم

به معجزه هم می‌رسیم... بی‌صدا رخ می‌دهد، وقتی مردمان غافل‌اند.

حال در مکه نیز معروف شده به امین. نمی‌دانم چه کرده یا چه نکرده که این‌قدر عزیز شده برای قومی که یتیم را تنها لایق گورستان می‌داند. نمی‌دانم برای کدامین امانت، امانتداری را تمام‌وکمال انجام داده است و حتی نمی‌دانم امان بوده برای که. حضور محمد احساسِ در امان بودن می‌دهد.

بغض در گلویم می‌ترکد و گریه امانم نمی‌دهد. دستان علی را رها می‌کنم و تمام تنش را با شوق به سوی خود می‌کشم و در آغوش می‌فشارمش و نفس می‌کشم عطر نخستین مرد مؤمن به محمد را. عطر تن پدرم عبدالمطلب را دارد آن هنگام که ماه رمضان به پایان رسیده بود و او پس از یک ماه از غار حرا بازمی‌گشت به مسجدالحرام. در گوش علی آرام و آهسته می‌گویم: - نزد محمد بازگرد و از او پیروی کن که به رستگاری خواهی رسید. لحظه‌ای در همین حال می‌مانم تا ضربان قلبش را بیشتر احساس کنم.

وقتی مکه تا به این حد تاریک است، تنها که می‌شوی حتی کورسویی نیز راحت به چشم می‌آید. اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت و روح مؤمنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

روزی را ببینید که پسرانی از پسِ یکدیگر زاده شوند و والدین‌شان مشتاقانه نام محمد را برای آن‌ها برگزینند.

هروقت دلتنگ شدی به روز آفرینش بیندیش، به یاد بیاور آن صف از ملائک را... هول نکن فاطمه! علی با توست.

جبرئیل خود بر من نازل شد و گفت هیچ‌کس در این جهان نمی‌میرد مگر آنکه تا آخرین ذره از روزی خود را بخورد.

بلال در شهری که روزگاری با ریسمان می‌بستندش و سر ریسمان را به دست طفلان می‌دادند تا او را در معابر از پی خود بدوانند، ایستاده بالای دیوار خانه و اذان می‌گوید. با صدای بلند نام خدایی را می‌برد که روزی کسی اگر چنین می‌کرد می‌بایست مانند سمیه و یاسر کشته شود.

حضور محمد احساسِ در امان بودن می‌دهد.

ای قوم عرب! بدانید که آدمی نیز از سر می‌گندد. دو انگشت سبابه و وسط را به‌هم‌چسبیده بر شقیقه می‌گذارم: - مراقب سرهای‌تان باشید، مراقب آنچه در کاسهٔ سرتان جمع شده باشید. نگذارید جهل و خرافه، شما را بگنداند.

- نزد محمد بازگرد و از او پیروی کن که به رستگاری خواهی رسید.

هیچ‌کدام خرده نگرفتند به محمد زیرا او هنوز بی‌دینی آنان و جهل نیاکان‌شان را سر علَم نکرده بود و در شهر نچرخانده بود.