بریده‌هایی از کتاب ناگازاکی

استفراغ حال آدم را بهتر می‌کند. در چیزی که بیرون می‌اندازیم واژه‌هایی هست که در سر می‌چرخد و هضم نمی‌شود.

به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند. مالکان جدید هرگز نخواهند توانست سد راه این زائران زمانی شوند.

زندگی امروزی همین است. وجودت میان شکست و موفقیت کِش می‌آید.

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است.

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در آن به دنیا آمده‌اند.

آیا در خواب قوی‌تر از موقع بیداری زندگی می‌کنند؟

فکری همچون دزد دریایی به من نزدیک شد و تلاش‌هایم را غرق کرد.

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است.

اگر چیزی باشد که در طول این هفته‌ها به آن ایمان آورده باشم، این است: معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد

باید در پس اولین پردهٔ خلسه فرو رفته باشد، طوری که مرد تکرار می‌کند و نگران رنگ‌پریدگی زن می‌شود.

دوست داشت پاکت نامه را قبل از شب ببندد و به بنگاه املاک بسپرد (و روی آن بنویسد برسد به دست آقای شیمورا کوبو، مالک، خیابانِ...). این کار به او آرامش می‌داد. مدت‌ها انتظارش را می‌کشید

اتاقم را دوست داشتم، بالکنش مشرف به دنیا بود، به تولد دنیایی که بسیاری از نیاکانم در یک روز نهم اوت دوردست، در آن مرده بودند. هشت سال از عمرم در آن‌جا سپری شده بود. چقدر اتاق‌هایش، دیوارهایش را دوست داشتم... به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند

اتاقی را که هشت سال نخست زندگی‌اش را در آن گذرانده بود می‌دید، نه آن‌طور که همیشه دیده بود: از بیرون، قسمت کوچکی از خانه‌ای عروسکی. و در ضمن، بدون اثاثیه. اما بقیهٔ چیزها سر جایشان بود: کاغذدیواری‌ها، درها. یک سینک ظرفشویی در هوا معلق بود. چرا کودکی عزیزش را تکه‌تکه می‌کردند؟ چه‌کسی به خود اجازهٔ چنین جنایتی را داده بود؟ پدر او را در آغوش گرفته و گفته بود زندگی این است

نباید اجازه دهیم خاطره‌ها در قصر آینه منعکس شوند

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است

لازم بود خودم را از این حالت بُهت‌زدگی که به همراهِ حزن و اندوهم آلیاژ عجیبی را شکل می‌داد، جدا کنم

اگر چیزی باشد که در طول این هفته‌ها به آن ایمان آورده باشم، این است: معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد

به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند.

هیچ‌چیزِ گذشتهٔ شیمورا توجه آدم را جلب نمی‌کند. شیمورا کوبو. بی‌شک وقتی از دنیا برویم از او هم مانند من چیزی باقی نخواهد ماند. وقتی از خودم حرف می‌زنم، طبیعتاً به هویتِ کنونی‌ام فکر می‌کنم. هیچ‌کس هویت گذشته‌ام را که به دست فراموشی سپرده شده پیدا نخواهد کرد، اصلاً برای چه‌کسی جالب است؟ نقطهٔ اشتراک من با این مرد که نه مایهٔ سربلندی است و نه سرافکندگی فقط یک چیز است: هیچ بودن. به‌جز این، هیچ‌چیز دیگری ما را به هم نزدیک نمی‌کند. هیچ‌ها اغلب زمین تا آسمان با هم فرق دارند.

معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد.

. به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند. مالکان جدید هرگز نخواهند توانست سد راه این زائران زمانی شوند. من به این مسئله ایمان دارم و اگر قرار باشد روزی دوباره درگیر فعالیت‌های سیاسی شوم، به خود می‌گویم که این تنها نکتهٔ برنامه‌ام خواهد بود، تنها وعدهٔ تبلیغاتی‌ام...

یک سال مهمان ناخوانده تعجب می‌کرد که می‌دید غذاها از آشپزخانه‌اش ناپدید می‌شوند: مرد پنجاه‌ساله‌ای مجرد در محله‌های جنوبی، دوربینی نصب کرد و متوجه شد زنی ناشناس در غیاب او در خانه‌اش پرسه می‌زند. صاحبخانه از محل‌ِکارش خانه‌اش را زیر نظر گرفت و زن غریبه را به دام انداخت و با این تصور که زن سارق است پلیس را خبر کرد. مأموران پلیس، زنی را بازداشت کردند که در اوشیره‌ای بلااستفاده مستقر شده و در آن زیراندازی پهن کرده و مقداری لوازم گذاشته بود. توجیه این زن بیکار پنجاه و هشت ساله این بود: «جایی برای زندگی نداشتم»

برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در آن به دنیا آمده‌اند. می‌گویند ماهی‌های آزاد دریا را ترک می‌کنند و به رودخانه‌ای می‌روند که در آن بزرگ شده‌اند تا در آن تخم‌گذاری کنند. چنین قراردادهایی بر موجودات زنده حکمفرماست.

حوزهٔ رؤیاها قدرت تسکین ندارد. کمی بعد، رؤیاها خوابم را تکه‌تکه می‌کند. ضمیر ناخودآگاه فوران می‌کند. گذشته‌ام از شکاف‌های پنهان جاری می‌شود

نگاهی به داخل: دیگر اثاثیه‌ای نیست. روی اعلان شماره‌ای وجود دارد و زن آن را کف دستش می‌نویسد: شمارهٔ یک بنگاه املاک. کمی بعد همین دست سکه‌ای در شکاف تلفن عمومی می‌اندازد.

زن لحظه‌ای در آشپزخانه و سپس در هال درنگ می‌کند. دیدن دوبارهٔ این اتاق‌های خالی منقلبش می‌کند و برای پنهان کردن این حالت، تظاهر به علاقه می‌کند.