بریده‌هایی از کتاب پرتره‌‌ یک زن

سوُفی: مگه آدم از قبل می‌دونه می‌تونه یکی رو دوست داشته باشه؟

سوُفی: دلم می‌خواد بخوابم زَویه: رها کن خودت رو تو بغل من سوُفی: آره تو بغل تو و بیدار هم نشم چرا همه چیز اِن‌قدر سخته؟ چرا من اِن‌قدر درد می‌کشم؟ چرا من اِن‌قدر تو رو عذاب می‌دم؟ تا کی می‌خواد ادامه پیدا کنه؟

جناب آقای رئیس دادگاه گاهی پیش می‌آد که کمترین شناخت رو نزدیک‌ترین افراد به آدم دارن

با ظرافت تمام حمامی از خون و سیلابی از دروغ