بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

اگر مشغول کاری معنادار شویم خودِ کار پاداشمان خواهد بود.

به نفع هر جامعه است که شهرهایی سالم و زیبا بسازد، به دلیل آنکه مردمی که در این شهرها زندگی می‌کنند مجبور نیستند، به همان اندازه که از امکانات شهرشان بهره‌مند می‌شوند، پول دربیاورند. مردمی که در اجتماعاتی زندگی می‌کنند که پارک‌ها و میدان‌های عمومی خوب دارد لزوم کمتری می‌بینند که باغ شخصی برای خودشان بسازند

باید بیاموزیم که «کناره بگیریم»، نه به‌مثابهٔ ریاضتی بیهوده، بلکه برای تضمین اینکه همگان به اندازهٔ کافی بهره‌مند خواهند شد.

ما باید به شهروندانِ آینده آموزش دهیم که کار درست را انجام دهند، فقط به‌خاطر اینکه درست است، نه به‌خاطر اینکه از آن راه سودی نصیبشان می‌شود.

دلیربودن به معنای کله‌خراب‌بودن یا کنارگذاشتنِ هر گونه اضطراب و نگرانی‌ای نیست، بلکه بیشتر به معنیِ آن است که جرئت داشته باشیم تا کار درست را انجام بدهیم، حتی اگر از انجام‌دادن آن هراس داشته باشیم. ترسوها جرئت دست‌زدن به هیچ‌کاری را ندارند و متهوران، بدون تأمل، دست به انجام هر کار خطرناکی می‌زنند.

حال بهتری خواهیم داشت، اگر به‌جای آنکه دنبال «بهترین» چیز باشیم، در پی رسیدن به چیزهایی باشیم که «به اندازهٔ کافی خوب» هستند.

نباید از تکرار واهمه داشته باشیم؛ همان‌طورکه کیرکگور در تکرار می‌نویسد: آنچه به زندگی فردی و جمعی ما شکل می‌بخشد تکرار است. بدون تکرارهای چرخه‌ای در «همهمهٔ پوچی فرو می‌رویم که هیچ محتوایی ندارد»

بسیاری از دانشمندان معتقدند ما در دورهٔ زمین‌شناختی‌ای به سر می‌بریم که به آن آنتروپوسین می‌گویند (آنتروپوس کلمه‌ای یونانی به معنی انسان است). چنین نام‌گذاری‌ای دلالت به این واقعیت دارد که تأثیر انسان بر سیارهٔ زمین به همان اندازهٔ تأثیر حرکت‌های زمین‌ساخت ورقه‌ای یا فوران‌های آتشفشانی است. گونهٔ بشر به یکی از نیروهای طبیعت تبدیل شده است، با تأثیراتی جهان‌گستر و به‌شدت آسیب‌زا.

ما نباید همه‌چیز را بخواهیم (چنان‌که شاعری به نام پیت هاین گفته)؛ بلکه برعکس، باید توجهمان را روی چیزی خاص متمرکز کنیم تا زندگی‌مان به زندگی‌ای نیک تبدیل شود و صرفاً چیزی مبهم و بی‌شکل نباشد

شعار کلاسیک شرکت‌های لوازم آرایشی در تبلیغاتشان این است که «چون ارزشش رو داری»؛ و کمپانی مشهور کالاهای ورزشی ملتمسانه از ما می‌خواهد که «فقط انجامش بده!». هر طرف چشم می‌گردانیم تشویقمان می‌کنند که چیزهای بیشتری تجربه کنیم، هر چقدر که امکان دارد، تا هر وقت که امکان دارد و در هر زمینه‌ای که امکان دارد. جای شکرش باقی است که مجبور نیستیم واقعاً از آن‌ها پیروی کنیم، اما شکی نیست که این شعارهای تبلیغاتی فرهنگی را منعکس می‌کنند که مدت‌هاست این فکر در آن جا افتاده: «هر چقدر که ممکن است، و با حداکثر سرعت ممکن».

ضروری است که از شیوهٔ تفکر «بیشتر و بیشتر و بیشتر» که قرن‌هاست بر ما حاکم بوده جدا شویم

اگزیستانسیالیست‌ها می‌گویند انسان‌ها را کارهایی که انجام می‌دهند تعریف می‌کند. این حرف کاملاً اشتباه نیست، اما باید این را نیز در نظر بگیریم که به همان اندازه، کارهایی که انجام نمی‌دهیم هم ما را تعریف می‌کنند.

جامعهٔ مصرفی رفتارهای ما را بچگانه کرده است.

