بریده‌هایی از کتاب تنهایی من زنی جوان است هنوز

ای دل که حریف چرخ گردون نشدی روزی و شبی نبوده که خون نشدی ای کهنه رفیق چاله میدانیِ من! لوطی، تو چطور درب و داغون نشدی؟

من اهل همین حوالی‌ام، مردم شهر! از گریه و خنده خالی‌ام، مردم شهر! باید به عبادتکده راهم بدهید هر چند که لاابالی‌ام، مردم شهر!

افتاده هزار برگ خشکیده بر آب شب، زیر لحاف برگ، برکه پر خواب از مرگ قشنگ برگ‌ها مانده به جا، یک تابلوی بزرگ با سوژۀ ناب

از بند تعلق برهد، شاد شود هر چند تهیدست قلمداد شود مانند درخت‌های پاییز، دلم کاش از غم هفت دولت آزاد شود

پرسیدی از این تبی که در تن دارم بنشین که خیال قصه گفتن دارم هر چند مسلمانم، در سینه خود آتشکده‌ای همیشه روشن دارم

نه مثل درخت با تبر می‌میرم نه مثل شهاب در سفر می‌میرم در خانه خود، مثل گلی در گلدان در حال سکوت و بی‌خبر می‌میرم

ای مرگ! کلافه‌ام که تو تنهایی بدنامی و رسوای همه دنیایی بنشین که فقط خودم تو را می‌فهمم نسکافۀ تلخ می‌خوری یا چایی؟

ای کاش کسی حال مرا می‌فهمید احساس پَر و بال مرا می‌فهمید ایما و اشاره را بلد بود، کمی اندوه کر و لال مرا می‌فهمید

باور نکن اصرار و قسم‌هایم را بشناس مسیر پیچ و خم‌هایم را خوب است فریب ظاهرم را نخوری از شادی من، بفهم غم‌هایم را

از بند تعلق برهد، شاد شود هر چند تهیدست قلمداد شود مانند درخت‌های پاییز، دلم کاش از غم هفت دولت آزاد شود

در سینۀ خود دلی مکدر داریم از کینه به دل سیاه لشکر داریم انگشت نمای رفتگرها شده‌ایم، با کوه زباله‌ای که در سر داریم

آرام و صبور و مهربان است هنوز با این دل خسته، همزبان است هنوز با ناز و کرشمه و ادا می‌آید، تنهایی من زنی جوان است هنوز

این گوشه پر از عتیقۀ قاجاری ست آن گوشه پر از مبل منبت‌کاری ست حق دارد اگر عشق به ما رو ندهد وقتی که دل من و شما انباری ست