بریده‌هایی از کتاب همه‌ی پسران من

توُ این مملکت این‌قدر همه رفته‌ن دنبال سواد و تحصیل که دیگه کسی پیدا نمی‌شه آشغال‌ها رو ببره.

تو فکر می‌کنی به صِرف اینکه تو آدم‌ها رو دوست داری، آدم‌ها هم تو رو دوست دارن!

آدم بدبخت بیچاره اگه خطایی بکنه، قلاویزش می‌کنن، اما آدم کله‌گنده رو سفیر می‌کنن.

اینجا سرزمین سگ‌های بزرگه، اینجا قرار بر دوست داشتن آدم‌ها نیست، بر خوردن آدم‌هاست! اصل بر اینه؛ اساس زندگی ما همین یک اصله‌خب، این دفعه هم باید چندنفری کشته می‌شدن، و شدن دیگه.

توُ این مملکت این‌قدر همه رفته‌ن دنبال سواد و تحصیل که دیگه کسی پیدا نمی‌شه آشغال‌ها رو ببره.

کلر: روزنامه می‌خوایی؟ کریس: بد نیست، فقط صفحهٔ معرفی کتابش رو. (دولا می‌شود و یک فرم از روزنامه را از کف ایوان برمی‌دارد.) کلر: تو همیشه صفحهٔ معرفی کتابش رو می‌خونی، هیچ‌وقت هم کتابی نمی‌خری. کریس: (پایین به‌طرف کَت می‌آید.) دوست دارم میزان جهلم دستم باشه.

پول همه‌چی رو تغییر می‌ده. من با یه انترن ازدواج کرده‌م. با حقوق خودم. کار بدی بود، چون همچی که زنی مردی رو تأمین کنه، مرده مدیونش می‌شه. نمی‌شه هم مدیون کسی باشی و ازش دلخور نباشی.

سو: به نظر من که می‌ارزه ده دلار بگیری فقط واسه گرفتن دستش. جیم: (به کلر) اگه پسرتون می‌خواد گلف بازی کنه، بگید من حاضرم. یا اگه می‌خواد یه سفر سی ساله بریم دور دنیا. (بیرون می‌رود.) کلر: چرا هی بهش نیش می‌زنی؟ اون یه دکتره، چیز غریبی نیست زن‌ها بهش زنگ بزنن.

امروز اگه دکتری پیدا بشه که راهی پیدا کنه پسری بدون انگشتِ ماشه‌چکون به دنیا بیاد، یه میلیون دلار  دست‌خوش می‌گیره.

کریس: نمی‌دونم چرا، ولی هر دفعه دست دراز کردم چیزی رو که می‌خوام به دست بیارم، مجبور شده‌م دستم رو پس بکشم، چون دیگرون رو رنج می‌داده. تمام عمر، هر دفعه، هر دفعه، هر دفعه. کلر: خب ملاحظهٔ دیگرون رو می‌کنی، اینکه عیبی نداره. کریس: مرده‌شور این ملاحظه رو ببره.

تو فکر می‌کنی به صِرف اینکه تو آدم‌ها رو دوست داری، آدم‌ها هم تو رو دوست دارن!

مادر: (به کریس و جورج) عیب شما پسرها اینه که زیادی فکر می‌کنید.

نمی‌شه هم مدیون کسی باشی و ازش دلخور نباشی.