وقتی یک بار به آن چیزی که شوقش را داشته‌ایم دست پیدا می‌کنیم، برایمان عادی می‌شود و جذابیتش زود از بین می‌رود. سپس شوقِ رسیدن به چیز دیگری پیدا می‌کنیم و این جست‌وجوی بی‌پایان خوشبختی تنها وقتی به پایان می‌رسد که بمیریم. هرچه بیشتر داشته باشیم، بیشتر می‌خواهیم. با درنظرداشتن این موضوعْ خیلی عجیب است که مردم، حتی در این بخش از جهان، که مدت‌هاست به‌شکل باورنکردنی‌ای ثروتمند است، همچنان تا حد مرگ از خودشان کار می‌کشند و هر کاری می‌کنند تا پولِ بیشتری درآورند. آیا می‌توانیم این چرخهٔ شوم را متوقف کنیم؟

ما در عصری مالامال از اضطراب، آیا کناره‌گرفتن دقیقاً آن چیزی نیست که نیاز داریم یاد بگیریم؟

اگر در یک رابطه به دنبال نیکی باشیم، نیکی اعتباری به ما می‌بخشد که اگر طرف مقابل رهایمان کند نیز ناپدید نمی‌شود، حتی اگر احساس کنیم که تنها مانده‌ایم.

شخصیت‌داشتن، در کنار چیزهای دیگر، به معنیِ توانایی مقاومت‌کردن است، توانایی کنارکشیدن و نه گفتن.

. به نظر می‌رسد روان بشر جنبه‌ای تراژیک دارد که گاهی آن را «انطباق هدونیک» می‌نامند. وقتی یک بار به آن چیزی که شوقش را داشته‌ایم دست پیدا می‌کنیم، برایمان عادی می‌شود و جذابیتش زود از بین می‌رود. سپس شوقِ رسیدن به چیز دیگری پیدا می‌کنیم و این جست‌وجوی بی‌پایان خوشبختی تنها وقتی به پایان می‌رسد که بمیریم. هرچه بیشتر داشته باشیم، بیشتر می‌خواهیم.

«اینکه انسان گردیدی، اینکه توانستی ببینی – تنها به این بیندیش که می‌توانی ببینی!- اینکه توانستی بشنوی، اینکه توانستی ببویی، اینکه توانستی بچشی، اینکه توانستی حس کنی، اینکه خورشید بر تو می‌تابد ... و برای تو، و چون خورشید فرو رود، ماه می‌آغازد، سپس ستارگان بیفروزند»

ممکن است برای لحظه‌ای عطش شدیدی برای چیزی داشته باشید و یک دقیقه بعد فراموشش کنید. اما نمی‌توانید فقط برای یک لحظه دغدغهٔ چیزی را داشته باشید. فقط در طول زمان است که اهمیت‌دادن به چیزی ممکن می‌شود، چون زمان می‌برد تا چیزی به بخشی از شیوهٔ زندگی‌کردن شما و به قسمتی از هویت شما تبدیل شود.

«نباید همه‌چیز را بخواهی»: نباید همه‌چیز را بخواهی تو فقط بخشی از جهانی دنیایی را در این دنیا داری باید آن را کامل کنی فقط راهی را برگزین و همراه آن برو دیگر راه‌ها باید صبر کنند همیشه برمی‌گردیم از دردسرها فرار نکن رودررویشان بایست، همین حالا، همین‌جا همه‌چیز محدودیت است به همین دلیل است که هر چیزی ارزشی دارد جایی که باید باشی همین‌جاست بایست و بپذیر هیچ‌وقت برنمی‌گردیم

فومو (ترس ازدست‌دادن فرصت‌ها) زندگی می‌کنیم. فومو هم یکی از کلمه‌های اختصاری محبوب است. دائماً داریم گوشی‌هایمان را چک می‌کنیم تا از استتوس‌های جدید، نتایج مسابقات فوتبال، تخفیف‌های ویژه و هر چیز دیگری که سر راهمان قرار می‌گیرد باخبر شویم. اما انجام‌دادن همهٔ این کارها آسان نیست و به همین دلیل به کمک نیاز داریم. اگر در سایت آمازون جست‌وجو کنید «چطور کارهای بیشتری انجام دهم» برایتان بیش از ۲۰۰۰ کتاب فهرست می‌کند. عناوینی مثل: در زمان محدود کارهای بیشتری انجام دهید و به چیزهای بهتری برسید. اگر عبارت جست‌وجویتان را ساده‌تر کنید و بزنید «بیشتر انجام‌دادن» بیش از ۱۳ هزار نتیجه برایتان می‌آورد. از عناوینی مثل بهتر و بیشتر انجام دهید: راهنمایی عملی برای بهره‌وری، تا کارهای بیشتری را در زمان کمتر انجام بده: چطور می‌توانیم به اهدافمان برسیم و زندگی متعادلی داشته باشیم؟ آن‌چیزی که زیاد پیدا نمی‌شود کتاب‌هایی است که دربارهٔ کمتر انجام‌دادن نوشته شده باشد، بگذریم از راهنمای چطور انجام‌ندادن و چطور ادامه‌دادنِ انجام‌ندادن. اما در عصری مالامال از اضطراب، آیا کناره‌گرفتن دقیقاً آن چیزی نیست که نیاز داریم یاد بگیریم؟

