بریده‌هایی از کتاب تنهایی من زنی جوان است هنوز

آن دخترکان به عشق دنیای مدرن دلبسته کار خوب، در جای مدرن از خانه به جای ظرف شستن رفتند در شرکت‌ها، به کلفتی‌های مدرن

ای مرگ! کلافه‌ام که تو تنهایی بدنامی و رسوای همه دنیایی بنشین که فقط خودم تو را می‌فهمم نسکافۀ تلخ می‌خوری یا چایی؟

باران و بهار، از سفر برگشتند مانند نسیم، خوش‌خبر برگشتند خوشحال شدم از این که مهمان دارم افسوس، ولی از دم در برگشتند

ای دل که حریف چرخ گردون نشدی روزی و شبی نبوده که خون نشدی ای کهنه رفیق چاله میدانیِ من! لوطی، تو چطور درب و داغون نشدی؟

من اهل همین حوالی‌ام، مردم شهر! از گریه و خنده خالی‌ام، مردم شهر! باید به عبادتکده راهم بدهید هر چند که لاابالی‌ام، مردم شهر!

افتاده هزار برگ خشکیده بر آب شب، زیر لحاف برگ، برکه پر خواب از مرگ قشنگ برگ‌ها مانده به جا، یک تابلوی بزرگ با سوژۀ ناب

این گوشه پر از عتیقۀ قاجاری ست آن گوشه پر از مبل منبت‌کاری ست حق دارد اگر عشق به ما رو ندهد وقتی که دل من و شما انباری ست

از بند تعلق برهد، شاد شود هر چند تهیدست قلمداد شود مانند درخت‌های پاییز، دلم کاش از غم هفت دولت آزاد شود

ای مرگ! کلافه‌ام که تو تنهایی بدنامی و رسوای همه دنیایی بنشین که فقط خودم تو را می‌فهمم نسکافۀ تلخ می‌خوری یا چایی؟

نه مثل درخت با تبر می‌میرم نه مثل شهاب در سفر می‌میرم در خانه خود، مثل گلی در گلدان در حال سکوت و بی‌خبر می‌میرم

لبخند تو یارانۀ یک ملت بود، بیچاره دلم حساب یارانه نداشت

گفتند: رهایش کن، خود آزاری است عشقی که تو داری سبب بیماری است گفتم: متأسفانه این عشق عزیز، مثل سرطان خون، درونم جاری است

این گوشه پر از عتیقۀ قاجاری ست آن گوشه پر از مبل منبت‌کاری ست حق دارد اگر عشق به ما رو ندهد وقتی که دل من و شما انباری ست

حالا که چراغ خانه‌ام خوابیده غم در دل آشیانه‌ام خوابیده بیدار نمی‌شود، صدایش نکنید این بخت که روی شانه‌ام خوابیده

پرسیدی از این تبی که در تن دارم بنشین که خیال قصه گفتن دارم هر چند مسلمانم، در سینه خود آتشکده‌ای همیشه روشن دارم