بریده‌هایی از کتاب اگر حقیقت این باشد

ـ پتریکور دیگه چیه؟ ـ بوی بارون تازه بعد از یه روز گرم. برای این بو از کلمهٔ پتریکور استفاده می‌کنن.

وقتی بدترینِ بدترین‌ها را تجربه می‌کنی، دوست داری این کار را بکنی. دنبال آدم‌هایی مثل خودت می‌گردی... آدم‌هایی گرفتارتر از خودت... و از آنها استفاده می‌کنی که حسّت نسبت به اتفاقات وحشتناکی که برای خودت افتاده، بهتر شود.

یافت. هر روزی که گذشت، بر اعتبار عشق ما افزود. و عشق در نگاه اول، یعنی همین. عشق در نگاه اول وجود ندارد، مگر این که به اندازهٔ کافی کنار کسی بمانی تا چنین عشقی ساخته شود.

«نمی‌شناسمت، اما مطمئنم اگر می‌شناختم، دوستت داشتم.»

مادرم می‌گفت خانه‌ها هم روح دارند، اگر حقیقت داشته باشد، فکر می‌کنم روح خانهٔ وریتی هم مثل ظاهرش تیره و پلید باشد.

ماجرا این بود. می‌خواستم نسخه تخیلی‌ام از جهان، تاریک‌تر از جهان واقعی‌ام باشد. وگرنه باید هر دو جهان را ترک می‌گفتم.

مراقبت از جسم فرق چندانی با مراقبت از فرزندتان ندارد. گاهی سخت است، گاهی می‌خواهید تسلیم شوید و به خواسته‌اش تن دهید. اما اگر کوتاه بیایید، چند سال بعد عواقب وخیمش را خواهید دید.

هر زنی می‌داند اگر می‌خواهد مردی را برای همیشه نگه دارد، باید طوری رفتار کند انگار قادر است یک روزه او را فراموش کند و کنار بگذارد. و آن موقع بود که نویسنده شدم.

دوست ندارم کسی راحت به درونیاتم پی ببرد.

مادرم می‌گفت خانه‌ها هم روح دارند، اگر حقیقت داشته باشد، فکر می‌کنم روح خانهٔ وریتی هم مثل ظاهرش تیره و پلید باشد.

آدم‌ها به این امید ازدواج می‌کنند که سال‌های سال به خوشی و شادی در کنار هم زندگی کنند. اما اگر یکی از آنها این‌چنین دچار مشکل شود، دیگری هم باید به پای او بسوزد و بقیهٔ عمرش را با تعهداتش زندگی کند؟

مادرم می‌گفت خانه‌ها هم روح دارند، اگر حقیقت داشته باشد، فکر می‌کنم روح خانهٔ وریتی هم مثل ظاهرش تیره و پلید باشد.

وقتی نوشتن را شروع کردم، هدفم معروف شدن نبود. همین قدر که عده‌ای کتاب‌هایم را بخوانند و بتوانم از پس هزینه‌های زندگی بر بیایم، برایم کافی بود. نویسنده‌های کمی به قلهٔ شهرت، ثروت و موفقیت می‌رسند، بنابراین من هم چنین آرزوی جاه‌طلبانه‌ای در سر نداشته‌ام.

زندگینامهٔ راستین، باعث انزجار خواننده از نویسنده خواهد شد.

«من یه نویسنده‌ام، هر وقت زمانش برسه، حقیقت رو می‌گم.

مادرم می‌گفت خانه‌ها هم روح دارند

هیچ‌کس از درون دوست‌داشتنی نیست.

مثل این بود که به یک غریبه بگویی: «نمی‌شناسمت، اما مطمئنم اگر می‌شناختم، دوستت داشتم.»

پیش از آن که آن شب جرمی را ببینم، گم‌گشته نبودم؛ اما قطعآ لحظه‌ای که از آن‌سوی اتاق به من چشم‌دوخت، پیدا شدم.

من یه نویسنده‌ام، هر وقت زمانش برسه، حقیقت رو می‌گم.

حالا که فکرش را می‌کنم می‌بینم آن‌طور سریع عاشق شدن، جنون‌آمیز بود، اما این جنون ادامه یافت. هر روزی که گذشت، بر اعتبار عشق ما افزود. و عشق در نگاه اول، یعنی همین. عشق در نگاه اول وجود ندارد، مگر این که به اندازهٔ کافی کنار کسی بمانی تا چنین عشقی ساخته شود.

هیچ‌کس از درون دوست‌داشتنی نیست.