بریده‌هایی از کتاب مزرعه‌ حیوانات

نادان‌تر از آن بودند که حقیقت ماجرا را درک کنند

«همه برابرند، اما بعضی برابرترند. »

بر دیوار دیگر چیزی جز یک فرمان نبود: «همه برابرند، اما بعضی برابرترند. »

«رفقا! ماهیت زندگی چیست؟ باید اقرار کنم که زندگی ما کوتاه، سخت و نکتب‌بار است. به دنیا می‌آییم جز قوتِ لایموتی نداریم و از بین ما آن‌ها که توانایی کار داریم تا آخرین رمق به کار گمارده می‌شویم، و به مجردی که از کار و توان بیفتیم با بی‌رحمی تمام قربانی می‌شویم. هیچ حیوانی در انگلستان طعمِ خوش‌بختی و آزادی را از یک سالگی به بعد را نچشیده است. هیچ حیوانی در انگلستان آزاد نیست. زندگی یک حیوان فقر و بردگی ا‌ست، این حقیقتی ا‌ست غیرقابل انکار.

آیا چنین وضعی شایسته‌ی نظام و طبیعت است؟ آیا این سرزمین آن‌قدر فقیر است که نمی‌تواند به ساکنان‌اش یک زندگی درخور و شایسته‌ اعطا کند؟ رفقا! نه، این‌چنین نیست!

حیوانات در بیرون، از خوک به آدم، از آدم به خوک و باز از خوک به آدم نگاه می‌کردند، اما دیگر محال بود بتوان تشخیص داد چه کسی کیست؟

در بین همه‌ی حیوانات مزرعه، او تنها حیوانی بود که هیچ‌وقت نمی‌خندید و اگر علت را می‌پرسیدند، خیلی ساده می‌گفت: «چیز خنده‌داری نمی‌بینم. »

و منطق‌شان هم این بود که زندگی اکنون پرمشقت است، انصاف در این است که دنیای بهتری در جای دیگری وجود داشته باشد.

با صدای بلند چیزی را که بر دیوار نوشته شده بود خواند. بر دیوار دیگر چیزی جز یک فرمان نبود: «همه برابرند، اما بعضی برابرترند. »

همیشه خود را مقابل طناب نگه می‌داشت و سنگ را متوقف می‌کرد. هیکل او که وجب به وجب دامنه را با زحمت می‌پیمود و نفس‌نفس می‌زد و با نوک سم‌اش به زمین پنجه می‌کشید و دو پهلویش از عرق سرریز بود، منظره‌یی بود که هر کسی را مالامال از حس همدردی و تحسین می‌کرد.

در آن فاصله نُه مرغ تلف شد. اجسادشان در باغ میوه دفن شد و شایع کردند که مرغ‌ها در اثر ابتلا به بیماری خروسک مرده‌اند.

برای یک‌بار در زندگی، بنجامین حاضر شد از قانون‌اش عدول کند. با صدای بلند چیزی را که بر دیوار نوشته شده بود خواند. بر دیوار دیگر چیزی جز یک فرمان نبود: «همه برابرند، اما بعضی برابرترند. »

رفقا، پیامی که من برای شما آورده‌ام، انقلاب است!

«دلگرم‌کننده‌ترین واقعیت در مورد فعالیت انقلابی این است که، اگرچه همیشه به شکست منجر می‌شود، همیشه ادامه پیدا می‌کند. تصویر دنیایی آزاد و انسان‌هایی برابر، که در کنار یکدیگر در دولت برادری زندگی کنند- که در یک زمانه‌ پادشاهی بهشت نامیده می‌شود و زمانه‌یی دیگر جامعه‌ی بدون طبقه- هرگز به واقعیت نمی‌پیوندد، اما باور به آن هم هرگز منسوخ نمی‌شود. »

خوک‌های کثیفِ تشنه‌ی قدرت، به‌ویژه سرکرده آن‌ها «ناپلئون»، به آن‌ها خیانت کرده و وادارشان می‌کند به همان روزگار بندگی خود بازگردند. تنها رهبری تغییر کرده است.

«رفقا، آن بالا، آن بالا درست پشت آن ابر سیاه، سرزمین شیر و عسل است. همان سرزمینی که ما حیوانات بدبخت در آن برای همیشه از رنج کار آسوده می‌شویم. » حتا مدعی بود که در یکی از پروازهای دور و درازش آن‌جا را دیده است: جایی پر از مزارع جاودانی شبدر و پرچین‌هایی که روی آن‌ها قند و کلوچه می‌روید. خیلی از حیوانات گفته‌های او را باور می‌کردند، و منطق‌شان هم این بود که زندگی اکنون پرمشقت است، انصاف در این است که دنیای بهتری در جای دیگری وجود داشته باشد.

به‌هرحال با آوازها و راهپیمایی‌ها و آمار و ارقام اسکوالر و شلیک گلوله و قوقولی‌قوقوی جوجه‌خروس و اهتزاز پرچم اقلا برای مدت کوتاهی فراموش می‌کردند که شکم‌شان خالی ا‌ست.

خدا به من دُم داده، که با آن بتوانم مگس‌ها را از خودم دور کنم، ولی کاش نه دُمی داشتم و نه مگسی آفریده شده بود.

داستان تاسف‌برانگیز اسکناس‌ها در شادمانی عمومی فراموش شد.

دوازده صدای خشمگین به طور یکسان بلند شده بود. حالا دیگر این‌که چه چیز در قیافه‌ی خوک‌ها تغییر کرده بود، مطرح نبود. حیوانات در بیرون، از خوک به آدم، از آدم به خوک و باز از خوک به آدم نگاه می‌کردند، اما دیگر محال بود بتوان تشخیص داد چه کسی کیست؟