بریده‌هایی از کتاب گونه‌ خیس خیابان

چراغ شعر به سوسو نشسته در درگاه اگر که دیر کنی تا سپیده می‌میرم

فهمیده راز عشق مرا با تو از کجا حافظ اگر که جامِ جهان‌بین نداشته است

یک عمر تا سحرها خواندی سر گذرها اما کسی نپرسید ای مَست خانه‌ات کو

شبی که در شط چشمت شناوری کردم هزار کوزه غزل را پُر از پری کردم چه‌قدر تاج‌محل ساختم ز شعر سپید برای عشق شما واژه مَرمَری کردم کلیم هند شدم طرز تازه آوردم... عسل به جام سخن گفتنِ دَری کردم تو نورِ بیگمِ قصر شگفت شاه‌جهان و من که نام تُرا سرّ دلبری کردم

ای دختر گیسوطلای کوچه‌ها پاییز ای با تو شهرِ ما عروسِ کیمیا، پاییز بانوی پولک‌پاشِ فصل هفت‌رنگِ سال پوشیده‌ای این پیرهن را در کجا پاییز با برگ‌ها این بادبادک‌های سرخ و زرد... بُردی مرا تا کودکی تا ابتدا پاییز

پرنده‌ای‌ست در آیینه‌ام که می‌خواند ترانه‌های غریبانه در وطن بی‌تو قدی ز رفتن توفان به خاطر آورده دویده ماه در آغوش ناروَن بی‌تو اسیر عاطفهٔ آهِ گرم خویشتنم که یاد داد مرا سینه سوختن بی‌تو ستاره‌سوختهٔ آسمان نظمِ دری کدام شاعرِ عاشق بُوَد که من بی‌تو ز شهر می‌روم و می‌سپارمت به رقیب پُرم ز گریه و خالی‌ست این تِرن بی‌تو