بریده‌هایی از کتاب قصه ها عوض می شوند؛ سفیدبرفی

تغییر سخت است، اما همیشه هم بد نیست. مثلاً همین سفیدبرفی. الان داستانش عوض شده، اما هنوز هم قصهٔ خوبی است.

تغییر سخت است، اما همیشه هم بد نیست.

اما از لحظه‌ای که وارد اتاق کامپیوتر می‌شوم دنیا قشنگ‌تر می‌شود. نفس عمیقی می‌کشم. آخیش! درست است که توی اسمیت‌ویل به اتاقی که یک‌عالمه کتاب داشته باشد، اتاق کامپیوتر می‌گویند، اما اینجا درست بوی کتابخانهٔ مدرسهٔ قبلی‌ام را می‌دهد. مدرسهٔ عادی قبلی! بوی کاغذ و کمی گرد و خاک. کتاب‌های توی قفسه‌های کتابخانهٔ مدرسه – یا همان اتاق کامپیوتر، اه! – کتاب‌های آشنایی هستند؛ کتاب‌هایی که قبلاً چندین بار ورق زده‌ام.

اسم من را صدا زدند؟ باید بروم پایین و ببینم و چه اتفاقی افتاده؟ ممکن است سفید باشد؟ شاید می‌خواهد چیزی به من بگوید. شاید هم گابریل یا ماری رز باشند. اصلاً ماری رز کیه؟ کجاست؟ توی آینهٔ زیرزمینه؟

سر راهم یک صدای عجیب می‌شنوم و دم در زیرزمین می‌ایستم. «اِیبی ....» اسم من را صدا زدند؟ باید بروم پایین و ببینم و چه اتفاقی افتاده؟ ممکن است سفید باشد؟ شاید می‌خواهد چیزی به من بگوید. شاید هم گابریل یا ماری رز باشند. اصلاً ماری رز کیه؟ کجاست؟ توی آینهٔ زیرزمینه؟ می‌خواهم در زیرزمین را باز کنم که مامانم را می‌بینم. از پله‌ها پایین می‌آید و می‌گوید: «چی‌کار می‌کنی؟ برو حاضر شو. دلم نمی‌خواد دیر برسین.» دستگیرهٔ در را ول می‌کنم. با خودم می‌گویم: «امشب...» امشب می‌فهمم که چرا آینهٔ توی زیرزمین، ما را به سرزمین افسانه‌ها برد... صدای هیسسسسس می‌آید. حتماً امشب می‌فهمم.

تغییر سخت است، اما همیشه هم بد نیست. مثلاً همین سفیدبرفی. الان داستانش عوض شده، اما هنوز هم قصهٔ خوبی است.

۱. توی اسمیت‌ویل مردم به همهٔ نوشابه‌ها می‌گویند «نوشیدنی!» مسخره است، مگه نه؟ نوشابه اسم بهتری است. نوشابه! نوشابه! نوشابه! ۲. اینجا آدم‌ها بلد نیستند ساندویچ کرهٔ بادام‌زمینی و موز درست کنند. روش درستش این است: اول موز را تکه‌تکه می‌کنی، بعد یکی‌یکی می‌گذاری روی کرهٔ بادام‌زمینی. بهتر است مرتب و منظم کنار هم چیده بشوند؛ اما بچه‌های این مدرسه موز را له می‌کنند و با یک قاشق کرهٔ بادام‌زمینی قاتی می‌کنند. بعد این چیزِ آبکی را می‌مالند روی نان. چرا؟ آخر چرا باید همچین کاری بکنند؟ ۳. حالا هم که به‌جای گرگم به‌هوا، این بازی عجیب‌وغریب را انجام می‌دهند: «بیاین تا اِیبی می‌دوئه و می‌دوئه و می‌دوئه، ما ادای مجسمه‌های بی‌حرکت رو در بیاریم!»

