بریده‌هایی از کتاب زن همسایه

هیچکس تا ابد در سن بیست و دو سالگی نمی‌ماند. آدم بزرگ می‌شود و همه چیز تغییر می‌کند.

شاید این یه جور قدرت باشه که بتونی وانمود کنی از کسی نرنجیدی.

تا به حال اینقدر خوشحال نبوده است که الان هست. می‌خواهد این لحظه را نگه دارد و برای همیشه به خاطر بسپارد.

«همیشه آسون نیست، باید محکم باشی و روزهای سخت رو پشت سر بذاری.»

تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.

«بر اساس تجربهٔ من، مردم همیشه در حال دروغ گفتن هستند.»

آن روزها فقط عشق را می‌شناخت؛ اما حالا هیچ کس و هیچ چیز را نمی‌شناسد.

اگر اخلاق زیر پا گذاشته شود و آسیب رساندن به دیگران مهم نباشد، خیلی راحت‌تر می‌شود پولدار شد.

فکر می‌کند زندگی برای پولدارها چقدر آسان‌تر است.

این لحظهٔ حساسی بود که بازگشتی نداشت.

وانمود کردن به اینکه حالش خوب است، برایش خسته‌کننده شده.

ترس و اندوه مغز او را از کار انداخته است.

برای هر چیزی دلیلی هست،

زیرا آنچه راسبک در طول سال‌ها کار آموخته این است که تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.