بریده‌هایی از کتاب قصه‌ ها عوض می شوند؛ ملکه برفی

«آره! تو هم می‌تونی. چیه؟ لابُد حالا انتظار داری بهمون مدال افتخار بِدَن!»

من دوست دارم نصفه‌شب‌ها پا شم خوراکی بخورم

جونا ذوق‌زده است. «منم شنیدم! تو می‌تونی حرف بزنی؟» «آره! تو هم می‌تونی. چیه؟ لابُد حالا انتظار داری بهمون مدال افتخار بِدَن!»

از جایش می‌پرد. جونا کنار من نشسته، رالف هم چُرت می‌زند. گِردا می‌گوید: «من گرسنه نیستم. فقط آماده‌م که بریم. بریم، بریم. رالف! پاشو. داریم می‌ریم.» رالف خمیازه‌ای می‌کشد و چشم‌هایش را باز می‌کند. شارون می‌پرسد: «کجا بریم؟» گِردا چانه‌اش را جلو می‌دهد. «خودت گفتی من می‌تونم برم. یادته؟ تو دلت برای من و دوستم کای سوخت و گفتی امشب می‌تونم از اینجا برم.»

«لیز... بخوریم؟... مثل... سورتمه؟» «آره، ولی بدون سورتمه!» «پس روی چی لیز بخوریم؟» «روی شیکممون.» «نه نه نه! دماغمون می‌شکنه.»

سیبیل بهترین راه برای تغییر قیافه‌ست

اصلاً فراموش کن که چانه داری. چونه؟ چونه چیه؟ من که ندارم.

«ولی اگه تکون نخورم، چطوری خودم رو از این دریاچه که داره می‌شکنه، نجات بدم؟»

دست‌هایم را به سینه می‌زنم. «باحال بودن نشونهٔ خوب بودن نیست! تو نمی‌تونی هم بهترین دوست پِنی باشی و هم بهترین دوست ما!» رنگ از روی رابین می‌پرد؛ «چرا نمی‌تونم؟» با صدای بلند می‌گویم: «چون من می‌گم! باید بین ما و پِنی، یکی رو انتخاب کنی!» رابین چشم‌هایش را باریک می‌کند و می‌گوید: «اگه مجبورم کنی که انتخاب کنم... انتخاب من پِنیه!» جا می‌خورم! هم ناراحتم و هم خیلی‌خیلی عصبانی! من هم چشم‌هایم را باریک می‌کنم و می‌گویم: «پس گردنبندت رو دربیار!»

با تعجب می‌گویم: «شما دارودستهٔ دزدها هستین.» هر چهارتایشان لبخند مرموزی می‌زنند. جونا می‌گوید: «عه! پس دارودسته شمائین؟» وای! پس این لباس‌های درختی و خرسی و پنگوئنی برای همین بود؛ برای اینکه بتوانند قایم شوند و به‌موقع دزدی کنند. حتماً موقعی که ما توی دریاچه بودیم، این‌ها مشغول دزدی بودند. مادرِ یک‌چشم گفت: «آره، ما چیزمیزا رو کِش می‌ریم. حالا هم می‌خوایم شماها رو بدزدیم. شماها هم‌سن‌وسال اون‌یکی زندونی مائین.»

جونا می‌گوید: «ما باید تغییر قیافه بدیم. باید لباس مبدل بپوشیم.» بعد انگشتش را بالای لبش می‌گذارد. «مثلاً سیبیل بذاریم.» می‌پرسم: «حالا چرا سیبیل؟» «آخه با سیبیل قشنگ تغییر می‌کنیم.»

«چقدر خوبه بیرون از زیرزمین باشی. گوزن‌ها نیاز دارن که تکونی به بدن و مغزشون بِدَن. می‌دونین که، ما گوزن‌ها آی‌کیوی بالایی داریم؛ حتی بالاتر از آدم‌ها! می‌دونستین ما نابغه‌ایم؟»

«تو باید این چیزا رو به‌دست بیاری.» «چی رو؟» «دوستی... صمیمیت... مهربونی... وفاداری! تو نمی‌تونی آدم‌ها رو مجبور به انجام این کارها بکنی.»

شازده، درست بالای کوه ایستاده و میو میو می‌کند. خیلی ممنون شازده‌جان! جای خیلی خوبی ایستاده‌ای!

ملکهٔ برفی انگشت اشاره‌اش را تکان می‌دهد. «بهت هشدار داده بودم این کارو می‌کنم... نُچ‌نُچ! تو به حرفم گوش ندادی.» حالا من تبدیل به اِیبیِ یخ‌زده شده‌ام. می‌توانید اِیبی یخی صدایم کنید. حتی نمی‌توانم یک قدم بردارم. حالا نه‌تنها قدرت‌های جادویی ندارم، بلکه کاملاً ضعیف و ناتوانم. تنها خبر خوب این است که هنوز زنده‌ام. و اینکه دیگر احساس سرما نمی‌کنم. اما حس می‌کنم بی‌حس و کِرِخت شده‌ام؛ مثل وقتی‌که پایم خواب می‌رود. (قبل از اینکه سوزن‌سوزن شود.)

تاحالا هیش‌کی جونش رو به خطر ننداخته تا من رو نجات بده

بااینکه ملکهٔ سرماست، اما مثل آتش جذاب و گیراست.

جونا می‌گوید: «چقدر دلم بستنی می‌خواد.» «جونا! الان؟! توی این سرما؟ بستنی؟! خُل شدی؟»

به‌همین راحتی، به‌همین خوش‌مزّگی!

جونا کمی دست‌وپاچُلُفتی است و همیشه به دَرودیوار می‌خورد

دوباره می‌گویم: «اونا دوست‌های تو نیستن. تو داری اونا رو مجبور می‌کنی دوستت باشن.» دسته‌ای از موهای نقره‌ای‌اش را کنار می‌زند و می‌گوید: «چه اهمیتی داره؟ من می‌تونم آدم‌ها رو مجبور کنم هر کاری رو که دلم می‌خواد، برام انجام بِدَن. من می‌تونم مجبورشون کنم پیش من بمونن.» «ولی دوست واقعی این‌طوری نیست. دوست کسیه که واقعاً دلش می‌خواد پیشت باشه.»

ملکهٔ برفی زیرِ لب می‌گوید: «ولی تاحالا هیش‌کی جونش رو به خطر ننداخته تا من رو نجات بده.»

تو باید به آدم‌ها این قدرت انتخاب رو بدی تا با میل باطنی خودشون پیشت بمونن؛ نه‌اینکه مجبور باشن و بمونن

برای اینکه با آدم‌ها دوست بشی، باید بهشون اعتماد کنی.

می‌بینی چقدر می‌تونم به آدم‌ها کمک کنم...