بریده‌هایی از کتاب پیاده روی با خانم میلی

بعضی وقت‌ها که دنیا تیره‌وتار می‌شود، خود تو باید مثل رنگین‌کمان بدرخشی.

مامان همیشه می‌گوید آدم‌ها وقتش که برسد، داستان‌هایشان را با بقیه در میان می‌گذارند، آن هم به روش خودشان و نباید با سؤال کردن‌های زیادی، موی دماغ کسی بشویم

کتاب‌دار انگار از قبل منتظرم بود. «آلیس، خودتی؟ وای خدای من، امسال چه بزرگ شدی.» گفتم: «شما هم همین‌طور.»

«یاد گرفتم که عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.»

. «جیمز می‌گفت که این سنگ یادش می‌ندازه که مهم نیست دنیا بعضی وقت‌ها چه‌قدر تیره و تاره، مهم اینه که هنوزم می‌شه چیزهای قشنگی رو توش پیدا کرد.»

عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.

کتابی که الان در دست دارید روزی فقط یک رؤیا بود. رؤیاهای شما هم روزی به حقیقت می‌پیوندند؛ به خودتان ایمان داشته باشید.

«یاد گرفتم که عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.»

خب، انگار نمی‌شد این تنبیه را دور زد؛ بنابراین راه افتادم، ولی خیلی کُند قدم برمی‌داشتم... خیلی خیلی کُند... از میان حیاط پشتی مامان‌بزرگ رد شدم، جوری که انگار داشتم به سمت اتاق مدیر مدرسه می‌رفتم؛ آن هم توی مدرسه‌ای که مدیرش بچه‌های بد را می‌خورد.

ما در زندگی مسیرهای متفاوتی داریم، ولی خوشبختانه، روزی همه‌مون به یک جا می‌رسیم.

«من اصلاً نگفتم از کلیسا خوشم نمی‌آد؛ کلیسا پر از چیزهای دوست‌داشتنیه. ولی چیزی که ازش خوشم نمی‌آد آدم‌هاییه که کل هفته همون کارهای همیشگی‌شون رو می‌کنن، بعد یکشنبه که می‌شه، لباس‌های خوبشون رو می‌پوشن، می‌رن کلیسا و بعدش باز دوباره برمی‌گردن سر همون بدجنسی‌های قبلی و بقیهٔ هفته کارهایی می‌کنن که یه مسیحی نباید بکنه. از دورویی آدم‌ها خسته شده‌م.»

آدم هیچ‌وقت اون‌قدر پیر نمی‌شه که یه ذره هم ناراحت نشه. ولی اگه شانس بیاری، یه روز اون‌قدر باهوش می‌شی که خودت رو توی موقعیت‌های به این دردناکی قرار ندی

«یاد گرفتم که عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.»

شاید همه‌مون نیاز به کسی داریم که داشته‌هامون رو باهاش شریک بشیم.

می‌گفتی هیچ رنگین‌کمانی به رین‌بو نمی‌آید. ولی من با این حرفت مخالفم. بعضی وقت‌ها که دنیا تیره‌وتار می‌شود، خود تو باید مثل رنگین‌کمان بدرخشی.

وقتی مامان‌بزرگ آن منظره را دید، دعوایم کرد. «بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم که آخه چی تو کلهٔ توئه؟!» و قبل از این‌که به خانه برگردد، گفت: «لنگهٔ باباتی.»

هیچ‌کس با احساس تنفر به دنیا نمی‌آد؛ آدم‌ها از اطرافیانشون یاد می‌گیرن که از بقیه متنفر باشن.»

این صدف نشون می‌ده که مسیر زندگی هر آدمی با بقیه فرق داره ولی می‌بینی؟ آخرش همهٔ این خط‌ها یه جا به هم می‌رسن.» و به بالای صدف اشاره کرد. «این یعنی ممکنه مسیر زندگی ما آدم‌ها با هم فرق داشته باشه ولی خوشبختانه، آخرش یه روز همه‌مون به نقطهٔ مشترکی می‌رسیم.»

«یاد گرفتم که عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.»

شاید همه‌مون نیاز به کسی داریم که داشته‌هامون رو باهاش شریک بشیم.

ولی هنوز یک سؤال داشتم. «فکر می‌کردم دیروز گفتین اون‌قدر پیر شده‌ین که دیگه اجازه نمی‌دین چیزی ناراحتتون کنه.» دیدم همهٔ اجزای صورتش می‌خندد. دستش را دراز کرد و گذاشت روی شانه‌ام. «آه، آلیس، دخترکم، راستش رو بگم، آدم هیچ‌وقت اون‌قدر پیر نمی‌شه که یه ذره هم ناراحت نشه. ولی اگه شانس بیاری، یه روز اون‌قدر باهوش می‌شی که خودت رو توی موقعیت‌های به این دردناکی قرار ندی.»

از رؤیاهایم بیرون آمدم. «مامان، به نظرتون اگه کسی نره کلیسا، بازم می‌ره بهشت؟» «خب یه جورایی همیشه به این اعتقاد داشته‌م که وقتی مسیر زندگی هر آدمی با بقیهٔ آدم‌ها فرق می‌کنه، پس چرا نباید برای رسیدن به بهشت راه‌های متفاوتی وجود داشته باشه؟»