بریده‌هایی از کتاب آخرین روز خانم بیکسبی

ولی بیشتر از همه آن‌جوری بود که به حرف‌هایت گوش می‌داد، آن‌جوری که همهٔ حواسش را به تو می‌داد. با بقیهٔ معلم‌ها که صحبت می‌کردی، یک چشمشان به کلاس بود، ولی خانم بیکسبی تمام مدت نگاهش را به تو می‌دوخت. اصلاً هم مهم نبود چقدر طول بکشد تا بتوانی حرفت را بزنی.

واقعیت این است، همهٔ واقعیت این است؛ که در اصل، روز آخر نیست که از همه مهم‌تر است، بلکه روزهای قبلش اهمیت دارند؛ همان‌هایی که فرصت داری برگردی و دوباره بهشان نگاه کنی. آن‌ها روزهای میخکی هستند. شاید اول خیلی به چشم نیایند، ولی بیشتر با تو می‌مانند.

«شهامت، در این نیست که اسلحه به دست بگیری. شهامت این است که بدانی هنوز نجنگیده شکست خورده‌ای، اما باز بجنگی و به هر قیمتی کار را تمام کنی.»

حتی «خوب‌ها» هم هرازگاهی وارد فاز نصیحت می‌شوند. البته حقشان است؛ چون مثل بقیهٔ معلم‌ها بیش از حد حوصلهٔ ما را سر نمی‌برند، بهشان ارفاق می‌کنیم.

‘به محض این‌که در توانایی پروازتون شک کنین، برای همیشه از پرواز کردن بازمی‌مونین’

«شهامت، در این نیست که اسلحه به دست بگیری. شهامت این است که بدانی هنوز نجنگیده شکست خورده‌ای، اما باز بجنگی و به هر قیمتی کار را تمام کنی.»

به‌نظرم فرق بین هنرمندان و بقیهٔ ماها در همین است. هنرمندها می‌دانند که کجاها را سایه بزنند.

بزرگ‌ترها بلدند وقتی حتی کار بدی نمی‌کنی، کاری کنند که احساس گناه کنی...

همان معلم‌هایی که همه‌اش می‌گویند ساکت باشیم، حالا فرقی نمی‌کند که زنگ مطالعه باشد، وقت کار یا تقسیم کار باشد، زنگ ناهار باشد، بعد از مدرسه باشد، قبل از مدرسه باشد، آخر هفته باشد یا هر وقت دیگری. فقط باید صاف بنشینی و جیک نزنی.

«زامبی‌ها»: آن‌ها همان معلم‌هایی هستند که چندین قرن است معلم‌اند. از زمان ریاست جمهوری روزولت، منظورم روزولت اول است، همان که سبیل‌های پرپشت دارد و در فیلم موزه‌ها دیده‌ایم. معلم‌های زامبی با صدای یکنواختی زیر لب زمزمه می‌کنند و مجهز به تعداد زیادی کاربرگ هستند. همهٔ این کاربرگ‌ها طوری طراحی شده‌اند که هر گونه خوشی از چرخهٔ آموزش حذف شود

می‌گفت گل‌های میخک اسمشان بد در رفته؛ چون که از گل‌های رُز ارزان‌ترند، ولی او آن‌ها را بیشتر دوست داشت؛ چون می‌گفت بیشتر می‌جنگند. رُزها نازک‌نارنجی‌اند، زود تسلیم می‌شوند و می‌میرند. حتی فرصت نمی‌دهند که به بودنشان عادت کنی.

خانم بیکسبی حداقل هفته‌ای یک‌بار ما را مجبور می‌کرد تا یک ربع، بیست دقیقه‌ای در دفتر یادداشتمان بنویسیم. گاهی اوقات می‌توانستیم دربارهٔ هر چیزی که دلمان می‌خواست بنویسیم، ولی بیشتر وقت‌ها او برای ما جمله‌هایی با موضوعات مختلف می‌نوشت تا ما دربارهٔ آن‌ها بنویسیم. مثلاً، دربارهٔ وقتی بنویسید که یک چیز غافلگیرکننده دربارهٔ خودتان کشف کردید یا دربارهٔ کسی بنویسید که خیلی او را قبول دارید. گاهی سؤالاتش را با «کدام را ترجیح می‌دهید» شروع می‌کرد و گاهی هم پیشنهادهای عجیب‌غریب می‌داد؛ مثلاً می‌گفت یک طعم جدید آدامس را که فکر می‌کنید هیچ کس حاضر نمی‌شود آن را بجود انتخاب کنید و برایش یک آگهی تبلیغاتی بنویسید.

در اصل، روز آخر نیست که از همه مهم‌تر است، بلکه روزهای قبلش اهمیت دارند؛ همان‌هایی که فرصت داری برگردی و دوباره بهشان نگاه کنی. آن‌ها روزهای میخکی هستند. شاید اول خیلی به چشم نیایند، ولی بیشتر با تو می‌مانند.

گاهی آدم هنوز کاری را شروع نکرده، شکست می‌خورد، ولی مهم نیست. باید ادامه داد. به هر قیمتی.

به دنبالش، سکوتی طولانی حکمفرما می‌شود و من دوباره از پنجره به آسمان نگاه می‌کنم. ابرها کنار رفته‌اند و برای موج‌های بی‌پایان آبی، راه را باز کرده‌اند. برایم جالب است بدانم چه‌چیزی در ابرها وجود دارد که باعث می‌شود آدم‌ها به بهشت فکر کنند. شاید این‌که آن‌ها سر راه هستند و باید چیز دیگری، ورای آن‌ها، آن بالا بالاها باشد.

روزهایی که با او بودم، حسشان کاملاً فرق داشت. بهتر بودند. انگار در یک جای رؤیایی بودم که زمان می‌ایستاد؛ جایی که انگار هیچ اتفاق بدی نمی‌توانست بیفتد. می‌شود گفت روزهای محشری بودند.

باید بگویم که کریستینا ساکاتا تقریباً در همه‌چیز از من بهتر است. او بهتر از من می‌خواند، بهتر از من اسکیت بازی می‌کند، بهتر از من غذا می‌پزد و بهتر از من بسکتبال بازی می‌کند (البته تابه‌حال کسی را ندیده‌ام که در بسکتبال از من بهتر نباشد).