بریده‌هایی از کتاب اشد ملاقات

و من از خطوط قرمز لب‌هایت عبور کردم روی صندلی چوبی بهشت نشستیم و از دست‌های رسیدهٔ هم سیب چیدیم در گرمای آفتابی که از شانهٔ تو طلوع می‌کرد و در سینهٔ من غروب

وقتی از خودت شکست می‌خوری چه کسی پیروز می‌شود؟

گلی که ریشه‌هایش را چون پرچمی در دست گرفته جز عطر چیزی برای پنهان کردن ندارد از فصل‌ها بیرون زده خوب می‌داند تشنگی آخرین پرچمی‌ست که گل‌ها در دست می‌گیرند پیش از آن‌که کاملاً از پا درآیند

تو ضمیر سوم‌شخص غایبی‌ست که جز در شعر حاضر نمی‌شود کنار من بنشیند

خوشبختی من به مویی بند است که بر شانه‌های تو می‌افتد

باران را در زمین می‌کارند و دریا را در درو برمی‌دارند ابرهایی که از خیال تو برگشته‌اند

در غیاب تو از خاک مجسمه می‌سازم از مرگ هم‌آغوشی

پیاده شدن کمترین کاری‌ست اگر نمی‌توانی ریل‌ها را جابه‌جا کنی و راه‌های نرفته را از مقصد پس بگیری

هیاهوی مسافران بیهوده بود ریل‌ها از خواب برنخاستند تا مقصد خود را عوض کنند

فردا مثل همیشه خورشید طلوع نمی‌کند و ما مثل همیشه از خواب بیدار نمی‌شویم فردا روز دیگری‌ست مثل همهٔ روزهای دیگر

این جسدها که می‌بینی روزهایی‌ست که تو را ندیده‌ام و این شعرها که می‌خوانی کلماتی‌ست که از میدان مین برگشته‌اند

این جسدها که می‌بینی روزهایی‌ست که تو را ندیده‌ام و این شعرها که می‌خوانی کلماتی‌ست که از میدان مین برگشته‌اند

مرگ همیشه از میدان مین زنده بازمی‌گردد

از صورت خیال بیرون بیا نقاب ماه را بردار کنایهٔ شب را کنار بزن خوشبختی من به مویی بند است که بر شانه‌های تو می‌افتد

«زبان خانهٔ هستی‌ست» و خانهٔ تو اگر بخواهد تبدیل به شعری عاشقانه شود