بریده‌هایی از کتاب بیهوشی

حتی ساعت خراب هم روزی دو بار زمانِ درست را نشان می‌دهد.

عشق فقط کور نیست. احمق هم هست.

ناراحتی، همهٔ انرژی آدم را بیرون می‌کشد.

انگار با چتر نجات وسط زندگی یک نفر دیگر فرود آمده‌ام. کسی که دقیقاً شبیه من است، ولی خودم نیست.

هیچ چیز اعصاب‌خردکن‌تر از این نیست که بخواهی حقیقت را از زیر زبان کسی بیرون بکشی که نمی‌توانی به او بگویی دقیقاً چه هدفی داری.

مثل اینکه به‌کل یادم رفته چه دانش‌آموز تنبلی بوده‌ام، چون همهٔ معلم‌ها از پیشرفت تحصیلی‌ام شوکه شده‌اند. وقتی مشق‌هایم را تحویل می‌دهم، بعضی‌هایشان می‌خواهند غش کنند.

کاش می‌توانستم به خودم لگد بزنم ولی جهت انگشت‌های پایم برعکس است. هیچ کاری را نمی‌توانم درست انجام بدهم!

چِیس آمبروزی که قبلاً بودم، هیچ‌وقت نمی‌توانست این‌قدر حامی داشته باشد. مامان و بابا. جانی. شاید آرون و بِر که حتماً بدترین شاهدهای دنیا می‌شدند. شاید چندتا از هم‌تیمی‌های دیگرم، چون احساس اجبار می‌کردند. فقط همین‌ها بودند که حاضر می‌شدند روی صندلی‌های طرفدارانم بنشینند. پشت سر خانواده‌ام از پله‌های دادگاه پایین می‌آیم و با تمام وجود، هوای آزاد را به ریه‌هایم می‌کشم. چندتا از آدم‌های دنیا می‌توانند زندگی‌شان را از نو شروع کنند؟ سقوط‌کردن از پشت‌بام، بهترین اتفاقی است که تا حالا برایم افتاده.

فراموش‌کردنِ گذشته‌ام به اندازهٔ کافی عجیب بود، ولی این عجیب‌تر است: هر چه بیشتر یادم می‌آید، کمتر خودم را می‌شناسم.

«اتاقت از این پنجره‌های زیر شیروونی داره. همیشه بازش می‌کنی و می‌خزی روی لبهٔ بوم. از وقتی که یادمه این کارو می‌کردی.» «کسی هم بهم هشدار نمی‌داد که ممکنه گردنم بشکنه؟»

وقتی که آن دختر دیوانه ماست‌بستنی را روی سَرم خالی کرد. خنده‌دار است؛ وقتی ماجرا را برای مادرم تعریف کردم دلش برایم سوخت ولی خیلی غافل‌گیر نشد. انگار ما توی شهری زندگی می‌کنیم که مردمش همیشه با ظرف دِسِر در حال حمله به یکدیگر هستند.

شک ندارم که تو قوی هستی. و احمق. ولی همه یه وقتایی احمق می‌شن. راهش اینه که نذاری چندتا حماقت باعث بشن کل بازی رو ببازی.

من بدترین اتفاق زندگی‌ام را پشت سر گذاشتم. جوری آزارم دادند که مجبور شدم شهر را ترک کنم. ولی بیشترِ بچه‌ها حتی شاخک‌هایشان هم تکان نخورد.

وقتی به زندگی واقعی دسترسی داری، فیلمنامه می‌خواهی چه‌کار؟

چِیس هر روز چیزهای بیشتری به یاد می‌آورد. البته هنوز راه درازی دارد تا فراموشی‌اش کاملاً درمان شود. ولی هر از چندگاهی در راهروی مدرسه می‌بینمش که رنگش پریده و کاملاً شوکه شده و می‌فهمم چیز وحشتناکی از زندگی قبلی‌اش فهمیده. طفلک بیچاره. شاید یک روز به این موضوع عادت کند و دیگر این‌قدر اذیت نشود. ولی بعید می‌دانم.

یک بار دیگر به خلاء سرک می‌کشم؛ به جایی که حافظه‌ام باید آن‌جا باشد. مثل این است که دستت را توی جیبت فرو کنی تا چیزی را برداری که باید آن‌جا باشد، ولی نیست. با این تفاوت که چیزی که من دنبالش می‌گردم کلید یا گوشی نیست؛ کل زندگی‌ام است.

ناراحتی، همهٔ انرژی آدم را بیرون می‌کشد.

وقتی فراموشی می‌گیری حتی شناختن دوبارهٔ آدم‌های مهم زندگی‌ات هم خیلی سخت می‌شود.

هیچ‌وقت نمی‌توانم از خودم فرار کنم.

پشت سر خانواده‌ام از پله‌های دادگاه پایین می‌آیم و با تمام وجود، هوای آزاد را به ریه‌هایم می‌کشم. چندتا از آدم‌های دنیا می‌توانند زندگی‌شان را از نو شروع کنند؟ سقوط‌کردن از پشت‌بام، بهترین اتفاقی است که تا حالا برایم افتاده.

خسارت وارده به پیانو بود که باعث شد هیئت‌مدیره آن‌قدر عصبانی شوند که پلیس خبر کنند. قاضی خرفت به چِیس، آرون و بِر حکم داد تا مدتی در خانهٔ سالمندان شهر خدمت کنند (بیچاره سالمندان).

همه یه وقتایی احمق می‌شن. راهش اینه که نذاری چندتا حماقت باعث بشن کل بازی رو ببازی

می‌گویم: «سالن غذاخوری. تقریباً با هم ناهار خوردیم. من برندن‌ام.» صورتش آرام می‌شود و لبخند مظلومانه‌ای می‌زند که یعنی من را شناخته. گچ دستش را باز کرده و حتی جای زخم‌هایش دارند محو می‌شوند. خودش را معرفی می‌کند: «چِیس.» خنده‌ام می‌گیرد: «همه تو رو می‌شناسن.»

بهترین ویژگی باشگاه ویدئو، آدم‌هایی هستند که کشف می‌کنی. مثل آقای سالوِی. یا کیمی، که اگر به خاطر باشگاه نبود هرگز متوجه حضور من نمی‌شد. یا چِیس، که سه‌چهارمِ عمرم از او می‌ترسیدم و حالا یکی از بهترین دوستانم است.

آرون اضافه می‌کند: «ما همیشه باهاتیم پسر.»

هیچ چیز اعصاب‌خردکن‌تر از این نیست که بخواهی حقیقت را از زیر زبان کسی بیرون بکشی که نمی‌توانی به او بگویی دقیقاً چه هدفی داری.

بعضی‌وقتا تنها چیزی که آدم لازم داره اینه که یه چماق بخوره تو سرش

چیزی رو که نمی‌تونی باهاش روبه‌رو بشی فراموش می‌کنی

کاش می‌توانستم به خودم لگد بزنم ولی جهت انگشت‌های پایم برعکس است.

اینکه یادت نمیاد، دلیل نمی‌شه که اتفاق نیفتاده باشه