بریده‌هایی از کتاب مکتب سلیمانی

این جهاد اکبر و عشق و سوز بود که ولایت مداری و شهادت او را رنگ و بوئی دیگر زده و حال و هوائی دیگر در او آفریده بود. و همین نورانیّت و خداجوئی و خداخواهی وی چراغی برای ما بازماندگان شد که راه وی را ادامه دهیم و به سوی آن مقصد عالی قدم برداریم.

می‌بینید مردم چه کار دارند می‌کنند برای حاج‌قاسم؛ این برای شما تسلّا است... بدانید که مردم قدر پدر شما را دانستند و این ناشی از اخلاص است؛ این اخلاص است. اگر اخلاص نباشد، این جور دل‌های مردم متوجّه نمی‌شود؛ دل‌ها دست خدا است؛ این که دل‌ها این جور همه متوجّه می‌شوند، نشان‌دهندهٔ این است که یک اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت.

توحید یعنی انسان در زندگی تنها برای خداوند کار کند و مقصد و مقصودی جز رضای الهی نداشته باشد و چیزی را در کنار خداوند دارای ارزش نبیند.

ـ شهید در قبال خدا، گذشت و ایثار کرده است. ایثار، یعنی ندیدن و به حساب نیاوردن خود. این، اوّلین موضع‌گیری شهید است. اگر او خود را به حساب می‌آورد و در معرض نابودی و خطر قرار نمی‌داد، به این مقام نمی‌رسید.

اخلاص برکت دارد. هر جا اخلاص بود، خدای متعال به اخلاص بندگان مخلصش برکت می‌دهد، کار برکت پیدا می‌کند، رشد و نمو پیدا می‌کند، کار به نحوی می‌شود که اثر آن به همه می‌رسد، برکات آن در میان مردم باقی می‌ماند. این ناشی از اخلاص است. نتیجهٔ آن اخلاص، همین عشق و وفاداری مردم، همین اشک و آه مردم، همین حضور مردم، همین تازه شدنِ روحیهٔ انقلابی مردم است.

امتیاز حاج‌قاسم که مادر شهادت و بصیرت و ولایت مداری وی نیز می‌باشد اخلاص و توحید و جهاد اکبر وی بود؛ چنانکه رهبر معظم انقلاب فرمودند: «این ناشی از اخلاص است؛ اگر اخلاص نباشد این جور دل‌های مردم متوجّه نمی‌شود. دل‌ها دست خداست اینکه دل‌ها اینجور همه متوجّه می‌شوند این نشان دهنده این است که یک اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت. مرد بزرگی بود خدا ان شاء الله درجاتش را عالی بکند.

ما هر چه جستیم و جستیم فقط به این حقیقت رسیدیم که امتیاز حاج‌قاسم که مادر شهادت و بصیرت و ولایت مداری وی نیز می‌باشد اخلاص و توحید و جهاد اکبر وی بود؛ چنانکه رهبر معظم انقلاب فرمودند: «این ناشی از اخلاص است؛ اگر اخلاص نباشد این جور دل‌های مردم متوجّه نمی‌شود. دل‌ها دست خداست اینکه دل‌ها اینجور همه متوجّه می‌شوند این نشان دهنده این است که یک اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت. مرد بزرگی بود خدا ان شاء الله درجاتش را عالی بکند.»

توحید حقیقی یعنی بند قلب انسان فقط به خداوند متصل باشد

در این میان بزرگترین خدمتی که انبیا و اولیای الهی به بشریت کرده‌اند این است که بالاترین درجهٔ سعادت و کمال را به بشر معرفی کرده و قله‌ای را که خداوند متعال انسان را برای رسیدن به آن خلق نموده است، نشان داده‌اند. این قله، همان قلهٔ توحید است که همانا از همهٔ این کمالات و سعادت‌ها برتر و عالی‌تر است.

«عزیز من! جسم من در حال علیل شدن است. چگونه ممکن [است] کسی که چهل سال بر درت ایستاده است را نپذیری؟ خالق من، محبوب من، عشق من که پیوسته از تو خواستم سراسر وجودم را مملو از عشق به خودت کنی؛ مرا در فراق خود بسوزان و بمیران.

. امیرالمومنین (ع) در تعابیر بسیار زیبایی در این‌باره می‌فرمایند: «بالإخلاصِ یَکُونُ الخَلاص» (نجات و خلاص‌یافتن با اخلاص است).

اوج کمال انسان در تعالیم انبیاء الهی «قَالَ رَسُولُ‌اَللَّه (ص): فَوْقَ کلِّ ذِی بِرٍّ بِرٌّ حَتّی یُقْتَلَ الرَّجُلُ فِی سَبِیلِ اللَّه» همهٔ انسان‌ها ذاتاً سعادت‌طلب و کمال‌جو هستند و هیچ انسانی را در عالم پیدا نمی‌کنید که در مسیر زندگی خود به‌دنبال هدفی جز نفع، سعادت، لذت و خوشی خود قدم بردارد. تنها تفاوتی که بین انسان‌ها مشاهده می‌شود این است که در تشخیص سعادت و کمالی که باید به‌سوی آن حرکت کنند با یکدیگر اختلاف دارند. برخی سعادت و کمال خود را در لذت‌های زودگذر دنیوی همچون مال و مقام و اعتبار می‌بینند و برخی دیگر، کمال خود را در لذت کسب علم و دانش و تحصیلات و علوم مادی می‌دانند، همان علومی که در چند روز زندگی دنیا همراه انسان است ولی در هنگام رفتن از این عالم به عوالم

توحید یعنی انسان در زندگی تنها برای خداوند کار کند و مقصد و مقصودی جز رضای الهی نداشته باشد و چیزی را در کنار خداوند دارای ارزش نبیند.

