بریده‌هایی از کتاب جهانی نو

با هر چه بجنگید، آن را نیرومندتر می‌سازید و در برابر هر چه مقاومت ورزید، بیش‌تر در برابر شما پافشاری می‌کند.

گذشته هیچ قدرتی برای پایان دادن به حضور شما در لحظهٔ اکنون ندارد. فقط کینهٔ شما از گذشته می‌تواند چنین کند. و رنجش چیست؟ کوله‌باری‌ست از احساسات و افکار گذشته.

آگاهی، بزرگ‌ترین ابزار دگرگونی‌ست.

چگونه می‌توان اکنون در آرامش بود؟ از طریق آشتی کردن با لحظهٔ حال. لحظهٔ حال، میدانی‌ست که بازی زندگی در آن روی می‌دهد. زندگی در هیچ جای دیگری نمی‌تواند روی دهد.

چنان چه افکارتان نشانگر کمبود و نیازمندی ـ چه از نظر مالی، پذیرفته شدن یا عشق ـ باشد، این افکار به صورت بخشی از آن کسی درآمده است که فکر می‌کنید هستید و شما همیشه با کمبود رو به رو می‌شوید.

«من درون» هنگامی که برای خود هویتی می‌یابد، دیگر به راحتی آن را رها نمی‌کند. شگفت آن که گاه «من درون» که در جست و جوی هویتِ قوی‌تری‌ست، بیماری به وجود می‌آورد تا توسط آن به خود نیرو ببخشد.

فقط یک مسؤول برای شر، روی این سیاره وجود دارد و آن ناآگاهی بشر است.

اگر دچار الگوی رفتاری التزامی مانند سیگار کشیدن، پرخوری، نوشیدن، تماشای تلویزیون و اعتیاد به اینترنت یا هر چیز دیگری هستید، می‌توانید این شیوه را به کار بگیرید: زمانی که متوجه پیدایش نیاز اجباری در خود می‌شوید، دست نگه دارید و سه نفس آگاهانه بکشید. این کار، آگاهی ایجاد می‌کند.

با دیدن آن کسی که نیستید، حقیقت آن کسی که هستید، خودش پدیدار می‌شود.

«هیچ چیزی بد یا خوب نیست، بلکه اندیشهٔ ما آن را این گونه می‌نماید.»

مقاومت نکردن، کلید بزرگ‌ترین نیرو در جهان است.

هر چه که «من درون» به دنبالش است و به آن وابسته می‌شود، جایگزینی برای آن بودنی‌ست که حس نمی‌کند.

هر چه سریع‌تر به آدم‌ها، اوضاع یا چیزها برچسب ذهنی یا کلامی بزنید، حقیقت شما کم‌عمق‌تر و بی‌جان‌تر می‌شود و نسبت به حقیقت و معجزهٔ هستی که همواره در درون و پیرامونتان پدیدار می‌گردد، بی‌حس‌تر می‌شوید. با این کار ممکن است زیرکی حاصل شود، اما خرد و همچنین شادی، عشق، خلاقیت و سرزندگی از دست می‌رود

اگر از کاری که می‌کنید بیزارید، از محیط پیرامون خود گله‌مند هستید، به هر آن چه که روی می‌دهد یا روی داده است ناسزا می‌گویید یا زمانی که گفت و گوی درونی‌تان از بایدها و نبایدها، ایرادگیری و متهم ساختن تشکیل شده است، پس شما با آن چه که هست، مخالفت می‌کنید و مسأله همیشه مخالفت با آن چه که هست، می‌باشد. شما از هستی، یک دشمن می‌سازید و هستی می‌گوید: «تو جنگ می‌خواهی، پس بیا این هم جنگ!» آنگاه واقعیت بیرونی را که پیوسته بازتاب حالت درونی خودتان است، به عنوان دشمن تجربه می‌کنید.

شاید در مواردی خاص لازم باشد که خود یا کسی را از آسیب دیدن توسط دیگری حفظ نمایید، اما هوشیار باشید که رسالت خود را به «از میان برداشتن شر» تبدیل نکنید، زیرا احتمالاً به آن چه که با آن می‌جنگید، تبدیل خواهید شد.

شکایت جمعی می‌تواند برای قرن‌ها در روان یک ملت یا قبیله دوام بیاورد و انگیزه‌ای برای چرخهٔ بی‌پایان خشونت شود.

هر گاه میزانی از حضور، سکون و توجهی هوشیارانه در ادراک بشر وجود داشته باشد، او می‌تواند جوهر الهی هستی، یعنی آن آگاهی ذاتی یا معنوی را در هر جاندار و هر شکلی از حیات حس کند و آن را به عنوان جوهر خود بشناسد و مانند خودش به آن عشق بورزد.

در حقیقت هر چه بیش‌تر خود را با باورها و عقایدتان یکی بدانید، بیش‌تر از بُعد معنوی درونتان دور می‌شوید. بسیاری از آدم‌های «مذهبی» در این مرحله گیر افتاده‌اند. آن‌ها حقیقت را با اندیشه برابر می‌شمارند و از آنجا که خودشان را کاملاً با اندیشه‌های خود، یعنی ذهنشان یکی می‌دانند، ناآگاهانه تلاش دارند تا با ادعای مالکیت منحصر به فرد بر حقیقت، از هویت خود پشتیبانی کنند. آن‌ها محدودیت‌های افکار خود را نمی‌بینند.