روزی روزگاری زندگی من معمولی بود. بعد آینهٔ توی زیرزمین، ما را خورد.

تغییر سخت است، اما همیشه هم بد نیست.

این همان سفید کوچولوی خجالتی است؟ انگار قوی‌تر شده!

تغییر سخت است، اما همیشه هم بد نیست. مثلاً همین سفیدبرفی. الان داستانش عوض شده، اما هنوز هم قصهٔ خوبی است.

گابریل می‌گوید: «حالا که حرف مامان و باباتون شد، باید بگم خیلی مهمه که اصلاً نذارین اونا بویی از این ماجرا ببرن.»

اسم همهٔ بچه‌ها را نمی‌دانم، ولی اسم پِنی راحت یاد آدم می‌ماند، چون همیشه موهایش را دم‌اسبی می‌بندد و من، توی ذهنم این‌جوری صدایش می‌کنم: کره‌اسبی به نام پِنی!

نامادری سیب تغییر قیافه سم یکهو همه‌چیز یادم می‌آید: «وای خدای من!» جونا می‌گوید: «چه عجب! بالأخره فهمیدی.» نه. آره. امکان ندارد. می‌گویم: «تو سفیدبرفی هستی؟ امکان نداره.»

نمی‌خواهم همه‌چیز سخت‌تر بشود. دلم می‌خواهد همه‌چیز مثل قبل عادی باشد.

بازهم نفس‌ها توی سینه حبس می‌شود. انید تکرار می‌کند: «خیلی دیر...»

آسمان پرواز می‌کند. شاهزاده ترور داد می‌زند: «نه.» عین فیلم‌ها، صحنه آهسته می‌شود و شاهزاده خودش را سپر سفید می‌کند. سفید نجات پیدا می‌کند. اما تیر به سینهٔ شاهزاده می‌خورد. همه فریاد می‌کشند؛

۳ تا از کوتوله‌ها زن هستند؟ یادم نمی‌آید. شاید توی داستان هیچ‌وقت ننوشته بود کوتوله‌ها زن هستند یا مرد و من فکر کرده بودن همه‌شان مَردند.

و من، توی ذهنم این‌جوری صدایش می‌کنم: کره‌اسبی به نام پِنی!

مرز باریکی بین اصرار کردن و گیر دادن هست.

یک قدم توی آب راه می‌روم و نزدیک است غرق شوم. اه. گِل. چه‌قدر هم سرد است. می‌گویم: «زود باشین. سریع و بی‌صدا.»

سفید به کاناپه اشاره می‌کند و می‌گوید: «می‌خواین بشینین؟» آره! می‌گویم: «ممنونم.» تمام بدنم درد می‌کند. پاهایم زق زق می‌کنند. راه رفتن با دمپایی اصلاً کار خوبی نبو

قاشقم را می‌گذارم روی میز و از آن‌طرف میز نگاهش می‌کنم. آینه به ما گفته بود نباید به بقیه چیزی بگوییم. البته من نمی‌خواهم به مامان و بابا دروغ بگویم. ولی اگر گفتن این حرف‌ها خطری برایشان داشته باشد چی؟

با خودم می‌گویم: «امشب...» امشب می‌فهمم که چرا آینهٔ توی زیرزمین، ما را به سرزمین افسانه‌ها برد... صدای هیسسسسس می‌آید. حتماً امشب می‌فهمم.

پاهایم از کنارهٔ تخت آویزان شده و پاهای جونا قشنگ توی حلق من است. ما روی یک تخت کوچک مخصوص کوتوله‌ها در اتاق سفید خوابیده‌ایم.

«وقتی من به دنیا اومدم، مادرم مُرد. برای همین هیچ‌وقت نتونستم بشناسمش. پدرم دوباره ازدواج کرد و خودش چند سال بعد مرد. ایولینِ خبیث هم هیچ‌وقت دوست نداشت من دور و برش بپلکم.»