بریده‌هایی از کتاب الینور آلیفنت کاملا خوب است

من همیشه به این‌که به تنهایی از عهدهٔ زندگی‌ام برآمده‌ام، افتخار می‌کنم.

گذر زمان فقط رنج از دست دادن را کم می‌کند اما آن را از بین نمی‌برد.

اگر کسی از شما بپرسد حالتان چه‌طور است، قرار است بگویید خوبم. قرار نیست بگویید دیشب آن‌قدر گریه کرده‌اید که خوابتان برده

با وجود آن‌که خوب است آدم چیزهای جدید را امتحان کند و ذهنی باز داشته باشد اما خیلی مهم است که خود واقعی‌اش را حفظ کند.

گذر زمان فقط رنج از دست دادن را کم می‌کند اما آن را از بین نمی‌برد.

گاهی اوقات، انسان به فرد مهربانی نیاز دارد که وقتی می‌خواهد با چیزی روبه‌رو شود، کنارش باشد.

این‌که کسی را خیلی زیاد دوست داشته باشی، همیشه کافی نیست. دوست داشتن زیاد از او محافظت نمی‌کند...

نه می‌شد از گذشته گریخت و نه می‌شد آن را پاک کرد.

ناسزا گفتن نشانهٔ بارز آن است که فرد گنجینهٔ لغات خیلی محدودی دارد.

به‌تدریج داشتم متوجه می‌شدم صدای داخل سرم ـ صدای خودم ـ کاملا منطقی و معقول است. آن صدای مامان بود که تمام آن قضاوت‌ها را انجام داده بود و مرا هم تشویق کرده بود همان کار را بکنم. کم‌کم داشت از صدای خودم و افکار خودم خوشم می‌آمد. دلم می‌خواست آن‌ها را بیشتر بشنوم. باعث می‌شدند احساس خوب و حتی آرامش پیدا کنم. باعث می‌شدند احساس کنم شبیه خودم هستم.

گاهی اوقات، وقتی انسان می‌خواهد با دادن پیشنهاد به کسی کمک کند، به سوءتفاهم منجر می‌شود و تمام پیشنهادها خوشایند نیست.

بعضی از آدم‌ها، آدم‌های ضعیف از تنهایی می‌ترسند. چیزی که نمی‌توانند درک کنند، آن است که در تنهایی آزادی عمل بیشتری دارند. وقتی کسی متوجه شود به کس دیگری نیاز ندارد، می‌تواند از خودش مراقبت کند. موضوع آن است که بهتر است هرکسی فقط از خودش مراقبت کند. ما هر چه‌قدر هم تلاش کنیم، نمی‌توانیم از دیگران حمایت کنیم. ما برای نجات دیگران تلاش می‌کنیم، شکست می‌خوریم و دنیایمان در اطرافمان فرو می‌ریزد، می‌سوزد و خاکستر می‌شود.

من سال‌ها پیش تصمیم گرفته بودم اگر قرار شد بین تظاهر کردن و تنهایی، یکی را انتخاب کنم، تنهایی را برگزینم. آن راه امن‌تر بود. می‌گویند غم و اندوه بهایی است که ما برای عشق می‌پردازیم. این بهای خیلی سنگینی است.

متوجه شدم زندگی‌ام به خطا رفته است، خیلی خیلی خطا. قرار نبود این‌طور زندگی کنم. مشکل اینجا بود که اصلا نمی‌دانستم چه‌طور درستش کنم. روش مامان اشتباه بود، آن را می‌دانستم اما هرگز کسی راه درست زندگی را به من نشان نداده بود و با وجود آن‌که در طول سال‌ها تمام تلاشم را کرده بودم، اصلا نمی‌دانستم چه‌طور اوضاع را بهتر کنم. نمی‌توانستم جورچین خودم را کامل کنم.

روی قلبم هم جای زخم بود، به همان ضخامت و بدشکلی جای زخم صورتم. می‌دانستم که هست. امیدوار بودم رویش بافت سالمی باقی مانده باشد؛ جایی که عشق بتواند از آن داخل شود و جریان یابد. امیدوار بودم.

من دوست دارم تا جایی که امکان دارد کتاب بخوانم؛ نه تنها برای آن‌که گنجینهٔ واژگانم را افزایش دهم که بتوانم بهتر جدول حل کنم، بلکه برای آن‌که گویی با این کار سکوت ناگهان شکسته می‌شد.

«زندگی فقط یعنی اقدام قاطعانه، عزیزم. هر کاری می‌خوای بکنی، بکن. هرچی می‌خوای به دست بیاری، بگیرش تو چنگت. هر کاری رو که می‌خوای به سرانجام برسونی، به سرانجام برسون و عواقبش رو بپذیر.»

انتظار نداشتم امشب چنین پایانی داشته باشد اما گاهی اوقات، زندگی ما را به نوعی غافلگیر می‌کند.

هرکسی گاه‌گاهی به مادرش نیاز داره. فرقی نمی‌کنه چه سن و سالی داشته باشه

این همه مرگ و میر، این همه رنج برای آدم‌هایی اتفاق می‌افتاد که هیچ کاری انجام نداده بودند که مستحق آن باشند و هیچ‌کس قادر نبود جلویش را بگیرد...

فکر می‌کنم یکی از علت‌هایی که همهٔ ما قادریم در این دنیای پر اشک و آه به زندگی ادامه بدهیم، امکان تغییر است؛ حتی اگر زمانش دور به نظر برسد.

«آدم دلش برای چیزی که هیچ‌وقت نداشته، تنگ نمی‌شه.»

همان‌طور که قبلا هم به آن فکر کرده بودم، تقدیر در دست انسان نبود و شاید نیروهای بزرگ‌تری وجود داشتند که ما را در نامحتمل‌ترین شرایط سر راه یکدیگر قرار می‌دادند.

این‌که کسی را خیلی زیاد دوست داشته باشی، همیشه کافی نیست. دوست داشتن زیاد از او محافظت نمی‌کند...

چه کسی می‌تواند از کار سرنوشت سر دربیاورد؟ انسان‌های خیلی باهوش‌تر از من سعی کرده بودند به نتیجه برسند اما شکست خورده بودند.

ظاهرآ، صحبت کردن خوب بود؛ کمک می‌کرد انسان در مورد نگرانی‌هایش سنجیده فکر کند.

با خودم فکر کردم که چه‌طور می‌توان چنین کارهای کوچکی را برای دیگران انجام داد. چیزی به ذهنم نمی‌رسید. من در گذشته چنین کارهایی انجام داده بودم، سعی کرده بودم مهربان باشم، سعی کرده بودم به دیگران اهمیت بدهم. می‌دانستم که آن کارها را انجام داده بودم اما آن مربوط به گذشته بود. سعی کرده بودم اما شکست خورده بودم و پس از آن، همهٔ آن انگیزه‌ها در وجودم از میان رفته بود.

گذر زمان فقط رنج از دست دادن را کم می‌کند اما آن را از بین نمی‌برد.