بریده‌هایی از کتاب ازلیات

اندوهش همیشه آبی می‌سوخت و عصر جمعه روبه‌رویش دوزانو می‌نشست با یک دست می‌نوشت با صد و هفتاد و نُه استخوان دیگرش درد می‌کشید

غم از دیوار عبور می‌کند از سوراخ کلید از منافذ پوست و مُسری‌ست

و هیچ‌کس نمی‌تواند ما را فراموش کند آن‌طور که ما همدیگر را به فراموشی سپردیم

وقتی می‌خندی دریا آرام می‌شود و نهنگ‌ها از تصمیم‌شان به اعماق اقیانوس برمی‌گردند

۱۵: هر لحظه در اندامم می‌چرخی و مثل خون برمی‌گردی به قلب دلم را در دست داری و مثل اسب‌ها هم‌زمان زندگی و مرگ را در ساق راستت وقتی می‌خندی دریا آرام می‌شود و نهنگ‌ها از تصمیم‌شان به اعماق اقیانوس برمی‌گردند

به زیبایی تو ماه می‌تابد بی‌تو حتی رگ می‌تواند دور گردنم بپیچد و خفه‌ام کند

غم مثل باد تو را به چپ‌وراست کج می‌کند اما تو به هیچ بیدی شبیه نیستی تو تعادل دنیا را در اندوهت حفظ کرده‌ای چنان که فکر می‌کنم اگر کمی از غم تو کم شود پُلی در مه فرومی‌رود اگر به گریه ادامه بدهی شعر بی‌مصرف می‌شود

چشم‌هایش را ببینید بی‌شک گذشتنِ بهمن را از گلهٔ سفید اسب دیده است دیده مرگ از زیبایی تندتر می‌دود و دیده مرگ از زیبایی بیش‌تر ویران می‌کند اما گذشتنِ بهمن از گلهٔ اسب‌ها هم زیباست زیبا و بی‌رحم و مرگ بازی را به زیباییِ بی‌رحمانه می‌بازد

من جز حرف زدن کاری ندارم می‌نویسم تا اندکی از سکوت جبران شود می‌نویسم تا بلوط‌ها چند صباحی برف را تحمل کنند و اندوهی با نژاد اصیل در شعرم زادوولد کند

باید از سادگی دست برندارم طوری که از روشنایی روز گول بخورم از یک تکه‌سنگ خیس از ستاره‌ای که می‌پرد ترفندهایی یاد بگیرم برای طولانی‌تر کردنِ اردیبهشت و منصرف کردن شاتوت‌ها از خودکشی راهی برای روغن‌کاریِ تاریکی

دست‌هایت داستانی از یوساست می‌تواند سرزمینی را جابه‌جا کند به زیبایی تو ماه می‌تابد بی‌تو حتی رگ می‌تواند دور گردنم بپیچد و خفه‌ام کند

آن‌قدر تاریکم که شب حتی نمی‌تواند مخفی‌ام کند

به پنجره‌ام که در باد با دو لته بال چوبی‌اش ادای پریدن درمی‌آورد

اندوهش همیشه آبی می‌سوخت و عصر جمعه روبه‌رویش دوزانو می‌نشست با یک دست می‌نوشت با صد و هفتاد و نُه استخوان دیگرش درد می‌کشید

دیده مرگ از زیبایی تندتر می‌دود و دیده مرگ از زیبایی بیش‌تر ویران می‌کند

آیا کسی هست که شهادت دهد ما در نگاتیوهای سوخته می‌خندیدیم؟

کمی بیش‌تر از دیگران می‌میرد ماهیِ مکروهی که نه به خانه‌اش می‌برند نه به دریایش برمی‌گردانند

آیا تاکنون دریا به شما ماهی کوچکی به امانت داده و گفته می‌رود و برمی‌گردد؟

شب هنوز باید ادامه می‌داشت ولی ناگهان صبح شد. چنان یک‌باره که سایه‌های غافل‌گیر، شتابان و درهم و خواب‌آلود، از کنار هم بلند شدند و به سمت صاحبان‌شان دویدند و در این میان، سایهٔ درخت ابریشمی به‌اشتباه، چند قدمی با من آمد.

وقتی می‌خندی دریا آرام می‌شود و نهنگ‌ها از تصمیم‌شان به اعماق اقیانوس برمی‌گردند

۱: در سرم درختی را از بلندی پرت می‌کنند در سرم یک نفر به چند نفر است کاری از دستم برنمی‌آید جز پوشاندنِ صورتم و منصرف کردن چشم‌هام از تعقیب خونِ گرم بر برف

کدام سمت از سمت‌های دیگر غمگین‌تر است؟ آیا جنوب شاعر اطراف است؟