متیو کرافوردِ فیلسوف می‌گوید اگر می‌خواهیم از حواس‌پرتیِ دائمی و نیازهای سیری‌ناپذیری فرار کنیم که فرهنگِ افسارگسیختهٔ پیشرفت شخصی ایجاد کرده است، ضروری است که با تلاش جمعی «محیطی برای توجه‌ورزی» بسازیم. (۱۷) این کار را می‌توان در سطح فردی انجام داد (که مربوط می‌شود به چگونگی سامان‌دادن به زندگی خودمان) یا در سطح سازمانی (مثلاً در محیط کارمان) یا در سطح اجتماعی (مثلاً در رابطه با مدارس، نظام‌های اجتماعی، بیمارستان‌ها یا خوابگاه‌ها)

نیکی را محضِ خاطر خودش بخواهیم.

شکل‌دادن به زندگیِ خودمان، به معنای دقیق کلمه، یعنی تمرینِ هنرِ وجودیِ زیستن، که تنها در صورتی ممکن می‌شود که ما اراده کنیم تا دست از دیگر چیزها بکشیم

مسئله این نیست که دست‌کشیدن را بیاموزیم تا به خودمان ثابت کنیم که به درجهٔ بالایی از قدرتِ مهار خودمان رسیده‌ایم. نه، نکته این است که ما باید از چیزهایی دست بکشیم که تهدید علیهِ بردباریِ اخلاقی و شرافتِ روان‌شناختی‌مان به شمار می‌روند، چیزهایی مثلِ حرصِ مداوم برای تجربه‌ها و رابطه‌ها و چیزهای جدید که باعث می‌شود همان‌طورکه به عرق‌ریختن روی تردمیل هدونیک ادامه می‌دهیم، گاهی با احساس خوشبختی موقتاً نشئه شویم.

محرک‌ها شبانه‌روز دارند ما را بمباران می‌کنند و در این مسیر از همه‌چیز بهره می‌برند، از تبلیغات خیابانی تا رسانه‌های اجتماعی. مدام، در وسیع‌ترین معنای کلمه، دعوتمان می‌کنند تا چیزی را تجربه کنیم یا بخریم یا مصرف کنیم، تا کاری انجام دهیم یا فکری بکنیم. رقابت بی‌امانی بر سرِ دامنهٔ توجهمان برپاست، در دریای بی‌پایانی از اطلاعات غرق می‌شویم، و گاهی به‌سختی می‌توانیم چیزهای مهم را از مسائل بی‌اهمیت تشخیص بدهیم.

تنها خودکنترلی –در معنایی انتزاعی- نیست که برای زندگی انسانی ضروری است، بلکه اعتماد ما به جهان و دیگر مردمان هم لازم است. به‌عبارت‌دیگر، خودکنترلی بیش از آنکه خصیصه‌ای شخصیتی باشد که هر فرد بتواند به‌تنهایی دارای آن باشد چیزی است که به‌شدت به زمینه ربط دارد (اینکه آیا این دنیا قابل‌اعتماد است؟)

حتی ممکن است برای لحظاتی تا درجه‌ای به خوشبختی دست پیدا کنیم، اما شگفت‌آور است که چقدر زود به آن عادت می‌کنیم و دوباره خودمان را می‌بینیم که در حسرت چیزهایی بیشتر می‌سوزیم.

چرا باید بخواهیم تا جای ممکن چیزهای بیشتری را تجربه کنیم؟ از این‌همه تجربهٔ جدید چه چیزی قرار است به دست بیاوریم؟ هیچ جایزه‌ای برای کسی که اول بشود یا بیشترین تجربه‌ها را از سر بگذراند تعیین نشده است. در حقیقت خط پایانِ همهٔ ما جای واحدی است: لحظه‌ای که در آن مرگ انتظارمان را می‌کشد.