بریده‌هایی از کتاب نامه های سیاه

همه آدم‌ها حتی باهوش‌ترین و سیاه‌ترینشان نقطه‌ضعف‌هایی دارند و فقط کسی که با تو زیر یک سقف زندگی کرده باشد می‌تواند تمام نقطه‌ضعف‌های تو را بداند و باید همه حواست را جمع کنی که همسرت دشمنت نشود که اگر شد بهتر از همه می‌تواند تو را زمین بزند

بعضی چیزا رو باید از دست بدی تا بفهمی حضورشون چه ارزشی داشته!

بدبختیا خودشون ردیاب دارن، نمی‌خواد منتظرشون باشی، وقتش که شد می‌آن سراغت.

وقتی زنی حاضر می‌شود با تو بماند با این‌که می‌داند زنی دیگر بیشتر فضای قلبت را پر کرده است یعنی خیلی تو را می‌خواهد

کلمات می‌تونن مثل خنجر سمت خودت برگردن.

عشق مثل یه مرضه. اگه به جونت افتاد انگار که خوره افتاده به جونت. حاضری بمیری ولی از چشم کسی که دوست داری نیفتی.

واقعاً دنیا جای مسخره‌ای بود! چیزهایی که نمی‌خواستی و دوست نداشتی دودستی به تو می‌چسبیدند و رهایت نمی‌کردند و چیزهایی که با تک‌تک سلول‌هایت می‌خواستی، انگار برنامه‌ریزی شده بودند که تو را در اولین فرصت رها کنند.

تو را نومید کرده است و نومید کردن روح یک جوان جنایتی است بالاتر از همه جنایت‌هایی که تا حالا مرتکب شده است. قسم می‌خورم که همین کافی است تا او را بی‌رحمانه بکشم.

انگار این‌بار چیزی توی تاریکی وجودم خزیده بود. هیچ جای زندگی عادلانه نبود. یعنی زندگی اصلاً قرار نبود عادلانه باشد. نمی‌دانم ما اشتباه برداشت کرده بودیم یا کسی به ما دروغ گفته بود!

بعضی آدما توی زندگی آدم نباشن خودش نعمته.

نباید به هر کسی اعتماد کنی. حتی اگه کسی باشه که ادعا می‌کنه با تمام وجود عاشقته.

خدایا روز حسابت هم همین است، نه؟ این‌که بنشینی و نگاه کنی و حسرت بخوری چه را صرف چه کردی؛ که جانت آتش بگیرد؛ که تو هر چه را که داشتی گذاشتی ولی در راهی بی‌فایده!

هنوز می‌فهمیدم که بعد از تجربه‌ای تلخ، آدم دنبال جایگزین می‌گردد و این جایگزین‌ها همیشه انتخاب‌های اشتباهی هستند. همیشه فقط برای این انتخاب می‌شوند که دل‌شکستگی حاصل از شکست را از دل طرف پاک کنند و بعد تاریخ انقضایشان فرا می‌رسد.

از زنی پاکباخته مگر توقع دیگری می‌رود؟ مگر می‌شود به او گفت نبین، حسرت نخور و نخواه؟!

حماقتی که خودم هم می‌دانستم پایان تلخی دارد، ولی من افسون بودم... دختر لحظه‌های پر از لذت بدون فکر به نتیجه‌اش

درد دارد که جایگزین کسی باشی؛ که کسی تو را به خاطر خودت نخواهد

هر عملی عکس‌العملی را در پی خواهد داشت و نمی‌شود کاری کرد و بی‌خیال از این‌که این اتفاق متعلق به گذشته است از کنارش گذشت و به زندگی نرمال برگشت. جریان زندگی همیشه هم مثل رود نیست که کثیفی‌ها و زباله‌ها را با خودش ببرد و کم‌کم دوباره آب، صاف و روان شود. زندگی بیشتر شبیه صفحه‌ای است سخت که هر عمل درست مثل خراش ریزی روی آن خط خواهد انداخت. خراش می‌تواند آن‌قدر کوچک باشد که میان نوشته‌ها و طرح‌های زیبای آن به نظر نیاید، ولی گاهی رد می‌اندازد درست وسط چهره زندگی‌ات و هر چقدر هم ترمیمش کنی و رنگ بزنی و بند بزنی، باز هم ردش جا خواهد ماند.

«حسرت» چیزی بود که می‌دانستم به این راحتی‌ها دست از سرم برنمی‌دارد. من شاید راهم را اشتباه رفته بودم. شاید آدم اشتباهی را انتخاب کرده بودم ولی خانواده‌ام هم من را سمت دره بدبختی هل داده بودند. اگر پشت انتخابم مانده بودند و جوری رفتار کرده بودند که روزبه می‌دانست پشت من خانواده‌ای است که اگر دست از پا خطا کند دودمانش را به باد می‌دهد شاید هرگز به خودش جرأت نمی‌داد این‌طور رهایم کند.

دلیل این‌که این‌طور صدای یک نفر منقلبم می‌کرد تنهایی بود. کسی را نداشتم که بدون سرزنش و تمسخر از دردهایم برایش بگویم و وجودم این‌قدر تشنه شده بود که با چنین تلنگری به خودش می‌پیچید و می‌خواست از شر این همه درد و فشار خلاص شود، ولی باید افسارش را می‌کشیدم. هیچ‌کسی در این دنیا نبود که بی‌منت و بی‌درخواست به روی کسی آغوش باز کند

قوانین مسخره و ناعادلانه زندگی گاهی آدم را سمتی سوق می‌دهد که با این‌که می‌دانی راهی که می‌روی تا خود جهنم ادامه دارد، ولی باز هم ناگزیری از انتخاب!