بریده‌هایی از کتاب قصه‌ها عوض می‌شوند؛ جک و لوبیای سحرآمیز

به نظرم کار آدم‌ها می‌تواند هم‌زمان، هم درست باشد و هم غلط.

شما هم این‌طوری هستید که وقتی چیزی اذیتتان می‌کند، مدام به آن فکر می‌کنید؟

اتفاق، مثل جای نیش پشه است که مدام می‌خارد.

برای سمانه و صالح باحال‌ترین خواهر و برادر دنیا!

جونا سرش را چند بار تکان می‌دهد و می‌گوید: «نمی‌خوام اون چیزی که همیشه اتفاق می‌افته، این بار هم بشه.» می‌پرسم: «همیشه چه اتفاقی می‌افته؟» دست‌هایش را در هوا تکان می‌دهد: «ما قصه‌ها رو عوض می‌کنیم!»

«فی، فی، فو، فوم. بوی خون آدمیزاد می‌آد.» وای، نه! گرومپ‌گرومپ‌گرومپ.

من سرک می‌کشم تا ببینم. توپ فوتبال به جونا می‌رسد که در محوطهٔ جریمه است. من هم در آن لحظه رابین و فرانکی را فراموش می‌کنم و برای جونا دست‌به‌دعا می‌شوم. برادر

دوین آه می‌کشد: «متأسفم بچه‌ها! اما بعضی‌وقت‌ها معامله‌ها تغییر می‌کنن؛ مثل الان.» می‌گویم: «این کارت خیلی اشتباهه!»

اما تصمیم‌های بزرگ، آسون نیست

سعی می‌کنم موهای فرفریِ قهوه‌ای‌ام را درست کنم. وقت رفتن است. به جونا می‌گویم: «افتخار بده و ضربه بزن.» می‌گوید: «که چی مثلاً!» صدایش آهسته و بدون هیچ ذوق‌وشوقی است. به آیینه ضربه می‌زند. یک بار، صدای فس‌فس می‌آید. دو بار، بنفش می‌شود. سه بار، شروع به چرخش می‌کند. با خوشحالی می‌گویم: «داره کار می‌کنه! هورااا!»

به دوین زل می‌زنم: «پنج سکهٔ طلا؟ اون‌وقت تو شازده رو پس می‌دی؟» دوین به جک و جونا می‌گوید: «قول می‌دم. شماها شنیدین که چی گفتم.» باورم نمی‌شود که حتی دارم به این موضوع فکر می‌کنم؛ اما... رو به جک و فروشنده می‌گویم: «می‌شه یه لحظه بهمون وقت بدین؟» جونا را به گوشه‌ای می‌برم و می‌گویم: «جونا! ما حداقل این رو می‌دونیم که فروشنده دربارهٔ لوبیاها راست می‌گه. لوبیاها رشد می‌کنن و ساقه‌شون به آسمون می‌رسه. اونجا پول و ثروت منتظر ماست.

این یعنی ما در نسخه‌ای از داستان هستیم که من ماجرای آن را می‌دانم. و اگر آن غول، بابای جک را نکشته و پولش را ندزدیده، پس سکه‌های طلای مگنوس مال خودش و فیلیپا است. این منطقی به نظر می‌آید. اصلاً چرا باید بابای جک سکه‌های طلایی به این بزرگی داشته باشد؟ پس ما سکه‌ها را دزدیده‌ایم؛ از غول‌های مهربانی که شاید داشتند پس‌انداز می‌کردند تا به مسافرت بروند یا کار دیگری بکنند.

«فی، فی، فو، فوم. بوی خون آدمیزاد می‌آد. زنده یا مرده، استخون‌هاش رو خرد می‌کنم تا باهاش نون درست کنم.»

اتفاق، مثل جای نیش پشه است که مدام می‌خارد.

نظرم کار آدم‌ها می‌تواند هم‌زمان، هم درست باشد و هم غلط.

به نظرم کار آدم‌ها می‌تواند هم‌زمان، هم درست باشد و هم غلط.

شما هم این‌طوری هستید که وقتی چیزی اذیتتان می‌کند، مدام به آن فکر می‌کنید؟ به زندگی من خوش آمدید!

برد و باخت، جزئی از بازیه.

من هم دلم می‌خواهد شازده را بغل کنم.

جک شانه بالا می‌اندازد و می‌گوید: «فقط می‌خواستم یه راه‌حل بدم. ما نتونستیم اون غاز رو پیدا کنیم. غول‌ها هم دنبالمون هستن. احتمالاً دیگه نباید بریم توی قصرشون. پس بهتره بپذیرین که شازده دیگه متعلق به دوینه. بچه‌ها! من واقعاً متأسفم.»

صورت جونا در هم می‌رود. به بالا نگاه می‌کنم. نلی دارد خودش را بالا می‌کشد و کمی هم پرواز می‌کند. تنها شانس ما برای نجات شازده از دست رفت.

تلاش، کلمه‌ای کلیدی است.

او را محکم بغل می‌کنم. شاید کمی احساس حسادت باعث شد متوجه بشوم چقدر برادر کوچک‌ترم را دوست دارم.