زمانی که دیگر نمی‌توانید آن «بودنی» را که هستید احساس کنید، احتمالاً برای پر کردن زندگی خود با اشیا تلاش می‌ورزید.

می‌توانید برای چیزی ارزش قایل شوید و از آن مراقبت کنید، اما اگر به آن وابسته می‌شوید بدانید که این «من درون» است. شما هرگز به چیزی به راستی وابسته نمی‌شوید، مگر به اندیشه‌ای که «من»، «مرا» یا «مال من» در آن باشد.

هر گاه دچار نگرانی و تشویش می‌شوید، نیّت بیرونی اختیار را به دست گرفته است و شما دورنمای نیّت درونی را از دست داده‌اید. شما فراموش کرده‌اید که حالت آگاهی‌تان دارای اهمیت اصلی‌ست و چیزهای دیگر از اهمیت دوم برخوردار هستند.

حالت انجام دادن آگاهانه، پذیرش، لذت و اشتیاق است که هر کدام از آن‌ها بسامد ارتعاشی خاصی از آگاهی دارد. شما باید مراقب باشید تا مطمئن شوید که یکی از این سه حالت به هنگام کارتان ـ هر چه که باشد، از ساده‌ترین تا پیچیده‌ترین کار ـ موجود است. چنان چه در حالت پذیرش، لذت یا اشتیاق نباشید، اگر به دقت بنگرید، درمی‌یابید که برای خود و دیگران رنج می‌آفرینید.

خود را درست و دیگری را نادرست خواندن، یکی دیگر از الگوی‌های اصولی و ذهنی «من درون» و یکی از شکل‌های ناآگاهی‌ست. به سخنی دیگر، ممکن است محتوای «من درون» تغییر کند، اما ساختار ذهنی که آن را زنده نگه می‌دارد، تغییر نمی‌کند.

به دنبال شادی نباشید. اگر شادی را بجویید، آن را نخواهید یافت، زیرا جست و جو کردن، نقطهٔ مقابل شادی‌ست. شادی بسیار فرّار است، اما رهایی از ناخشنودی، از طریق رو به رو شدن با آن ـ به جای این که درباره‌اش داستان‌سرایی کنید ـ دست‌یافتنی‌ست. ناخشنودی، آن حالت طبیعی شادی، آرامش درون و سرچشمهٔ شادی راستین شما را می‌پوشاند.

زندگی همیشه در اکنون است. سراسر زندگی شما در این اکنون همیشگی آشکار می‌شود.

هر گاه میزانی از حضور، سکون و توجهی هوشیارانه در ادراک بشر وجود داشته باشد، او می‌تواند جوهر الهی هستی، یعنی آن آگاهی ذاتی یا معنوی را در هر جاندار و هر شکلی از حیات حس کند و آن را به عنوان جوهر خود بشناسد و مانند خودش به آن عشق بورزد.

صدای درون سر به تعریف داستانی می‌پردازد که بدن آن را باور می‌کند و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد. آن واکنش‌ها، احساسات هستند. سپس احساسات، انرژی را به افکاری که در ابتدا آن احساس را ایجاد کرده است، بازخورد می‌دهد. این است آن چرخهٔ معیوب میان افکار و احساسات مشاهده‌نشده که به افکار احساساتی و داستان‌سرایی‌های عاطفی می‌انجامد.

مردم باور دارند که برای شادی خود به آن چه روی می‌دهد، یعنی به شکل، وابسته هستند. آن‌ها درک نمی‌کنند آن چه روی می‌دهد، بی‌ثبات‌ترین چیز در کاینات است که همواره تغییر می‌نماید. مردم به گونه‌ای به لحظهٔ حال می‌نگرند که یا چیزی رخ داده که نباید پیش می‌آمد، و به اکنون آسیب رسانده یا آن را به صورت ناتمام می‌بینند، زیرا چیزی که باید پیش می‌آمد، اتفاق نیفتاده است. آن‌ها به این ترتیب، آن کمال ژرف‌تری را که از خود هستی جدانشدنی‌ست ـ کمالی که همیشه آنجا بوده است ـ و فراسوی آن چه که روی می‌دهد یا نمی‌دهد، یعنی فراسوی شکل را از دست می‌دهند. لحظهٔ حال را بپذیرید و کمالی را که ژرف‌تر از شکل می‌باشد و زمان آن را لمس نکرده است، بیابید.

هستی، سودمندترین تجربه‌ای را که برای تکامل آگاهی‌تان لازم دارید، به شما می‌دهد

بعضی از «من درون‌ها» می‌دانند که دنبال چیستند و با عزمی بی‌رحمانه و سنگدلانه آن هدف را دنبال می‌کنند. در این زمینه چنگیزخان، هیتلر و استالین نمونه‌هایی بسیار بزرگ‌تر از نمونه‌های معمول هستند.