بریده‌هایی از کتاب زن همسایه

هیچکس تا ابد در سن بیست و دو سالگی نمی‌ماند. آدم بزرگ می‌شود و همه چیز تغییر می‌کند.

شاید این یه جور قدرت باشه که بتونی وانمود کنی از کسی نرنجیدی.

تا به حال اینقدر خوشحال نبوده است که الان هست. می‌خواهد این لحظه را نگه دارد و برای همیشه به خاطر بسپارد.

«همیشه آسون نیست، باید محکم باشی و روزهای سخت رو پشت سر بذاری.»

اگر اخلاق زیر پا گذاشته شود و آسیب رساندن به دیگران مهم نباشد، خیلی راحت‌تر می‌شود پولدار شد.

تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.

«بر اساس تجربهٔ من، مردم همیشه در حال دروغ گفتن هستند.»

آن روزها فقط عشق را می‌شناخت؛ اما حالا هیچ کس و هیچ چیز را نمی‌شناسد.

فکر می‌کند زندگی برای پولدارها چقدر آسان‌تر است.

این لحظهٔ حساسی بود که بازگشتی نداشت.

تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.

وانمود کردن به اینکه حالش خوب است، برایش خسته‌کننده شده.

ترس و اندوه مغز او را از کار انداخته است.

اما هیچکس تا ابد در سن بیست و دو سالگی نمی‌ماند. آدم بزرگ می‌شود و همه چیز تغییر می‌کند.

انگار این اتفاقات برای کسی غیر او افتاده است. حس عجیبی دارد، مثل جدا شدن روح از جسم، انگار هم روی پله‌ها ایستاده و نگاه می‌کند و هم صحنه را از بالا و کمی متمایل به چپ تماشا می‌کند.

آنه دیگر هرگز به خانه باز نخواهد گشت. من تنهای تنها هستم.

اما هیچکس تا ابد در سن بیست و دو سالگی نمی‌ماند. آدم بزرگ می‌شود و همه چیز تغییر می‌کند.

برای هر چیزی دلیلی هست،

زیرا آنچه راسبک در طول سال‌ها کار آموخته این است که تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.

همه نقش کسی را بازی می‌کنند، هیچکس خودش نیست. همهٔ دنیا بر پایه دروغ و فریب ساخته شده است

همه نقش کسی را بازی می‌کنند، هیچکس خودش نیست. همهٔ دنیا بر پایه دروغ و فریب ساخته شده است

مارکو حس می‌کند در خانهٔ خودش غریبه است.

اما هیچکس تا ابد در سن بیست و دو سالگی نمی‌ماند. آدم بزرگ می‌شود و همه چیز تغییر می‌کند.

رابطهٔ آنه با والدینش قدری پیچیده است. وقتی با آنها کار دارند، مارکو همیشه می‌گوید که رابطه آنه با خانواده‌اش عادی نیست. شاید اینطور باشد، اما آنها تنها والدینی هستند که آنه دارد. آنه به آنها نیاز دارد. تمام سعی‌اش را می‌کند، هر چند خیلی ساده نیست.

آنچه راسبک در طول سال‌ها کار آموخته این است که تقریبآ هر کاری از آدم‌ها برمی‌آید.