بریده‌هایی از کتاب متل کالیویستا

حضور همهٔ آدم‌ها موقتی است.

داد زد: «وایسا ببینم. سیاه‌پوست بود؟ مگه نگفتم به آدم‌بدها اتاق ندین؟» زبانم خشک شد. می‌توانستم صدای نفس‌هایم را بشنوم، سنگین و سریع. گفتم: «شما گفتین آدم‌های بد، نگفتین سیاه‌پوست.» آقای یائو گفت: «هر آدم احمقی این رو می‌دونه... سیاه‌پوست‌ها خطرناکن.» باورم نمی‌شد. گفتم: «این‌جوری نیست! مثلاً هنک سیاه‌پوسته ولی خطرناک نیست.» چپ‌چپ نگاهش کردم و گفتم: «اونی که خطرناکه تویی.» پدرم گفت: «میا» با دستپاچگی برگشت طرف آقای یائو و گفت: «قربان، ما که نمی‌تونیم کسی رو به خاطر رنگ پوستش قضاوت کنیم. درست نیست. این‌جا آمریکاست.»

جارویش را برداشت و گفت: «شاید توی زندگی بعدی.» سرم را تکان دادم. گفتم: «نه، بابا، توی زندگی بعدی نه، توی همین زندگی.»

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد.

مامانم به بابایم گفت: «می‌دونی چی شده؟ دخترت توی مدرسه جوابِ سؤال ریاضی‌ش رو اشتباه داده.» هر وقت که از من راضی نبود می‌گفت «دخترت» و هروقت که راضی بود می‌گفت «دخترم». سرم را پایین انداختم. شنیدم که پدرم گفت: «اشکال نداره... .» مامانم گفت: «چرا، اشکال داره!»

به همهٔ آدم‌هایی که امسال دیده بودم فکر کردم. لیاقت همه‌مان بیشتر از این بود...

تا بازی نکنی برنده نمی‌شی.

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ‌چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

کسی را از روی رنگ پوستش قضاوت نکنیم.

«قربان، ما که نمی‌تونیم کسی رو به خاطر رنگ پوستش قضاوت کنیم. درست نیست. این‌جا آمریکاست.»

با خودم فکر می‌کردم کدامش بهتر است؛ این‌که چیزی را فقط برای یک ثانیه داشته باشی و آن را از تو بگیرند یا این‌که هیچ‌وقت آن را نداشته باشی.

بابا و مامانم همیشه دم از سرنوشت می‌زدند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کردم که نکند این سرنوشت را آدم بزرگ‌ها از خودشان درآورده‌اند که دلشان را به آن خوش کنند

نباید از روی ظاهر قضاوت کرد.

روی پیشانی آدم بدها که ننوشته من آدم بدی هستم.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود.

انگشت وسطتان را به هیچ عنوان بالا نبرید، چون نشان دادن انگشت وسط در آمریکا توهین به حساب می‌آید

دیگه خسته شدم. جنگیدن فایده نداره... آدم‌ها همون‌جوری که هستن می‌مونن.

هیچ عذر و بهونه‌ای برای این‌که با مردم مثل آشغال رفتار کنی وجود نداره!

«ما مهاجریم. زندگی‌مون هیچ‌وقت منصفانه نیست.»

در چین، دخترها مثل لاستیک زاپاس ماشین هستند. بودنشان خوب است، ولی مهم نیست. حتی مادربزرگم، که خیلی دوستش داشتم و دلم برایش تنگ شده بود، این مسئله را باور داشت، همان‌قدر که آبی‌رنگ بودن آسمان را باور داشت. انگار که حقیقت محض بود. دخترها به اندازهٔ پسرها به درد بخور نبودند.

هر چه بیشتر فکر می‌کردم، بیشتر از کوره در می‌رفتم

«هیچ درختی بی‌عیب و نقص نیست، این رو یادت باشه. همینه که بهشون شخصیت می‌ده.»

یک ضرب‌المثل چینی می‌گوید: «فراموش نکنید که چقدر برنج می‌خورید.» این حرف به شما یادآوری می‌کند که متواضع باشید.

پدر و مادرم گفته بودند آمریکا جای حیرت‌انگیزی است؛ جایی که می‌توانیم برای خانه‌مان سگ نگهبان بگیریم، هر کاری که دلمان می‌خواهد بکنیم و آن‌قدر همبرگر بخوریم تا شبیه همبرگر بشویم. از میان همهٔ خوبی‌های آمریکا تا حالا فقط همبرگر گیرمان آمده است، اما من همچنان امیدم را زنده نگه داشته‌ام و انصافاً هم آمریکا همبرگرهای خوشمزه‌ای دارد.

«بابا، چرا اون‌هایی که اشتباهی درست شدن ارزششون بیشتره؟»

یک ضرب‌المثل چینی می‌گوید: «فراموش نکنید که چقدر برنج می‌خورید.» این حرف به شما یادآوری می‌کند که متواضع باشید. خودتان را گم نکنید. اگر شغل مهمی دارید، دلیل نمی‌شود که بهتر از بقیه باشید. هنوز هم مثل همهٔ ما برنج می‌خورید.

شما هم اگر به اندازهٔ من جابه‌جا شده بودید، خداحافظی از یک مدرسه برایتان مثل دور انداختن قوطی واکس کفش می‌شد. تا آن موقع، برای گذراندن پنج سال تحصیلی چهارتا مدرسه عوض کرده بودم.

با خودم فکر می‌کردم کدامش بهتر است؛ این‌که چیزی را فقط برای یک ثانیه داشته باشی و آن را از تو بگیرند یا این‌که هیچ‌وقت آن را نداشته باشی.

چیزایی که به نظر ما اشتباه می‌آن همیشه هم اشتباه نیستن. بعضی وقت‌ها یه اشتباه در واقع یه فرصته، ولی ما همون لحظه و همون‌جا متوجهش نمی‌شیم. منظورم رو متوجه می‌شی؟»

با خودم فکر می‌کردم کدامش بهتر است؛ این‌که چیزی را فقط برای یک ثانیه داشته باشی و آن را از تو بگیرند یا این‌که هیچ‌وقت آن را نداشته باشی.