بریده‌هایی از کتاب و هیچ چیز همیشگی نیست

«یا خفته در گور، یا ایستاده در زندگی».

با گذشت زمان، به کمک سکوت، تنهایی، اگر نتوانم تعادل خودم را بازیابم حداقل خواهم توانست به آرامشی نسبی برسم.

نوشتن امشب به من اجازه داد تا روزم پایانی شایسته داشته باشد: بدون اینکه وا بدهم و تسلیم وسوسهٔ خودکشی شوم. این بار، باز هم نوشتن نجاتم داد.

نمی‌تونی تصور کنی که چقدر احساس خوشبختی می‌کردم با خوندن این کتاب‌ها.

. و همهٔ آنچه با هم در آن شریک بودیم و بعد از دست دادیم، به همان عشق تعلق دارد.

هر جا بروم به پوچی برمی‌خورم، انگار پوچی در من و بیرون از من است.

به نظرم دیگر اینجا نمی‌توانم زندگی کنم. به سکوت احتیاج دارم. تمام این هیجانات باعث سرگیجه‌ام می‌شود. چیزی که برایم لازم است، جایی است آرام، خارج از شهر. یک تبعیدگاه.

احساس خفگی می‌کردم. حس می‌کردم زیادی‌ام: انگار که زندگی‌ام، از این به بعد، نمی‌تواند با زندگی بقیه قاتی شود.

چقدر دوست دارم آرامش درونی و سکوت را بازیابم. آدمی به‌هم‌ریخته شده‌ام.