بریده‌هایی از کتاب اکو؛ جلد سوم

«سرنوشت تو هنوز قطعی نشده؛ حتی در سیاه‌ترین شب‌ها هم ستاره‌ای می‌درخشد، زنگی به صدا درمی‌آید و راهی برایت آشکار می‌شود.»

واسه بعضی سؤال‌ها جواب خوب وجود نداره.

دنیا بدون موسیقی جای غمگینی خواهد بود.

این موسیقی یکی از قطعه‌های آلبوم Blue Oyster Cult است

قلب آدما بزرگ‌تر از چیزیه که فکر می‌کنیم!

من فکر می‌کنم موهبت یادگیریِ موسیقی چیزیه که حداقل باید یه‌بار نصیب آدم بشه؛ چه بخواد ادامه‌ش بده و چه نه.

می‌خوام همیشه یادت بمونه که فرقی نمی‌کنه چقدر اَزَت دور باشم؛ همیشه مراقبت هستم.

از پنجره به منظرهٔ پوشیده از درخت‌های پرتقال چشم دوخت.

«سرنوشت تو هنوز قطعی نشده؛ حتی در سیاه‌ترین شب‌ها هم ستاره‌ای می‌درخشد، زنگی به صدا درمی‌آید و راهی برایت آشکار می‌شود.»

«چرا همه‌ش ازم قول می‌گیری؟» سوزان شانه بالا انداخت؛ «آخه... بعضی‌وقتا آدما می‌گن دوباره می‌بینیشون... ولی دیگه اونا رو نمی‌بینی!»

«سؤال خوبیه، آیوی؛ ولی واسه بعضی سؤال‌ها جواب خوب وجود نداره.»

آیا این استعداد تمام مدت در وجودش بود و منتظر بود کسی کشفش کند؟

تو به‌اندازهٔ تموم رهبرای اُرکسترِ دیگه حق داری اینجا باشی. فقط یه قدم جلوی قدم قبلی بذار؛ و نگاه کن!»

«مردم چه‌شونه، بابا؟ چرا یکی باید همچین کاری بکنه؟ چرا هیش‌کی جلوشون رو نمی‌گیره؟» «قلبشون شکسته. مردمی که یه‌وقتی باهم دوست بودن، حالا دیگه نیستن. همسایه همسایه نیست! دوران جنگ مردم فکر می‌کنن باید کسی رو سرزنش کنن و طرفِ کسی رو بگیرن. قلب‌ها کوچیک‌تر می‌شن.»

تصمیم عاقلانه اینه؛ جایی بمونیم که واسه همه‌مون موقعیتای بیشتری هست و برای چیزی که فکر می‌کنیم درسته، بجنگیم.

کِنی رو به آیوی کرد و چشمک زد؛ «همه به کمی زیبایی احتیاج دارن، مخصوصاً توی این دورانِ سخت. مگه نه؟

وقتی‌که می‌نواخت، به این فکر می‌کرد که گِرشْوین چگونه بیشتر قطعاتش را در قطار نوشته است. با آن تکان‌ها، لرزش‌ها و تَق‌تَق‌های روی ریل قطار. گِرشْوین صدای موسیقی را بین آن‌همه سروصدا می‌شنید. هر قطعه را مثلِ رژه‌ای می‌دید مرکّب از مردمی با رنگ‌های مختلف، پولدار و فقیر، ساکت و شلوغ؛ آمیزه‌ای از انسانیت.

«مردم چه‌شونه، بابا؟ چرا یکی باید همچین کاری بکنه؟ چرا هیش‌کی جلوشون رو نمی‌گیره؟» «قلبشون شکسته. مردمی که یه‌وقتی باهم دوست بودن، حالا دیگه نیستن. همسایه همسایه نیست! دوران جنگ مردم فکر می‌کنن باید کسی رو سرزنش کنن و طرفِ کسی رو بگیرن. قلب‌ها کوچیک‌تر می‌شن.» «مامان می‌گه قلب آدما بزرگ‌تر از چیزیه که فکر می‌کنیم!»

«سرنوشت تو هنوز قطعی نشده؛ حتی در سیاه‌ترین شب‌ها هم ستاره‌ای می‌درخشد، زنگی به صدا درمی‌آید و راهی برایت آشکار می‌شود.»

«مامان، باید اتاقش رو می‌دیدی! انگار یه پرنسس اونجا می‌خوابه. کمدش پُر از لباس بود. آرزومه نصف لباساش رو داشتم. همه‌چی داشت.» «آیوی! من دوست ندارم بشنوم تو به کسی حسادت کنی. آره اون وسیله داره، ولی اونا فقط وسیله‌ن. اونم یه دختره مثل تو. خوبه که یه دختر هم‌سن‌وسال خودت این نزدیکی پیدا کردی.»

همه به زیبایی و نورِ موسیقی تو زندگیشون نیاز دارن، مخصوصاً توی لحظه‌های بد و سخت.

خنده‌داره! وقتی از خونه دوری، برای چه چیزایی دلت تنگ می‌شه! دلم برای بوی درختای پرتقال و بوی دستپخت مادرم تنگ شده. برای جَروبحثای دوتا خواهر کوچولوم سر اینکه کدوم اول باشه. دلم برای لباس معمولی پوشیدن تنگ شده؛ مثل ژاکت تو.

آیوی به سوزان و پرچم‌های روی پنجره نگاه کرد که کوچک و کوچک‌تر می‌شدند؛ «مامان، اون پرچم‌ها واسه چیه؟» «هر ستاره برای یه سربازه؛ واسه هرکدوم از پسراشون توی جنگ.» «ما هم باید یه دونه واسه خونه‌مون بگیریم؛ واسه فرناندو. یه دونه طلاییش رو بگیریم. قشنگ‌تره.» «آیوی ماریا! دیگه همچین حرفی نزن.» مادر یک دستش را روی فرمان گذاشته بود و با دستِ دیگرش روی سینه‌اش صلیب کشید. آیوی پرسید: «چرا؟» «ستارهٔ طلایی واسه سربازیه که کشته شده.»