«إلهی هَبْ لی کَمالَ الْانْقِطاعِ إلَیْکَ وَ أَنِرْ أَبْصارَ قُلُوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها إِلَیْکَ حَتّی تَخْرِقَ أَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إلی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصیرَ أرْواحُنا مُعَلَّقَةً بعِزِّ قُدْسِکَ»(خدایا! کمال جدایی از مخلوقات را، برای رسیدن کامل به خودت به ما ارزانی کن، و دیدگان دل‌هایمان را به پرتو نگاه به‌سوی خویش روشن کن، تا دیدگان قلب‌های ما پرده‌های نور را بشکافد و به سرچشمه و معدن عظمت متصل شود و روح‌های ما به عزّ قدس تو آمیخته گردد).

«این ناشی از اخلاص است؛ اگر اخلاص نباشد این جور دل‌های مردم متوجّه نمی‌شود. دل‌ها دست خداست اینکه دل‌ها اینجور همه متوجّه می‌شوند این نشان دهنده این است که یک اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت. مرد بزرگی بود خدا ان شاء الله درجاتش را عالی بکند.»

«الهی لا تکلنی. خداوندا مرا بپذیر. خداوندا عاشق دیدارتم. همان دیداری که موسی را ناتوان از ایستادن و نفس کشیدن نمود. خداوندا مرا پاکیزه بپذیر. الحمدلله رب العالمین. خداوندا مرا پاکیزه بپذیر.»

شهید در قبال خدا، گذشت و ایثار کرده است. ایثار، یعنی ندیدن و به حساب نیاوردن خود. این، اوّلین موضع‌گیری شهید است. اگر او خود را به حساب می‌آورد و در معرض نابودی و خطر قرار نمی‌داد، به این مقام نمی‌رسید.

کسانی که «المَقتُولُ فِی سَبِیلِ اللهِ» بوده و واقعاً شهیدند باز دارای مراتب هستند و به‌حسب اینکه چه مقدار نیّت الهی در کارشان بیشتر باشد و چه میزان توجّه به خداوند داشته باشند و چقدر در این جان‌باختن و جان‌دادن به‌دنبال توحید حرکت کنند دارای درجات مختلفی خواهند شد.

درجات شهدا تابع میزان ایمان و اخلاصی است که نسبت به خدا داشته‌اند و اخلاص آنان اگر محصول جذبه نباشد تابع جهاد اکبر است. رهبر معظم انقلاب (مد) در دیدار با خانوادهٔ شهید سلیمانی(رض) فرمودند: «حاج‌قاسم سلیمانی این اگر چنانچه در درون خودش در آن جهاد اکبر پیروز نشده بود، این جور نمی‌توانست [جلوی دشمن] برود؛ پس مجاهدت‌های بیرونی، متّکی به مجاهدت‌های درونی است»

نَفسی تازه کردند و فرمودند: من یک نیمه شب زودتر از ساعت نماز راهی مسجد شدم. به محض اینکه در را باز کردم دیدم شخصی در مسجد مشغول نماز است. حضرت آقای حق‌شناس مکثی کردند و ادامه دادند: من دیدم یک جوان در حال سجده است، اما نه روی زمین! بلکه بین زمین و آسمان مشغول تسبیح حضرت حق است! حاج آقا حق‌شناس در حالی که اشک در چشمانشان حلقه زده بود ادامه دادند: من جلو رفتم و دیدم همین احمد آقا مشغول نماز است. بعد که نمازش تمام شد پیش من آمد و گفت: تا زنده‌ام به کسی حرفی نزنید.

احمد آقا بعد از اینکه نماز را شروع کرد به شدت منقلب شد. بدنش می‌لرزید، گویی یک بندهٔ حقیر در مقابل یک سلطان با عظمت قرار گرفته. نماز احمد آقا آن گونه بود که ما از بزرگان دین شنیده بودیم، او در نماز عبد ذلیل در مقابل پروردگار جلیل بود. و اگر ایشان در زندگی به مراتب بالای کمال رسید، به دلیل همین افتادگی در پیشگاه پروردگار بود. در روایات ما نماز را معراج مؤمن معرفی کرده‌اند. من به نمازهای خودم که نگاه می‌کنم اثری از عروج به درگاه خدا را نمی‌بینم. اما اعتقاد قلبی من و همهٔ شاگردان احمد آقا این بود که تمام نمازهای ایشان به خصوص در این سال‌های آخر نشان از معراج داشت! یعنی هر نماز احمد آقا یک پله او را به خدا نزدیک‌تر می‌کرد.

یکی از بچه‌های هیئت به منزل علامه حسن زاده آملی روحانی‌ای که باطن افراد را از ظاهرشان می‌خوانند، تلفن زد که: حاج آقا سیدی که دو ماه پیش همراه هیئتی از ساری خدمتتان رسیدند، بد جوری مریض شده‌اند شما دعا کنید برای شفاعتشان. علامه حسن زاده آملی سید مجتبی را به خاطر آوردند و فرمودند: سید خودش دنیا را نمی‌خواهد. دنیا به چه کار سید می‌آید؟ من در قلبم دعا خواهم کرد برای سید، ولی او دیگر با دنیا کاری ندارد، می‌دانم که جایگاه خودش را دیده و آماده سفر است.