بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

اگر مشغول کاری معنادار شویم خودِ کار پاداشمان خواهد بود.

ما باید به شهروندانِ آینده آموزش دهیم که کار درست را انجام دهند، فقط به‌خاطر اینکه درست است، نه به‌خاطر اینکه از آن راه سودی نصیبشان می‌شود.

ما حداقل به همان اندازه که بر اساسِ کارهایی که انجام می‌دهیم تعریف می‌شویم، بر اساس کارهایی که انجام نمی‌دهیم هم هویت می‌یابیم.

تفکری که می‌گوید هر کسی حاکم بر سرنوشت خودش است و «ما می‌توانیم هر کسی که می‌خواهیم بشویم» صرفاً اگر انگیزه‌اش را داشته باشیم ایدهٔ دردسرسازی است، چون مبنایش نوعی فلسفهٔ پیشرفت و بهینه‌سازی بی‌نهایت است و به دریافتی شخصی منجر می‌شود که می‌گوید اگر چیزها مطابق میل ما پیش نرفت، تنها کسی که باید سرزنشش کنیم خودمان هستیم

به نفع هر جامعه است که شهرهایی سالم و زیبا بسازد، به دلیل آنکه مردمی که در این شهرها زندگی می‌کنند مجبور نیستند، به همان اندازه که از امکانات شهرشان بهره‌مند می‌شوند، پول دربیاورند. مردمی که در اجتماعاتی زندگی می‌کنند که پارک‌ها و میدان‌های عمومی خوب دارد لزوم کمتری می‌بینند که باغ شخصی برای خودشان بسازند

باید بیاموزیم که «کناره بگیریم»، نه به‌مثابهٔ ریاضتی بیهوده، بلکه برای تضمین اینکه همگان به اندازهٔ کافی بهره‌مند خواهند شد.

ما باید به شهروندانِ آینده آموزش دهیم که کار درست را انجام دهند، فقط به‌خاطر اینکه درست است، نه به‌خاطر اینکه از آن راه سودی نصیبشان می‌شود.

از نظر شوارتز مشکل در این است که تأکید مدرنِ ما بر فردگرایی، کنترل و داشتن حق انتخابْ ممکن است ما را از اصلی‌ترین واکسنِ خودمان در برابر افسردگی محروم کند؛ یعنی حس تعلق و درگیری در گروه‌ها و زمینه‌ها.

دلیربودن به معنای کله‌خراب‌بودن یا کنارگذاشتنِ هر گونه اضطراب و نگرانی‌ای نیست، بلکه بیشتر به معنیِ آن است که جرئت داشته باشیم تا کار درست را انجام بدهیم، حتی اگر از انجام‌دادن آن هراس داشته باشیم. ترسوها جرئت دست‌زدن به هیچ‌کاری را ندارند و متهوران، بدون تأمل، دست به انجام هر کار خطرناکی می‌زنند.

سیگال خواندن کتاب‌های خوب را نمادی از زندگی ساده می‌داند. برای او، لذتِ ادبیات بزرگ‌ترین هدیه‌ای است که می‌توانید به بچه‌هایتان بدهید.

حال بهتری خواهیم داشت، اگر به‌جای آنکه دنبال «بهترین» چیز باشیم، در پی رسیدن به چیزهایی باشیم که «به اندازهٔ کافی خوب» هستند.

مهم‌ترین وظیفهٔ مدارس پرورش شهروندانی مسئول است، کسانی که توانایی محافظت و احیای دمکراسی را داشته باشند.

بسیاری از دانشمندان معتقدند ما در دورهٔ زمین‌شناختی‌ای به سر می‌بریم که به آن آنتروپوسین می‌گویند (آنتروپوس کلمه‌ای یونانی به معنی انسان است). چنین نام‌گذاری‌ای دلالت به این واقعیت دارد که تأثیر انسان بر سیارهٔ زمین به همان اندازهٔ تأثیر حرکت‌های زمین‌ساخت ورقه‌ای یا فوران‌های آتشفشانی است. گونهٔ بشر به یکی از نیروهای طبیعت تبدیل شده است، با تأثیراتی جهان‌گستر و به‌شدت آسیب‌زا.

چرخ‌دنده‌های جامعه به حرکت افتاده‌اند تا از چیزهایی که دارید ناراضی‌تان کنند (صرفاً به دلیل اینکه جدیدترین یا هوشمندترین مدل نیستند) و حرصی افسارگسیخته را برای چیزهای بیشتر و تازه‌تر در شما بیدار کنند.

شعار کلاسیک شرکت‌های لوازم آرایشی در تبلیغاتشان این است که «چون ارزشش رو داری»؛ و کمپانی مشهور کالاهای ورزشی ملتمسانه از ما می‌خواهد که «فقط انجامش بده!». هر طرف چشم می‌گردانیم تشویقمان می‌کنند که چیزهای بیشتری تجربه کنیم، هر چقدر که امکان دارد، تا هر وقت که امکان دارد و در هر زمینه‌ای که امکان دارد. جای شکرش باقی است که مجبور نیستیم واقعاً از آن‌ها پیروی کنیم، اما شکی نیست که این شعارهای تبلیغاتی فرهنگی را منعکس می‌کنند که مدت‌هاست این فکر در آن جا افتاده: «هر چقدر که ممکن است، و با حداکثر سرعت ممکن».

ما نباید همه‌چیز را بخواهیم (چنان‌که شاعری به نام پیت هاین گفته)؛ بلکه برعکس، باید توجهمان را روی چیزی خاص متمرکز کنیم تا زندگی‌مان به زندگی‌ای نیک تبدیل شود و صرفاً چیزی مبهم و بی‌شکل نباشد

نباید از تکرار واهمه داشته باشیم؛ همان‌طورکه کیرکگور در تکرار می‌نویسد: آنچه به زندگی فردی و جمعی ما شکل می‌بخشد تکرار است. بدون تکرارهای چرخه‌ای در «همهمهٔ پوچی فرو می‌رویم که هیچ محتوایی ندارد»

نیکی آن چیزی است که ارزش ذاتی داشته باشد، چیزی که باید در جست‌وجوی آن باشیم، به‌خاطر خودش، نه به‌منظور دست‌یافتن به چیزی دیگر.

جامعهٔ مصرفی رفتارهای ما را بچگانه کرده است.

ضروری است که از شیوهٔ تفکر «بیشتر و بیشتر و بیشتر» که قرن‌هاست بر ما حاکم بوده جدا شویم